Песні жальбы. Якуб Колас

Чтение книги онлайн.

      На усходзе неба грае

      Пераліўным блескам,

      Сыпле золата над гаем

      I над пералескам.

      Чуць-чуць дрогне, праліецца

      Чырвань на усходзе —

      Гэта неба усьміхнецца

      Людзям і прыродзе.

      Сьмех адказны, сьмех шчасьлівы

      Ходзіць на пагорках.

      Час сьвітаньня – час зычлівы…

      Гаснуць, нікнуць зоркі.

      Шырай, шырай зараніца

      Разьнімае крыльле,

      Нібы пожар б’е крыніцай

      Там, на небасхіле.

      Сноп праменьняў, пышна ўзьняты,

      Сее бляск-чырвонцы —

      Гэта неба сьцеле шаты

      На дарогу сонцу.

      Над палямі мрок прарваўся,

      Па нізах расплыўся,

      Лес туманам заснаваўся,

      Луг расой абмыўся.

      Агнявыя валаконцы

      Ткуцца ў шоўк чырвоны —

      Гэта хмаркі ладзяць сонцу

      I дзяньку кароны.

      Як прыемна пахне збожжа!

      А вакол – спакойна!

      Эх, як слаўна, як прыгожа,

      Хораша, прыстойна!

      I сабрала неба фарбы

      Колераў дзівосных…

      I дзе ёсьць такія скарбы

      Гожства, сугалосься?!

      Між палёў шырокіх

      Я адзін стаю,

      Ахваціла ціша

      Ўсю душу маю.

      Ночанька мая ты,

      Водблеск глыбіні!

      Ты душу чаруеш

      Сьпевам цішыні.

      Многа ў гэтым сьпеве

      Водгукаў жывых,

      Іх ня зловіш вухам,

      Чуеш сэрцам іх.

      Ночанька мая ты,

      Ціхі сон вясны!

      Колькі зор на небе!

      Як блішчаць яны!

      Водблескам пажару

      Неба край гарыць —

      Там двурогі месяц

      Выплыў з-за гары.

      Ночанька мая ты,

      Ціхая дума!

      Не ахваціш вокам,

      I тых слоў няма

      Апісаць твой вобраз,

      Хараство, спакой —

      Толькі ў цябе ўнікнеш

      Чуткаю душой.

      Ціха месяц адзінокі

      Ходзіць ў небе над зямлёю.

      Неразгаданы, далёкі,

      Што ты бачыш пад сабою?

      Бачыш сьлёзы ты людскія,

      Як яны з расою льюцца,

      А ў тумане думкі злыя

      Горкім плачам аддаюцца;

      Як бяз волі і бяз хлеба

      Працавіты люд наш гнецца…

      Кінь ты жальбу нашу ў неба —

      Няхай неба ўскалыхнецца!

      Ціха калосься, схіліўшы галовы

            Шэўчуць у межах палёў;

      Толькі ж ня слухае неба іх мовы —

            Жальбы ржаных калосоў.

      Сіняе небо ўсё сонцэм заліто;

            Полудзень, вар, цішына.

      Дожджыка СКАЧАТЬ