Przybądź Duchu Święty!. Ks. Dolindo Ruotolo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nasycone. Dlatego też święci, którzy byli przepełnieni tym darem, znajdowali wszelką radość i zadowolenie w modlitwie i nie potrafili się od niej oderwać. Święty Franciszek Borgiasz mówił temu, kto prosił, by zakończył swoją modlitwę: „O mój drogi bracie, pozwól mi rozkoszować się moją radością przez kwadrans!”.

      Dusza zostaje opromieniona tajemną jasnością wewnętrznego słońca, które światłem rozprasza jej ciemności, a ciepłem zmarznięcie, doznając przy tym radości i pokoju, które przepełniają ją szczęściem. Światło jest dla niej spokojną oczywistością, dającą błogi odpoczynek w prawdach wiary, dostrzegającą najwyższe przyczyny oraz ich jedność w obszernej, boskiej syntezie; ciepło jest głęboką miłością, nadprzyrodzonym smakiem, który wpływa na wolę, pozwalając jej kosztować Boskich rzeczy przez tajemne pokrewieństwo lub sympatię. Są prawdziwe, są piękne, są najsłodsze; czuje to, widzi, smakuje; jest o tym przekonana, cieszy się i rozkoszuje, a fakt ten jest dla niej naturalny, gdyż nie przesłaniają go cienie wątpliwości ani mroki nieufności. Jej pewność jest miłością, jej miłość jest pełna, jej pełnia przynosi ten spontaniczny podziw, jaki odczuwamy dla tego, co jest pociągająco piękne, i ufną wylewność wobec tego, co jest nam najbliższe sercu w tej sympatii.

      Dlatego też dar mądrości przekazuje duszy taką miłość, dzięki której rozumie i kocha Boga w najczulszy sposób. Ta miłość jest tym, co nazywamy żarliwością. To nie miłość z szacunku, jaką można mieć nawet w prostym świetle wiary, lecz miłość przenikająca całą duszę i wlewająca tam namacalną słodycz, to płomień, który rozpala serca i każe mu się rozpłynąć w Bogu. W tym stanie powstaje mało uczuć, westchnień, słów; serce płonie spokojnie, wszystkie władze są złączone z Bogiem, a dusza w głębokim pokoju otrzymuje Go, nie czyniąc nic innego jak tylko kochając i płonąc.

      Ta miłość jest stała w duszy i całą ją przemienia w Bogu. Duch Święty tłumi i niweczy w niej przyrodzone skłonności, uczucia i pragnienia, a wówczas nie istnieje w niej żadna inna miłość poza miłością do Boga i wypływającą z niej miłością do bliźniego. Dusza rozkoszuje się jedynie chwałą Boga, jej jedynym smutkiem jest ten wywołany przez grzech i utratę dusz, nie ma innego pragnienia poza kochaniem Boga z jeszcze większą żarliwością, pożąda tylko większej pracy i cierpienia dla Niego.

      Duch Święty daje pokój i wyciszenie wszystkim władzom duszy, a On sam nią kieruje. Prowadzi jej życie wewnętrzne, przenika pamięć, tak że dusza zawsze pamięta o Bogu, przenika intelekt, który widzi w Bogu coraz to nowe cuda i doskonałości, przenika wolę, która wciąż płonie coraz mocniejszym ogniem. Duch Święty prowadzi również zewnętrzne życie duszy, a poprzez wewnętrzne światło daje jej poznać to, co powinna czynić w każdej sytuacji, aby podobać się Bogu, aby całe jej życie było święte i doskonałe.

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

      1

      Zgodnie z aktualnym Kodeksem Prawa Kanonicznego (1983) „Katolicy, którzy nie przyjęli jeszcze sakramentu bierzmowania, powinni go przyjąć przed zawarciem małżeństwa, gdy jest to możliwe bez poważnej niedogodności” (Kan. 1065 §1). A zatem jedynie poważna niedogodność może usprawiedliwić brak przyjęcia sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej przed zawarciem małżeństwa. To od proboszcza będzie zależała ocena obiektywnej powagi ewentualnej niedogodności.

      Rzeczywiście, jak słusznie zauważa ks. Dolindo, sakrament bierzmowania wyposaża duszę w dary nadprzyrodzone, których ona potrzebuje, aby w świętości przeżywać zobowiązania własnego stanu życia chrześcijańskiego (przyp. red.).

      2

      Dziś nazywa się go częściej sakramentem namaszczenia chorych. Por. Sacrosanctum concilium, nr 73: AAS 56 (1964), str. 118–119; CJC §§ 998–1007 (przyp. red.).

      3

      Żal niedoskonały to ból wywołany własnymi grzechami, powstały z powodu nadprzyrodzonego, na przykład przez szpetotę grzechu lub strach przed piekłem itd., lecz nie bezpośrednio z powodu bólu, że obraziło się Boga. To ból mniej szlachetny i doskonały, ponieważ powstały nie z miłości i przyjaźni z Bogiem, lecz ze strachu; jednakże złączony z Sakramentem jest wystarczający do zmazania grzechu duszy (przyp. red.).

      4

      Por. Paweł VI, Konstytucja Apostolska Sacram unctionem infirmorum (30 listopada 1972), w której na temat tego, co dotyczy przede wszystkim rzeczywistości i efektu sakramentu, cytuje Sobór Trydencki: „Tą rzeczywistością jest łaska Ducha Świętego. Namaszczenie Nim usuwa winy, jeśli są jeszcze do odpokutowania, oraz pozostałości grzechu. Przynosi pociechę duszy i umacnia chorego, wzbudzając w nim wielką ufność w Boże miłosierdzie. Dzięki temu chory łatwiej znosi dolegliwości choroby i skuteczniej opiera się pokusom szatana. Jeśli to jest przydatne do zbawienia duszy, niekiedy również odzyskuje zdrowie ”; zaś Katechizm Kościoła Katolickiego twierdzi: „Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące: – zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła; – umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości; – przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty; – powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu; – przygotowanie na przejście do życia wiecznego ” (nr 1532; przyp. red.).

      5

      uświęcająca (przyp. wyd.).

      6

      „Zwyczajnym szafarzem chrztu jest biskup, prezbiter, a w Kościele łacińskim także diakon (por. Kodeks Prawa Kanonicznego, 861, 1; Corpus Canonum Ecclesiarum Orientalium, 677, 1). W przypadku konieczności ktokolwiek, nawet osoba nieochrzczona, jeśli posiada właściwą intencję, może udzielić chrztu, używając chrzcielnej formuły trynitarnej. Właściwa intencja to pragnienie wykonania tego, co Kościół czyni podczas chrztu. Kościół motywuje tę możliwość powszechną wolą zbawczą Boga (por. 1 Tm 2, 4) oraz koniecznością przyjęcia chrztu do zbawienia (por. Mk 16, 16; Sobór we Florencji: Denz.-Schönm., 1315; Mikołaj I, List Ad consulta vestra, ibid., 646; Kodeks Prawa Kanonicznego, 861, 2)”, (Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1256). „W razie konieczności każda osoba może udzielić chrztu, pod warunkiem że ma intencję uczynienia СКАЧАТЬ