Белорусский дневник – 2022. Владимир Николаевич Кулик

Чтение книги онлайн.

      Давай памаўчым.

      Зоркі зноў нас паклікалі.

      Такія цудоўныя прыцемкі выпалі!

      Забылася ўсё,

      Што помніць не хочацца:

      І крыўды твае, і маё адзіночанне.

      Душа, як куточак жыцця халасцячага, —

      Ні позіркаў любых,

      Ні піску дзіцячага.

      Завалена кнігамі плошча кватэрная,

      Як словамі сэрца,

      Цяпер не патрэбнымі.

      Ах, гэтыя словы, як лісце апалае.

      І слёзы, на сэрца запознена ўпалыя.

      Не плач…

      Тут сустрэча з табой —

      Не праводзіны.

      Наіўныя ў наша юнацтва ўваходзіны.

      Давай памаўчым.

      Зоркі зноў нас паклікалі.

      Такія цудоўныя прыцемкі выпалі!

      Зацвітае ліпа. Ліпа зацвітае!

      Водар свой мядовы ў косы мне ўплятае.

      Самы час і сэрцу закахана біцца,

      І пра ўсё на свеце з радасцю забыцца.

      Валасы густыя па плячах рассыпаць,

      Плакаць і смяяцца, і цвісці, як ліпа…

      Ліпавая квецень. Мара залатая.

      Зацвітае ліпа. Ліпа зацвітае…

      Ты выйдзеш моўчкі ў калідор,

      Сціскаючы між пальцаў цыгарэту.

      Ты ведаеш усе мае сакрэты…

      А праз цямнечу чорных штор

      Прасочыцца спадзевам месяц,

      На мой убор, не зняты, упадзе,

      Скрозь мае вейкі ты, як цень, ідзеш.

      Я не магу скрануцца з месца.

      І раптам сярод ночы стаў, глядзіш…

      Навошта выпадковая сустрэча?

      Нібыта знікну я навечна

      І застанешся ты адзін.

      Міне самота, будзем жыць на свеце

      З палёгкай, проста… І, адчуўшы моц,

      Хісне бярозку залатую вецер,

      Закружыць лісце восень-ягамосць.

      Стамлёны дождж пральецца на паляны,

      Зямля натоліць смагу да вясны…

      І паплывуць асеннія туманы,

      Як светлыя і радасныя сны.

      Пабачыць неба зазімкавым раннем

      Над цёплай хатай верхалаз-дымок.

      Сняжынкам першым будзе вельмі рада

      Шчаня – жывы, прычэпісты клубок.

      І раніцою, велічна і роўна,

      Уздоўж старога плоту, за дваром,

      Прагнаўшы сон, бабулечка Пятроўна

      Да студні пройдзе, звонячы вядром.

      Яна ў парыве радасным ляцела

      Да пацямнелай пожні: «Я – зіма!..»

      Ды чарназёма стомленае цела

      Дыхнула ледзь – і вось яе няма.

      А вецер з поўначы расправіў крылы,

      Даў волю сіле – аж загуў прастор!

      І здзіўленае поле ўраз пакрылі

      Сто тысяч прыгажунь – яе сясцёр.