Jeszcze się kiedyś spotkamy. Magdalena Witkiewicz

Чтение книги онлайн.

      – Do mnie też.

      – Wypełniasz? – zapytał Franciszek. – Mój ojciec powiedział, że nie będzie wypełniał żadnych ankiet dla Niemców. Ja sam nie wiem, co robić.

      – Podobno trzeba. Inaczej może się to źle skończyć. Dla całej rodziny.

      – Po co im to? Jak myślisz?

      – Mówiłem ci już, za mało ludzi mają. Boją się, że mogą przegrać wojnę.

      – I co, ze wszystkich chcą zrobić Niemców? Nawet z tych, którzy czują się Polakami? – nie dowierzał Franek.

      – Na to wygląda… Z nas na pewno.

      – A dlaczego niby my jesteśmy bardziej Niemcami niż inni? – Zmarszczył brwi.

      – Bo doskonale znamy niemiecki? Bo chodziliśmy do dobrej szkoły? – zaczął wymieniać Janek. – I oprócz języka znamy dobrze historię, kulturę? Doskonały materiał na Niemca, prawda? Nawet na niemieckiego patriotę.

      – Doskonały – mruknął Franek.

      – Chyba nie ma wyjścia…

      – Co nam zrobią, jak nie wypełnimy? Wyrzucą nas z domów? – Wzruszył ramionami.

      – A myślisz, że będą mieli skrupuły?

      Franek westchnął głośno.

      – Myślę, że nie.

      – To trzeba to załatwić jak najszybciej.

      Franek i jego mama wypełnili dokumenty. Podobnie jak Janek i jego rodzina, która mieszkała na wsi niedaleko Grudziądza, a także rodzina Adeli. Tylko Alojzy Schulz uparcie twierdził, że nie będzie wypełniał żadnych niemieckich papierów.