Rus Şiirinde Gölgeler. Анонимный автор

Чтение книги онлайн.

      ‘Ah uçurum! Ayırıyorsun onlardan beni,

      Yaşıyorum, kendimi hiç anlatamadan insanların arasında,

      O kadar az paylaştım ki sevinç ve hüzünlerini’

      ‘Ben dünyaya Güneşi görmek için geldim.

      Ama gün bittiyse eğer,

      Ölüm saatinde,

      Ben yine şarkılar söyleyeceğim Güneşe!’

      Устремляя наши очи

      На бледнеющий восток,

      Дети скорби, дети ночи,

      Ждем, придет ли наш пророк.

      Мы неведомое чуем,

      И, с надеждою в сердцах,

      Умирая, мы тоскуем

      О несозданных мирах.

      Дерзновенны наши речи,

      Но на смерть осуждены

      Слишком ранние предтечи

      Слишком медленной весны.

      Погребенных воскресенье

      И, среди глубокой тьмы,

      Петуха ночное пенье,

      Холод утра – это мы.

      Наши гимны – наши стоны;

      Мы для новой красоты

      Нарушаем все законы,

      Преступаем все черты.

      Мы – соблазн неутоленных,

      Мы – посмешище людей,

      Искра в пепле оскорбленных

      И потухших алтарей.

      Мы – над бездною ступени,

      Дети мрака, солнца ждем,

      Свет увидим и, как тени,

      Мы в лучах его умрем.

      Gözlerimizi dikerek aydınlanan doğuya,

      Üzüntünün, gecenin çocukları

      Bekliyoruz peygamberimiz gelecek mi acaba?

      Kalplerimizde umutlarla,

      Yaşanmamışı hissediyoruz,

      Yaratılmamış dünyaları,

      Canımızdan can vererek özlüyoruz.

      Konuşmalarımız cesur,

      Ama ölüme mahkum.

      Oldukça yavaş gelen ilkbaharın,

      Fazlasıyla erken habercisiyiz.

      Ölülerin dirilişi,

      Derin karanlıklar içindeki,

      Sabahın ayazı-hepsi betimler bizi.

      Uçurumun kenarındaki adımlarız,

      Güneşi bekliyoruz, karanlığın çocuklarıyız.

      Işığı görüyoruz, ve sanki parçalanan bir gölge gibi,

      Işığın içinde can veriyoruz.

      Стихи растут, как звезды и как розы,

      Как красота – ненужная в семье.

      А на венцы и на апофеозы —

      Один ответ: «Откуда мне сие?»

      Мы спим – и вот, сквозь каменные плиты,

      Небесный гость в четыре лепестка.

      О мир, пойми! Певцом – во сне – открыты

      Закон звезды и формула цветка.

      Şiirler de doğar, tüm güller ve yıldızlar gibi,

      Hiç kimse için gerekli olmayan güzellik gibi,

      Tüm bu övgülere ise tek bir cevabım var:

      “Bütün bu güç bana nereden geldi?”

      Biz uyuyoruz- ve işte, taş yığınların içinden,

      Beklenmedik bir misafir gökten düşüyor sanki,

      Dünya anla! Bir melodi geçer tüm düşlerden,

      O ki, yıldızların yasası ve çiçeğin formülü gibi.