Tanrı nə vaxt gülür. Энтони де Мелло

Чтение книги онлайн.

      İnsanlara baxmağı öyrətmək lazım deyil. Onları yalnız kor edən məktəbdən xilas etmək lazımdır.

      UİSTLERİN UŞAQLARI

      XIX əsrin ortalarında amerikalı rəssam Ceyms Mak-Neyl Uistler Vest-Pointdə, ABŞ Hərbi Akademiyasında qısa və akademik təhsil baxımından uğursuz sayılan bir təlim dönəmi keçirtmişdi. Deyilənə görə, bir dəfə ona körpü çəkmək tapşırığı veriləndə o, yaşıllıqla örtülmüş çay sahillərini birləşdirən çox füsunkar bir daş körpü və onun üstündə dayanıb balıq tutan iki azyaşlı uşaq şəkli çəkmişdi.

      – Uşaqları körpüdən götürün! Bu, xalis mühəndislik tapşırığıdır! – deyə təlimatçı ondan xahiş edir.

      Uistler uşaqları körpüdən götürür, balıq tutmaq üçün sahildə yerləşdirir və yenidən rəsmini göstərir. Qəzəblənmiş təlimatçı bağırır:

      – Mən axı sizə dedim uşaqları yığışdırın. Tamamilə! Şəkildə uşaq qalmasın!

      Ancaq Uistler öz yaradıcılıq alovunu söndürə bilmir. Növbəti variantda şəkildə uşaqlar, doğrudan da, yox idi. Onlar çayın sahilində iki kiçik qəbirdaşı altında basdırılmışdılar.

      LUİS SİNKLERİN MƏSLƏHƏTİ

      Bir dəfə bir qrup tələbə böyük romançı Luis Sinklerdən onlara mühazirə oxumasını xahiş edir və bildirirlər ki, gələcəkdə yazıçı olmaq fikrindədirlər. Luis mühazirəni bu sözlərlə başlayır:

      – Sizlərdən kim, həqiqətən, yazıçı olmaq fikrindədir?

      Hamı əlini qaldırır.

      – Belə olan halda hər hansı bir şeydən danışmaq tamamilə mənasızdır. Sizə belə məsləhət verəcəyəm: gedin evə və yazın, yazın, yazın…

      Bunu deyərək qeydlərini cibinə qoyur və auditoriyanı tərk edir.

      BEYİN NƏYƏ LAZIMDIR

      Bir qadın yenicə aldığı çox mürəkkəb bir mətbəx cihazını “İstifadəçi üçün təlimat”ın köməyi ilə yığmağa çalışırdı. Lakin az sonra bunu bacarmayacağını anlayan qadın təslim oldu və bütün detalları elə stolun üstündə səpələnmiş vəziyyətdə qoyaraq çıxıb getdi.

      Bir neçə saatdan sonra evə qayıdaraq cihazın qulluqçu tərəfindən yığıldığını və əla işlədiyini görən qadının təəccübünü təsəvvür etmək çətin deyil.

      – Axı sən bunu necə bacardın?! – deyə o, heyrətlə soruşdu.

      – Bilirsiniz, xanım, oxumağı bacarmayanda beynini işlətməyə məcbur olursan.

      ÖYRƏTMƏK, YA ÖYRƏNMƏK?

      Qırx yeddi il müxbir və ədəbi redaktor işləmiş bir nəfər bir gün yerli Təhsil Komitəsinə zəng vurur və özünün qəzet biznesindəki çoxillik təcrübəsindən danışaraq savadsızlığın aradan götürülməsinə yönəldilmiş yerli proqramda iştirak etmək arzusunda olduğunu bildirir.

      Uzun bir fasilə. Sonra xəttin o biri başından kimsə soruşur:

      – Çox gözəl. Siz öyrətmək, yoxsa öyrənmək istəyirdiniz?

      QARPIZ İŞİ

      Üç oğlanı qarpız oğurluğunda təqsirləndirirdilər. Məhkəmə zalında onlar böyük həyəcanla hakimin qərarını gözləyirdilər və özlərini ən pis hökmə hazırlayırdılar, çünki hakim ətrafda sərt bir adam kimi tanınırdı.

      Ancaq hakim həm də müdrik müəllim idi. O, çəkici ilə stola vuraraq zalda olanlara üzünü tutdu:

      – Zəhmət olmasa, uşaqlıqda heç vaxt qarpız oğurlamayanlar əllərini qaldırsınlar.

      Bir qədər gözlədi. Məhkəmə icraçıları, polislər, tamaşaçılar – elə hakimin özü də – hamı əllərini qarşılarında, stolun üstündə saxlamışdı.

      Məhkəmə zalında heç kimin əlini qaldırmadığına tam əmin olduqdan sonra hakim hökm verdi:

      – İddia rədd edilir!

      HƏR ŞEY MAŞINLARA GÖRƏDİR

      Bir mömin qadın müasir gənclərin həyat tərzindən gileylənərək deyirdi:

      – Bunun hamısı maşınlara görədir! Gör rəqs etmək və bir yerdə vaxt keçirmək üçün onlar necə uzaqlara getməli olurlar. Yəqin, sənin vaxtında başqa cür idi, elə deyilmi, nənə?

      Səksənyaşlı qadın cavab verir:

      – Bilirsən, biz bacardığımız qədər uzağa getməyə çalışırdıq!

      ALLAH MƏTBƏXDƏ İDİ

      Ana:

      – Bilirsən ki, sən mətbəxdən peçenye oğurlayarkən Allah burada idi?

      – Hə.

      – Və O, bütün bu vaxt ərzində səni izləyirdi?

      – Hə.

      – Bəs, səncə, O sənə nə deyirdi?

      – Deyirdi ki: “Bizdən başqa burda heç kim yoxdu, mənə də bir az götür!”

      RAVVİN2 YAMSILAMIR

      Gənc ravvin atasının yerini tutanda hamı onun atasına heç oxşamadığını söyləməyə başladı.

      – Tamamilə əksinə, – gənc cavab verdi, – mən son dərəcədə atama oxşayıram. O heç kimi təqlid etmirdi, mən də heç kimi təqlid etmirəm.