Köroğlu. Jambıl Jabayev

Чтение книги онлайн.

      Boynundan kestikleri başları,

      Lezzet almadıkları ömürden,

      Kurtaramadıkları ölümden,

      Karıncalara yem olup,

      Ölüler gibi kaldı donup,

      Nice gençler ortada kaldı.

      Dolup taşan ırmaklara,

      İnsandan köpür kurdular.

      Denizden geçen deryalarda,

      Düşmana tuzak kurdular.

      Koyunlar gibi kurban ederek,

      Hazine bulup vurdular,

      Bunları yaparak rahatladılar,

      Ne varsa hepsini aldılar.

      “Han var mıdır?” diye sordu,

      Hayatı bana benzeyen?

      Kalabalık içinden bir yaşlı kadın,

      Kalktı ayağa yerinden,

      Eteğiyle silerek bastonu.

      İleriye yürüdü atarak birkaç adım,

      Üç defa derin of çekerek,

      Ağladı etrafına bakıp üzülerek.

      Ayağa kalkan kadına,

      Tüm halk baktı dikilerek.

      Yaşlı kadın işaret etti,

      Kişiyi asan darağacına.

      “Han ile dardan korkarak,

      Yüreğimiz yaralı.

      On yedi oğlum var idi,

      İki canım asıldı.

      Bir tek kadın ben değil,

      Merhametli han sen değil.

      Seksen beşe ben geldim,

      Yetmiş üçe sen geldin.

      Han olduğun günden beri,

      Beş yüz sefer tertip ettin,

      Yaşlıları ağlatarak,

      Yeryüzünü yara ettin,

      Sen de bana benzedin.

      Birazcık huzur yaşatan,

      Sırtımızdan yük kaldıran,

      Ölüm gelip te ölmedin.

      Sen ise yalnızsın, oğlun yok,

      Arkandan adını çıkaran.

      Konuşmaya dermanın yok,

      Yoktur kimse sana ağıt okuyan.

      Ant içmişim halkın önünde,

      Konuşurum bugün diyerek,

      Düşmana sürdün eninde,

      Halkın öz evladını seçerek.

      Kesemezsin dilimi,

      “Baş kesen han, Bozayhan!”

      Denen unvana sahip oldun,

      El alem tarafından bilindi.

      Yeryüzündeki hayatlar,

      Sen öldüğünde sevinir!

      Benim gibi bedbahtlar.

      Ağlamaz o gün dirilir!

      Evlatları yok ederek,

      Duruyorsun sevinerek.

      Sana niye diyelim yahşi,

      Senden iyidir hayvanlar vahşi.

      Hayatında kana doymadın,

      Adetinden vazgeçip te durmadın.

      Bunları diyerek ben bugün,

      Ölürüm diye düşündüm.

      “Başımı kes!” diye önüne,

      Başını eğdi o kadın.

      Hayasız han Bozayhan,

      “Kadından ben utandım”,

      Diye düşünceye dalarak,

      Başını kestirmedi,

      Kadından utanarak.

      “Daha iyidir bundan da,

      Ecelin gelmesi şu anda.”

      Döndü evine kaygı duyarak,

      Sevincinden sultan ayrılarak.