Het Hart Van De Tijd. Amy Blankenship

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ had gekregen.

      Ze wierp een blik op de bibliotheek en keek toen snel weer naar de andere kant, en besloot dat ze eerst meer over dat gebied wilde weten. Zolang ze zich kon herinneren was sporten een gewoonte van haar geweest, en ze wilde dat dat zo bleef. De afgelopen twee jaar had ze allerlei soorten vechtsporten beoefend, en ze hield van de bewegingsvrijheid die het haar lenige lichaam gaf.

      Toen ze overging naar de recreatiekamers, merkte ze dat er veel verschillende trainingsruimtes waren. In één van de grotere sportzalen kon ze door het glas kijken. Ze kon het niet laten om even te stoppen en ernaar te kijken. Twee mensen zagen eruit alsof ze aan het zwaardvechten waren. Toen ze het gekletter van metaal tegen metaal hoorde, trok ze een wenkbrauw op. Ze liep dichter naar de deur van de kamer en tuurde luisterend.

      “Je let niet op, Suki.” Degene die in het zwart gekleed was, sprak met een treiterende mannenstem terwijl hij pareerde en de ander lachend op de kont tikte.

      Kyoko kon beide gezichten niet zien omdat ze beschermende kleding droegen.

      “Shinbe!” klonk een heel boze vrouwelijke stem. Toen schoot de persoon zonder waarschuwing naar voren en tikte hem op zijn hoofd, of meer alsof hij hem met het schermzwaard op zijn hoofd sloeg en toen haar hoofdschild eraf rukte.

      Kyoko was verrast om lang bruin haar naar buiten en langs de rug van het meisje te zien lopen terwijl ze naar de andere kant marcheerde en hem hard met haar vinger in zijn borst prikte, een wenkbrauw trekkend. “Het is moeilijk om serieus te vechten als je zo gek bent.”

      Shinbe trok grijnzend zijn hoofddeksel af. In een gevoel van overgave gooide hij beide handen in de lucht en ging achteruit. “Het spijt me Suki, maar daar was het ... en je beschermde het niet.” Hij voelde een tintelend gevoel in golven over zijn huid bewegen. Hij fronste zijn wenkbrauwen en richtte toen langzaam zijn amethist blik op het meisje dat in de deuropening stond: “Ahem, het lijkt erop dat we een bezoeker hebben.”

      Kyoko zag hoe het meisje dat Suki heette eigenlijk bloosde en nog steeds woest naar haar tegenstander staarde en zich vervolgens met een brede glimlach van hem afwendde.

      “Mannen,” ze rolde met haar ogen voordat ze op een vriendelijke manier haar hand uitstak, “hallo, ik ben Suki, en dit slechte excuus voor een man is Shinbe,” ze wees met haar duim naar de man die achter haar aanliep, nog steeds grijnzend.

      “Suki,” riep de jongeman die Shinbe heette uit. "Je doet me zeer.” Hij benadrukte zijn uitspraak door beide handen op zijn hart te leggen.

      Suki fronste haar wenkbrauwen, “Shinbe ... als ik je zou kunnen verwonden, zouden je hersenen nu uit je oren zijn gelekt door alle klappen die je me hebt gedwongen om je te geven.”

      Shinbe wiebelde met zijn wenkbrauwen: “Je weet dat ik hou van de harde liefde die je me geeft.”

      “Ik zal je hier straks harde liefde laten zien, maar ik wil het nieuwe meisje niet afschrikken,” wierp Suki terug.

      Kyoko mocht haar al, en ze schudde haar hand stevig en glimlachte. “Hallo, ik ben Kyoko Hogo, maar zeg alsjeblieft Kyoko.”

      Ze wierp een blik op de man die achter Suki stond. “Het is erg leuk jullie allebei te ontmoeten.” Er was iets met zijn ogen dat Kyoko's aandacht trok. Ze waren verbazingwekkend amethist van kleur en zeer adembenemend. Zijn haar was iets langer dan schouderlengte en erg donker met blauwe highlights. Hij deed haar een beetje denken aan een zangeres uit een van die jaren 80 rockbands.

      Suki glimlachte van oor tot oor. “Hé, ik heb van je gehoord. Ja, ik wist dat je vandaag zou komen. Ik zal je straks komen zoeken en je rondleiden.” Ze kreeg opeens een gespannen blik op haar gezicht en draaide haar hoofd opzij, Shinbe met een harde blik vastklampend: “Ik zou dat niet doen als ik jou was.”

      Kyoko hield haar hoofd schuin om te kijken. En ja hoor ... de hand van de man was halverwege de lucht gestopt en raakte bijna Suki's billen aan, en hij grijnsde met een starende blik.

      Shinbe zuchtte en liet zijn hand zakken. “Op een dag ga ik erachter komen hoe je het weet, zelfs als je niet kijkt.”

      Suki kreunde gewoon. “Ik weet het gewoon, dat is alles!” Ze glimlachte vriendelijk naar Kyoko en zei. “Kom met me mee en ik zal me heel snel verkleden.” Ze pakte Kyoko bij de hand en trok haar de deur uit.

      Kyoko wierp een blik achterom naar Shinbe en zag hem zwaaien. 'Deze twee gaan het heel leuk hebben,” dacht ze bij zichzelf terwijl ze de kleedkamer van de vrouw in werd getrokken.

      Suki wist al dat ze Kyoko leuk vond, en om de één of andere reden had ze het gevoel dat ze haar had gekend zonder haar ooit te hebben ontmoet. “Kyoko, vertel me iets over jezelf terwijl ik me omkleed,” zei ze terwijl ze achter de scheidingsmuur stapte.

      Kyoko ging op een bank zitten en voelde zich helemaal op haar gemak bij Suki. “Nou, ik kom uit een klein stadje aan de andere kant van de stad. En om de één of andere reden kreeg ik plotseling een brief waarin stond dat ik hier een studiebeurs had gekregen.” Kyoko kon Suki's "ja" horen, dus ging ze verder. “Ik weet echt niet hoe ik een studiebeurs heb gekregen waar ik niet eens om heb gevraagd.”

      Suki hoorde de vraag in die verklaring en glimlachte terwijl ze haar hoofd de hoek om stak. “Maak je daar maar geen zorgen over. Je bent hier op dezelfde manier gekomen als ik.” Ze verdween weer achter de scheidingswand terwijl ze eraan toevoegde: “Ik heb me hier ook nooit aangemeld.”

      Kyoko fronste. “Maar waarom? Er moet een reden zijn. Weet je dat?”

      Suki kwam terug, nu volledig gekleed. Ze ging zitten om haar tennisschoenen aan te trekken. “Ja, ik ben erachter. Nou ja, een deel ervan toch. De man die de eigenaar van deze school is, zoekt mensen op met ...” Suki zweeg even en hield haar hoofd een beetje schuin “... unieke vaardigheden.” Ze haalde haar schouders op en voegde eraan toe: “Je zult misschien wel moeten wennen als je de anderen ontmoet die hier wonen.” Ze grijnsde, wetende dat ze gelijk had.

      Plots stond Suki op en gooide een schoen naar de deur van de kleedkamer, triomfantelijk grijnzend toen ze zacht vloeken van de andere kant hoorde. Ze pakte de schoen en ging weer zitten om hem aan te trekken. “Dus nu, welke unieke vaardigheid heb je?”

      Kyoko's ademhaling leek te stoppen toen haar geest in een stroomversnelling kwam. Niemand kon hier weten dat ze priesteres was. Ze fronste schuldbewust naar Suki en keek toen snel weg toen ze antwoordde: “Niet dat ik weet.”

      Suki trok een wenkbrauw op, maar haalde haar schouders op, wetende dat ze er vroeg of laat achter zou komen. “Kom op, laten we gaan. Shinbe wacht waarschijnlijk op ons.” Ze deed de deur open en ja hoor, Shinbe stond daar dicht genoeg bij de deur om naar hen te luisteren. Hij glimlachte onschuldig naar hen, terwijl hij de hele tijd achteruitliep.

      Suki sloot de deur achter hen en wees naar het bordje op de deur. “Shinbe, kun je niet lezen? Daar staat Women’s Locker Room.” Ze wierp hem een puntige blik toe.

      Shinbe haalde zijn schouders op. “Ja, daarom stond ik er vlakbij.” Hij sprong snel opzij toen ze met haar hand naar hem zwaaide. “Suki ... ik ben een man ... ik heb genegenheid nodig. Wat is een betere manier om het te krijgen dan te leren hoe de vrouwelijke geest werkt?”

      “Je kunt je onderzoek in de bibliotheek doen,” zei Suki met opeengeklemde tanden.

      Shinbe grijnsde. “Liefste Suki, elk boek over de vrouwelijke geest in die bibliotheek ... is blanco.”

      Suki glimlachte СКАЧАТЬ