Մեծապատիվ Մուրացկաններ. Հակոբ Պարոնյան

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      – Սուտ ինչո՞ւ պիտի խոսիմ։

      – Շատ աղեկ ուրեմն․ երթամ պատվական միս մ՚ առնեմ ու գամ։

      Մանուկ աղան անմիջապես տունեն դուրս ելավ և հազիվ թե քանի մը քայլ առած էր, կինը ետևեն պոռալ սկսավ․

      – Մա՛նուկ աղա, Մա՛նուկ աղա․․․ Մանուկ աղան ետ դարձավ․

      – Միսն ինչո՞վ պիտի եփենք, – հարցուց կինը։

      – Կուզես գետնախնձորով եփե՛, կուզես լուբիայով։

      – Ատ չէ իմ ըսածս․ ածուխ չունինք, քիչ մ՚ ալ ածուխ առնեիր։

      – Շատ աղեկ, – պատասխանեց Մանուկ աղան և սկսավ երթալ։

      – Մա՛նուկ աղա, Մա՛նուկ աղա, – կանչեց տիկինը նորեն։

      Ետ դարձավ Մանուկ աղան։

      – Աղեկ ա՛, մինակ միսով չըլլար, քիչ մ՚ ալ բրինձ ա՛ռ, որ ապուր մ՚ ալ շինենք։

      – Աղեկ ըսիր, կնի՛կ, քիչ մ՚ ալ բրինձ առնենք։

      Մանուկ աղան այս անգամ վազելով սկսավ երթալ․ փողոցը դառնալու վրա էր, երբ կինն բոլոր ձայնովն ետևեն զայն կանչեց․

      – Մա՛նուկ աղա, Մա՛նուկ աղա․․․ Ման․․․

      Կանգ առավ էրիկն և վերստին ետ դարձավ՝ այս անգամ դեմքին զվարթության վրա քիչ մը գեղջ ընելով։

      – Ի՞նչ կուզես․․․

      – Մարդ աստուծո, շոգեկառքի պես կը վազես, ձայնս մարեցավ։ Սոխ չունինք, աղ ալ չունինք, քիչ մ՚ ալ գազ կամ ճրագ առնելու է, որ վառենք․ մարդը մութո՞ւն պիտի նստեցունենք։

      – Աղեկ ա՛, ամենը մեկեն ըսե, որ նպարավաճառին երթամ և պետք եղածներն առնեմ․ հարյուր անգամ ետևես կանչեցիր։

      – Ջուրի շիշ ալ չունինք․․․ գլուխս կապելու բան մը չունիմ, ոտքս հագնելու կոշիկ չկա․ այս վիճակին մեջ ի՞նչպես Աբիսողոմ աղային դեմը ելնեմ։

      – Հիմա ուտելիքը առնենք, վաղն ալ հագնելիքը կը մտմտանք, – ըսավ Մանուկ աղան և դուռն ուժով մը քաշելով դուրս ելավ։

      – Մանո՛ւկ աղա, Մանո՛ւկ աղա․․․

      – Ուզածիդ չափ պոռա՛, ա՛լ ետ չեմ դառնար, – մռմռաց Մանուկ աղան և ճամփան շարունակեց։

      Մանուկ աղան քանի մը փողոց դարձած էր, երբ կնկան ձայն մը առավ, որ զինք կը կանչեր։

      – Գործ չունիս նե, պոռալով ետևես վազե, – ըսավ ինքնիրեն Մանուկ աղան՝ առանց գլուխն ետ դարձնելու՝ տեսնելու համար, թե ով էր զինք կանչողը։

      – Մանուկ աղա, Մանուկ աղա, – կրկնեց ձայնը, որ տիրացու Մարտիրոսին տասնամյա աղջկանն էր։

      Մանուկ աղան շարունակեց յուր ճամփան․ և տիրացու Մարտիրոսին աղջիկն՝ քայլերն փութացնելով՝ տասը քայլ հեռավորությամբ մոտեցավ անոր։ Խեղճին շունչը կտրած ըլլալով՝ անգամ մ’ալ կրցավ պոռալ.

      – Մա՛նուկ աղա։

      Դարձյալ պատասխան չառավ և ստիպվեցավ քիչ մ’ալ քալելով Մանուկ աղային հագուստի ծայրեն քաշելու։

      – Թող տուր, կնի՛կ, – ըսավ Մանուկ աղան՝ առանց ետևը նայելու։

      – Բան մը պիտի ըսեմ։

      – Մտիկ ընելու ժամանակ չունիմ․ ըսածներդ արդեն չեմ կրնար միտքս բռնել, հիմա ելեր, ուրիշ բաներ ալ պիտի ըսես․․․

      – Դայակին տունը պիտի հարցունեի․․․

      Դայակ բառը լսելուն պես արթնցավ Մանուկ աղան և ետևը տիրացու Մարտիրոսին աղջիկն տեսնելով՝

      – Աղավնի, դո՞ւն էիր ետևես վազողը, – հարցուց անոր։

      – Ա․․․յո․․․ես․․․ – պատասխանեց СКАЧАТЬ