Berend Veltink. Boom Harm

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Is toch een kant, zörgelik wief” – dacht ik en snurkte als een Bulgaar, toe ze 't dek opslueg.

      Um vief uur, trok Jaaije mij an 't linkeroor en ruep: „nao 't peerdespul Berend!” en een kwartiertien laoter was Berend Veltink in 't Zöndagsche pak.

      Toe gaf ze mij 't geldzakkien en zee: „nemme genog mee – men weet niet, bij leven en starven” en de oogen wuerden heur nat en ik knipte er ook mee, maor 't wol niet.

      Ik at staondeweg een brugge, drukte Geert, die in 't bedde lag te liepen umdat vaoder op reize gunk, de hand, keek de hond is an, smokte Jaaije, veur 't eerste in roem 14 jaor – as men trouwt is, komp men der zoo niet toe – zee: „tot mörgenaovend volk!” en stapte 't loeg oet, met allerlei moezennösten in 't heufd.

      „Waor giet dat op an?” – ruep Gerrit Platzer.

      „Nao Carré.”

      „Nou – zee ie – ie konnen oe geld ook wel beter gebruuken!”

      Ik zee niks.

      „Waor zal 't hen?” – vrueg de scheper.

      „Ik gao hen, waorvan ik mörgen werrumme kom, maor ie breijen an jou leste hoosse en jou schaoppeschuppe kui je wel present geven an 't Meseum te Assen” – snouwde ik hum toe.

      Nao een uur fiks stappens, kwam ik an een harbargien bij 't kernaol en gunk ter in om mien vief zinnen is wat te verzetten.

      „Herink, Berend – zoo wuerd ik daodelik toe espreuken – nou al op 't pad? – Hoe is 't met Jaaije en Geert? – En de olde mueije heft of elegd? – Hei je onze broene nog? – Hoe is 't met de knobbel, die Jaaije aachter 't regter oor hef? – Is die Grönninger half wieze boerheeren-zeun nog bij oe in de kost? – Hef de doomnée de vrouw in 't bedde? – Onze Klaos hef an elot en wat zint de rampelzanten duur! – En ie hebt zoo timmert, heur ik! – Is oe vrouws moeder de lintworm al kwiet? – En zit ie nou in 't hok?”

      „Geef mie een glaassien klaore” – zee ik.

      „En waor geet 't hen?”

      „Nao Carré.”

      „Hei je al 'n kaortien?”

      „Nee.”

      „Nou, dan kui je wel mal oet en mal in hoes kommen!”

      Ik gaf een stuver, dee mien pakkien an de stok en de stok op de scholder en zee: gezondheid zaomen! en gunk de deure oet en trok die driftig achter mij digte.

      Toe 'k en twintig tree egaon hadde, heurde ik mij naoroepen: „gaot, ai je te Grönningen komt, voort bij Carré an um een kaortien en doe hum de groetenisse van onze Klaos, die lest 's aovends ok zien spul hef ezeen!”

      „'k Zal 't vrij maoken” – schreeuwde ik.

      Um elf uur zat ik bij Thomas in 't Hoogeveene an de koffie en roem twaalf uur stapte ik in de vuurwaagen met twintig mans- en zeuven jonge vrouwspersonen.

      Naost mij zat een hoezaor, die mij ieder keer ankeek en lachte en dan zee: pik!

      Ik weurd in 't leste krieuwelig en vrueg hum: „zeg is, jonkman de peerde-ruuter, waorumme zegge ie zoo vake tegen mij pik?”

      „Omdat je dan zouwen zeggen: tik!”

      De twintig mans- en de zeuven vrouwspersonen proestten 't uut van lagchen.

      „Das flouw” – zee ik.

      „Dat is 't ook – zee hij – maor hei je ook tabak?”

      „Jao wel” – zee ik en gaf hum mien deuse.

      Toe nam hij een proeme zoo groot as een calvienappel en stopte daornao zien Duutsche piepe en zee tegen drie man, die op onze banke zatten: „ook stoppen?” en waoragtig de kerels deeën 't, en eene der van ruep mij bertaol toe: lucifers!

      Ik gaf de tondeldeuze, maor zee toch: „ai je mij nao de waorheid vraogt, dan bin ie gezaomentliek wel wat hekstrant.”

      „Als je dat tegen mijn wachtmeester zeiden – riep de hoezaar – dan was het dadelijk: in de provoost, drie dagen op water en brood, krom gesloten en…”

      De schrik slueg mij um 't harte, en ik meende Goliath den Philistijner te zien, maar ik had niet zoo völle couragie as klein David en in de benauwdheid zee ik: „wi'j een stukkien worst, kavalderist!”

      „Om u te dienen” – zee de hoezaar.

      Om mij te dienen – nou, dat mankeerde er nog maar an!

      Ik lee mien pakkien op de knie, knupte de zakdoek lös en daar lagen de beide plakken versche stoete, o zoo aordig tusschen de lekkere worst, net as een paar lievelingen in de aarms van er moeder.

      De hoezaar, altied even vrijpostig, nam zonder vraogen de worst en vrueg: „heb je ook en mes?”

      „Jao wel” – zee ik en gaf hum mien kniepmes en daorop sneed hi de worst half deur, en de eene helfte in zeuven stukkies en ruep: „aannemen dames.” De zeuven wigters huelden de haande op en kregen elk een entien en daorop zette hi zien roege mutse of en deed de voerig lös en lee er de andere helfte in.

      Toe lachte de brutaole kerel nog eventies tegen de worst en knikte er tegen en zee: „tot wederziens!”

      Ik knikte geen woord, maar dacht: „daor mos Jaaije nou is bij wezen!”

      Toe de hoezaor de mutse weer op de kop had ezet, vrueg hij mij: „leef je in den echten staat boertje?”

      „Jaowel” – zee ik.

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

/9j/4AAQSkZJRgABAQEASABIAAD/2wBDAAMCAgMCAgMDAwMEAwMEBQgFBQQEBQoHBwYIDAoMDAsKCwsNDhIQDQ4RDgsLEBYQERMUFRUVDA8XGBYUGBIUFRT/2wBDAQMEBAUEBQkFBQkUDQsNFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBT/wAARCAMeAjoDAREAAhEBAxEB/8QAHQABAQEAAgMBAQAAAAAAAAAAAQIAAwYHCAkFBP/EAF0QAAEDAgQEBAMEBAgHDAkCBwECESEAMQMSQVEEBWFxBiKBoQcykQgTQrEUFVLBFiMkYnKC0eEXJTU3c7KzJzM0NmN0dYOSovDxJkNEU1Vkk5TSGEVUZUbChbTD/8QAGwEBAQACAwEAAAAAAAAAAAAAAAECBAMFBwb/xABDEQEAAQMBAwgIAwcDAwUBAQAAAQIDETEEIUEFEhMyUWFxsQYzNHKBkaHBIkLRFCNTorLC8BVS4RYk8UNEYpLigtL/2gAMAwEAAhEDEQA/AOtkA4ggBQ8xOrRFdY8YAUSHANnSCOlDQkJBUzMl26maqDKkKYaF/XairAgBg7kv9IohSj5YAcAgm7RQSU/igeXyhr1AlIzEDzATa5e1XIQGUQUizk22igkJcBTByNrCIougSCspKU3 СКАЧАТЬ