Uwierz w Mikołaja. Magdalena Witkiewicz

Чтение книги онлайн.

      Jak już wiemy, nogę złamała przez łakomstwo. Zapragnęła kruchych maślanych ciasteczek, wyciskanych przez maszynkę, które upiekła w poprzednim tygodniu, i stojąc na ostatnim szczeblu drabinki, straciła równowagę, spadła i się ogromnie potłukła.

      Zadzwoniła do pana Zbyszka, który tak naprawdę nazywał się Karol, ale odziedziczył swoją firmę po ojcu Zbigniewie, i chyba po raz pierwszy w życiu poprosiła o pomoc.

      – Karolu, chyba złamałam nogę – powiedziała bez ogródek.

      Karol był prostym człowiekiem i nie załapał od razu, że pani Helena nie dzwoni do niego wyłącznie po to, by się wyżalić, tylko potrzebuje konkretnej pomocy w rozwiązaniu problemu. Rozmawiał z nią już pół godziny i nawet był z siebie dumny, że potrafi udzielić tak solidnego psychologicznego wsparcia, gdy nagle starsza pani bezceremonialnie przerwała mu jego wywód:

      – Do cholery, Karolu, boli mnie! Przyjeżdżaj tu szybko i mnie zawieź do szpitala.

      Karol nie był przyzwyczajony, że starsza pani klnie, zatem wreszcie dotarło do niego, że sytuacja jest nader poważna. Stanął na baczność i sprężył się do tego stopnia, że po dziesięciu minutach pochylał się już nad panią Helenką, zastanawiając się, jak ją chwycić, by jej nie urazić.

      – Karolu drogi, czy ty czekasz na moje powolne zejście? – irytowała się nieco poszkodowana, która jednak nawet w tak niefortunnej sytuacji nie straciła poczucia humoru.

      – Bo ja… Bo ja nie wiem, jak panią podnieść. Nie chciałbym, by pani myślała, że ja panią obłapiam czy coś.

      – Karolu miły, ja już za stara na obłapianie jestem. Ty mnie po prostu chwyć i do szpitala wieź – westchnęła Helena.

      – To ja zadzwonię do Agnieszki.

      – W żadnym wypadku! – warknęła, złowrogo patrząc na chłopaka. – Ona nie może się o niczym dowiedzieć.

      Karol patrzył na staruszkę nic nierozumiejącym wzrokiem. Helenka machnęła tylko ręką, bo było jej już okrutnie niewygodnie na twardych deskach podłogi, a po telefonicznej rozmowie z swoim wybawcą wiedziała, że stać go naprawdę na rozbudowane konwersacje.

      – Nieważne, Karolu. Ja do niej sama zadzwonię… Co za cholerne ciasteczka! Gdyby nie one, w życiu bym tej nogi nie złamała.

      Karol szybko cofnął rękę. Sięgał właśnie po apetycznie wyglądające ciastko, jednak skoro ono było przyczyną tego całego nieszczęścia, to wolał nie ryzykować. Nie wiadomo, czego staruszka tam dosypała.