Հեքիաթներ. Հովհաննես Թումանյան

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ քուջուջ անեմ, գլուխս պահեմ:

      Գնում է, ետ գալի, թե` լոշս տուր:

      Հովիվն ասում է.

      – Կերա:

      – Չէ՛, – ասում է, – իմ լոշը տուր, թե չէ դես թռչեմ, դեն թռչեմ, գառնիկդ առնեմ, դուրս թռչեմ:

      Հովիվը ճարահատած մի գառն է տալի: Առնում է թռչում:

      Գնում է տեսնում` մի տեղ հարսանիք են անում, մսացու չունեն, որ մորթեն:

      Ասում է. – Ի՞նչ եք մոլորել: Ա՜յ, իմ գառն առեք, մորթեցեք, քեֆ արեք: Ես էլ գնամ քուջուջ անեմ, գլուխս պահեմ:

      Գնում է, ետ գալի, թե` իմ գառը տվեք:

      Ասում են. – Մորթել ենք կերել, ո՞րտեղից տանք:

      Նա կանգնում է, թե` չէ, իմ գառը տալիս եք` տվեք, թե չէ` դես թռչեմ, դեն թռչեմ, հարսին առնեմ, դուրս թռչեմ:

      Ու հարսին առնում է թոչում:

      Գնում է, գնում. գնում է տեսնում` մի աշուղ մի ճամփով գնում է:

      Ասում է. – Աշուղ ախպեր, առ էս հարսին պահի քեզ մոտ: Ես էլ գնամ քուջուջ անեմ, գլուխս պահեմ:

      Գնում է, ետ գալի աշուղի առաջը կտրում, թե` իմ հարսը ինձ տուր:

      Աշուղը ասում է. – Հարսը գնաց իրենց տուն:

      Սա թե` չէ, իմ հարսը տուր, թե չէ` դես թռչեմ, դեն թռչեմ, սազիկդ առնեմ դուրս թռչեմ:

      Աշուղը սազը տալիս է իրեն:

      Սազն առնում է, ուսը գցում, թռչում, մի տեղ նստում է, սկսում է ածել ու ճըտվըտալով երգել.

      Ծընգլը, մընգլը,

      Փուշիկ տվի, լոշիկ առա,

      Լոշիկ տվի, գառնիկ առա,

      Գառնիկ տվի, հարսիկ առա,

      Հարսիկ տվի, սագիկ առա,

      Սագիկ առա, աշուղ դառա,

      Ծընգլը, մընգլը,

      Ծի՛վ, ծի՛վ:

      Մին էլ հանկարծ սազը վեր ընկավ ջարդվեց, ծիտը թռավ գնաց, հեքիաթն էլ վերջացավ:

      ՃԱՄՓՈՐԴՆԵՐ

      Աքլորը մի օր կտուրը բարձրացավ, որ աշխարհք տեսնի: Վիզը ձգեց, երկարացրեց, բայց բան չտեսավ. դիմացի սարը խանգարում էր:

      – Քուչի՛ ախպեր, կարելի է դու գիտենաս, էն սարի ետևն ի՞նչ կա, – հարցրեց վերևից բակում պառկած շանը:

      – Ես էլ չգիտեմ, – պատասխանեց Քուչին:

      – Հապա մինչև ե՞րբ պետք է այսպես մնանք. արի՛ գնանք մի տեսնենք` աշխարհումս ինչ կա, ինչ չկա:

      Շունն էլ համաձայնեց: Խոսքը մին արին ու փախան:

      Գնացին, գնացին, իրիկունը հասան մի անտառ: Գիշերը մնացին էնտեղ: Շունը պառկեց մի թփի տակ, իսկ աքլորը բարձրացավ մոտիկ ծառին, քնեցին:

      Լուսադեմին աքլորը կանչեց` ծուղրուղո՛ւ:

      Մի աղվես լսեց աքլորի ձայնը:

      – Վա՜հ, սա ո՞րտեղից դուրս եկավ, ա՛յ լավ նախաճաշիկ, – մտածեց աղվեսը ու վազեց:

      – Բարի՛ լուս, սանահեր աքլոր: Ի՞նչ ես շինում էս կողմերը:

      – Գնում ենք աշխարհ տեսնելու, – պատասխանեց աքլորը:

      – Օ՛, ինչ լավ բան եք մտածել, – խոսեց աղվեսը: – Քանի ժամանակ է ես էլ մի կարգին ընկերի եմ ման գալի: Ինչ լավ էր` պատահեցինք: Դե՛, ցած արի, որ չուշանանք:

      – Ես համաձայն եմ, – ասավ աքլորը. – տես, թե ընկերս էլ համաձա՞յն է, ցած գամ` գնանք:

      – Ո՞րտեղ է ընկերդ:

      – Էն թփի տակին:

      «Սրա ընկերն էլ երևի իր նման մի աքլոր կլինի. էս էլ իմ ճաշը», – մտածեց աղվեսը ու վազեց թփի կողմը: Հանկարծ որ շունը դուրս եկավ, աղվեսը, պո՜ւկ, փախավ, ո՜նց փախավ:

      – Կա՛ց, աղվե՜ս СКАЧАТЬ