Verkaro de V. N. Devjatnin, Libro Unua. Devjatnin Vasilij N.

Чтение книги онлайн.

      Blankiĝas naturo, en neĝo vestita,

      Kaj kiel arĝento ĝi brilas;

      Per prujno lanuga kaj griza kovrita,

      Ĝi je maljunulo similas.

      Sed morto severa vidiĝas en ĉio, —

      Ĝin forta eĉ frost’ ne forigas…

      Malvarmo, silento… Kaj suna radio

      Nur lumas, sed jam ne vivigas!..

      Ŝi estas ankoraŭ malgranda infano,

      Ŝin ĉiuj dorlotas kaj amas;

      En ŝia vizaĝo, floranta per sano

      Gajeco senzorga nur flamas.

      Jen jaroj forpasas. Ŝi lukse disfloras,

      Ŝin sorto renkontas afable;

      Ŝi estas tre gaja, neniam ŝi ploras,

      Kaj vivon pasigas agrable.

      Rigardu: jen rajdas en cirka areno

      Konata al vi belulino, —

      Ŝi saltas, ŝi dancas sen deva konveno,

      Ĉar estas ŝi gaja fraŭlino!

      Kaj ĉiuj laŭtege kriante ŝin laŭdas,

      Je ŝia talio admiras,

      Ŝin multe elvokas, senfine aplaŭdas,

      Al ŝi ornamejon eniras…

      Jen domo gajega. En ĝia salono

      Belegaj virinoj promenas…

      En tiun-ĉi domon pro vino kaj mono

      Tre multaj fraŭlinoj alvenas…

      Jen vidu: ekfalas sur molan kanapon,

      En brakoj de iu sinjoro,

      Belega fraŭlino… Jen levis ŝi kapon

      Kaj ridas en bona humoro…

      Ĉu vi ŝin ekkonis? Tre gaja fraŭlino!..

      Pasie ŝin kisas sinjoro,

      Karesas kaj donas pokalon da vino, —

      Ŝi trinkas kaj… ridas el koro!..

      Post tio forflugas apenaŭ nur jaro,

      Kaj ŝin mi denove ekvidis, —

      Sed kie? Sur kota drinkeja ŝtuparo

      Ĝi staris malsobra kaj ridis…

      Foriĝis jam ŝia beleco vizaĝa,

      Nenio antaŭa jam restis…

      Ŝi min ekrigardis kun vido malsaĝa

      Kaj kvazaŭ kontenta ŝi estis.

      «Vi eble per brando regali min volas?»

      Demandis ŝi min arogante:

      «Ĉar vidu… hodiaŭ… mi… iom petolas!..»

      Kaj ŝi ŝanceliĝis ridante…

      Kaj ĉiam ridanta, kaj ĉiam kontenta,

      Vivanta pro mono kaj vino,

      Senzorga, senhonta, sensaĝa, sensenta, —

      Jen vivo de gaja virino!..

      Ne besto sovaĝa, fermita en kaĝo,

      De ĉeno fortika sin ŝiras,

      Ne gaja birdeto, kaptita per reto,

      Pri freŝa aero sopiras, —

      De ĉeno sin ŝiras, senfine sopiras

      Junulo tre bela, tre brava!..

      Predikis li veron, justecon, liberon,

      Kaj pensis, ke estas li prava…

      Revanto ne vidis, ke ĉiuj nur ridis

      Je lia parolo sovaĝa:

      Sin amo inspiris, sed ĉiuj rediris,

      Ke estas li homo malsaĝa!..

      Li multe suferis, li multe esperis,

      Li kredis, ke venos libero, —

      Kaj ree kun flamo predikis pri amo,

      Pri paco tutmonda, pri vero…

      Ho, kia eraro! Neniam homaro

      Resonos al voko predika:

      Homaro – prudenta, kaj estas sensenta

      Al voko malforta amika!

      Sed li ne silentis: li pensis, li sentis,

      Ke homoj lin fine komprenos,

      Ke liaj amikoj al liaj predikoj

      De ĉie kun ĝojo alvenos…

      Kaj jen rezultato: li en kazemato

      En ŝarĝaj katenoj nun sidas,

      De ĉeno sin ŝiras, senfine sopiras,

      Kaj vane liberon avidas. —

      Printempo venas! Vivon donas

      Al ĉio belulina veno:

      Varmega suno jam proponas

      Radiojn siajn, kaj mateno

      Vizaĝon belan kun rideto

      Al ĉiuj montras; jam de montoj

      Kun bruo fluas rivereto,

      Kaj detruataj estas pontoj…

      Denove ĉio reviviĝas,

      Kantadas venon de printempo…

      Por mi nur daŭras, ne finiĝas

      Malbona, malvarmega tempo!

      Por mi forestas suna lumo,

      Kaj de printempo bela veno

      Nenion donas… Nur mallumo,

      Mallumo sola kaj ĉagreno!..

      Ho, frato! Dum vi laboradi

      Ankoraŭ povas sen ripozo,

      Ne volu manon etendadi

      Al bonaj homoj pro almozo.

      Sed kiam de kruela sorto,

      Ho, mia mizerega frato,

      Foriĝas tuta via forto, —

      Vi vin mortigu per malsato.

      Finiĝis varmega jam tago,

      Kaj nokto agrabla fariĝis,

      Sub ombra cipreso, ĉe lago

      Diino de Zorgo sidiĝis.

      El ruĝa argilo Diino

      Malgaje figuron skulptadis, —

      Kaj luno, de nokto reĝino,

      De blua ĉiel’ rigardadis.

      Jen Zeŭso al bela Diino

      Parolis kun dia favoro:

      «Rakontu, СКАЧАТЬ