Dom numer pięć. Justyna Bednarek

Чтение книги онлайн.

      I zawsze wskaże drogę, gdy błądzę jak we mgle.

      Wszystko, co mam,

      to pieśń wolności.

      Mój największy skarb!

      Wolności pieśń…

      Wolności pieśń…^[*]

      – Gdzieś to już słyszałem – szepnął Eryk. – Ale nie mogę sobie przypomnieć gdzie. Ja sam też czułem, jakbym to znał. Kojarzyło mi się z piosenką, której słuchali moi rodzice.

      Trudno powiedzieć, ile czasu minęło nam na podziwianiu gry Kapitana. Harmonia, tak jak i skrzypienie krzesła miały na nas kojący wpływ. Chyba do końca nie wierzyliśmy, że to się dzieje naprawdę. Jednak dzięki muzyce powoli zaczynaliśmy się przyzwyczajać do naszego nowego położenia. Tak jakbyśmy zapominali, kim byliśmy jeszcze parę chwil wcześniej. Ale nagle staruszek zerwał się z krzesła i zawołał:

      – Dość! – i wcisnął instrument za piec, a następnie wyciągnął z tylnej kieszeni połatanych spodni niewielki zwitek papieru.

      – Oto on – powiedział uroczyście. – Meldunek. Raz na tydzień gołąb pocztowy przenosi go do obozu naszych żołnierzy. Dzięki tej mapie – postukał krzywym paluchem w kartkę – wiedzą, w którym miejscu będą bezpieczni. Obszary wolne od wroga zaznaczyłem na niebiesko. Natomiast czerwone plamy to obozy nieprzyjacielskie.

      – Przypominam, że ja nic nie widzę – zirytował się Eryk. – Straciłem wzrok.

      – Oczywiście – uśmiechnął się staruszek. – Dlatego nauczysz się wszystkiego na pamięć. Zresztą to bardzo proste. Cała część osady na północ od starego kasztana jest bezpieczna – z wyjątkiem polany Trzech Sów. Tam nie wolno chodzić pod żadnym pozorem, bo to otwarty teren i łatwo dać się zaskoczyć nieprzyjacielowi. Natomiast część południowa jest opanowana przez wrogie wojsko. Na granicy ich terytorium mocno trzyma się tylko dom Alicji. Alicja to twarda sztuka, potrafi tak grzmotnąć z karabinu, że nikt nie odważy się podejść pod jej okno. Czyli, powtórzmy: północ jest w porządku – oprócz polany Trzech Sów, południe – zagrożone, poza chatą Alicji. Prawda, że proste?