Коннік без галавы. Майн Рыд

Чтение книги онлайн.

      – Гэта вельмі міла з вашага боку, сэр. I, паколькі я цяпер ведаю, што небяспека сапраўды была, я шчыра ўдзячна вам. Вы ж мелі на ўвазе індзейцаў?

      – He, я, уласна, думаў не пра індзейцаў.

      – Якая-небудзь іншая небяспека? Скажыце, калі ласка, якая, і надалей я буду больш асцярожнай.

      Морыс адказаў не адразу. Нечаканы гук заставіў яго азірнуцца, ён нібы не пачуў пытання субяседніцы.

      Крэолка зразумела, што ўвага мустангера нечым адцягнута, і таксама пачала прыслухоўвацца. Да яе слыху данёсся пранізлівы віск, за ім яшчэ і яшчэ, потым пачуўся тупат капытоў… Гукі нарасталі, ускалыхваючы паветра.

      Для паляўнічага на коней гэта не было загадкай, і словы, якія сарваліся з яго вуснаў, былі прамым адказам на пытанне крэолкі.

      – Дзікія жарабцы! – усклікнуў ён усхваляваным голасам. – Я ведаў, што яны павінны быць у гэтых зарасніках… Так яно і ёсць!

      – Гэта небяспека, аб якой вы гаварылі?

      – Так.

      – Але ж гэта толькі мустангі! Што ж у іх страшнага?

      – Звычайна іх няма чаго баяцца. Але іменна цяпер, у гэту пару года, яны робяцца лютымі, як тыгры, і такімі ж каварнымі. Паверце мне, што раз’юшаны дзікі жарабец небяспечней за воўка, пантэру або мядзведзя.

      – Што ж нам рабіць? – спытала спалохана Луіза і пад’ехала бліжэй да чалавека, які аднойчы ўжо выручыў яе з бяды; яна з трывогай глядзела яму ў вочы, чакаючы адказу.

      – Калі яны нападуць, – адказаў Морыс, – у нас будзе толькі два выйсці. Першае – гэта залезці на дрэва, кінуўшы нашых коней на разарванне.

      – А другі? – спытала крэолка са спакоем, які гаварыў аб мужнасці, здольнай вытрымаць самае цяжкае выпрабаванне. – Усё, што хочаце, толькі б не пакідаць нашых коней! Гэта ганебны выхад са становішча.

      – Мы і не можам гэтага зрабіць. Паблізу не відаць ніводнага прыдатнага дрэва, і, калі яны на нас нападуць, нам застаецца толькі спадзявацца на шпаркасць нашых коней. На жаль, – працягваў ён, уважліва аглядаючы крапчастую кабылу, а затым свайго каня, – ім занадта многа выпала за сённяшні дзень, і абодва яны вельмі стаміліся. У гэтым вось і бяда. Дзікія жарабцы наўрад ці стомлены…

      – Ці не пара нам рухацца?

      – Пакуль не. Чым больш нашы коні адпачнуць, тым лепш. Жарабцы, магчыма, яшчэ і не завернуць у наш бок. А калі і завернуць, гэта яшчэ не азначае, што яны на нас кінуцца. Усё залежыць ад таго, у якім яны настроі. Калі яны грызуцца паміж сабой, то могуць напасці на нас. Яны тады становяцца шалёнымі і кідаюцца на сваіх сабратоў, нават калі ў тых седакі на спіне… Так яно і ёсць! Яны б’юцца паміж сабой. Чуеце, як яны ржуць? Яны накіроўваюцца сюды!

      – Містэр Джэральд, дык чаму б нам зараз жа не паскакаць у процілеглы бок?

      – Зараз няма сэнсу. Уперадзе – адкрытая раўніна, і схавацца нам няма дзе. Яны будуць там раней, чым мы паспеем ад’ехаць на дастатковую адлегласць, і хутка дагоняць нас. Месца, куды мы павінны СКАЧАТЬ