Het perfecte huis. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ staarde er bijna niet-begrijpend naar, verbaasd dat degene die dat leven had geleid, dezelfde was die hier nu zat. Bijna tien jaar geleden, in hun tweede jaar bij USC, had ze een relatie met Kyle Voss gekregen. Ze waren kort na hun afstuderen gaan samenwonen en waren drie jaar geleden getrouwd.

      Lange tijd leek het uitstekend te gaan. Ze woonden in een trendy appartement niet ver hier vandaan, in het centrum van Los Angeles, Downtown Los Angeles of D.T.L.A. zoals het vaak werd genoemd. Kyle had een goede baan in de financiële wereld en Jessie studeerde voor haar masterdiploma. Ze leidden een comfortabel leven. Ze gingen naar pas geopende restaurants en de hipste bars. Jessie was gelukkig en had waarschijnlijk lang zo kunnen blijven.

      Maar toen werd Kyle gepromoveerd naar een kantoor van het bedrijf in Orange County, en stond hij erop dat ze naar een protserige villa aldaar verhuisden. Jessie had ingestemd, ondanks haar terughoudendheid. Pas toen kwam Kyle's ware aard naar boven. Hij ontwikkelde een obsessie voor lid worden van een geheime club, die een dekmantel bleek te zijn voor een prostitutiering. Hij kreeg een affaire met een van de vrouwen daar. En toen die affaire de verkeerde kant op ging, vermoordde hij haar en probeerde hij Jessie ervoor te laten opdraaien. Als klap op de vuurpijl probeerde hij, toen Jessie zijn plan ontdekte, ook haar om het leven te brengen.

      Maar zelfs nu kon ze bij het bestuderen van de trouwfoto geen enkele aanwijzing vinden voor waartoe haar man uiteindelijk in staat was gebleken. Hij zag eruit als een knappe, beminnelijke, ietwat ruige toekomstige kampioen. Ze verfrommelde de foto en gooide hem naar de prullenbak in de keuken. Het kwam precies middenin de prullenbak terecht, waardoor ze onverwacht een enorme loutering ervoer.

      Swisj! Dat moest iets te bekenen hebben.

      Er was iets bevrijdends aan deze plek. Alles – het nieuwe meubilair, het gebrek aan persoonlijke herinneringen, zelfs de eerlijk gezegd wat paranoïde beveiligingsmaatregelen – was van haar. Ze had een nieuwe start gemaakt.

      Ze strekte zich uit en gaf haar spieren de gelegenheid zich te ontspannen, na de lange vlucht in het overvolle vliegtuig. Dit appartement was van haar – de eerste plek in meer dan een zes jaar waar ze dat echt over kon zeggen. Ze kon pizza op de bank eten en de doos laten rondslingeren zonder zich zorgen te maken dat iemand erover zou klagen. Niet dat zij het type was om dat te doen. Maar het punt was dat het kon.

      Bij de gedachte aan pizza kreeg ze plotseling honger. Ze stond op en keek in de koelkast. Hij was niet alleen leeg, hij was niet eens ingeschakeld. Pas toen herinnerde ze zich dat ze het zo had gelaten, omdat ze geen reden zag om tijdens haar afwezigheid van twee en een halve maand de elektriciteitskosten ervan te betalen.

      Ze stopte de stekker in het stopcontact en, omdat ze zich rusteloos voelde, besloot ze boodschappen te gaan doen. Toen kwam er een andere idee in haar op. Aangezien ze pas morgen met haar werk begon en het nog niet heel laat in de middag was, kon ze nog een tussenstop maken: een plek – en een persoon – waarvan ze wist dat ze die uiteindelijk zou moeten bezoeken.

      Ze had het het grootste deel van haar tijd bij Quantico uit haar hoofd weten te zetten, maar er was nog altijd de kwestie van Bolton Crutchfield. Ze wist dat ze het moest loslaten, dat hij haar tijdens hun laatste ontmoeting had zitten uitlokken.

      En toch moest ze weten: had Crutchfield echt een manier gevonden om haar vader, Xander Thurman, de Beul van de Ozarks, te ontmoeten? Had hij een manier gevonden om contact te maken met een man die talloze mensen om het leven had gebracht, waaronder haar moeder; de man die haar, een zesjarig kind, vastgebonden naast het lijk achterliet om in een ijskoude, geïsoleerde hut te sterven?

      Daar ging ze nu achter komen.

      HOOFDSTUK DRIE

      Eliza zat al te wachten toen Gray die avond thuiskwam. Hij arriveerde op tijd voor het avondeten, met een blik op zijn gezicht die suggereerde dat hij wist wat er ging komen. Aangezien Millie en Henry daar aan tafel hun macaroni met kaas en slijsjes hot dog zaten te eten, zeiden geen van beide ouders iets over de situatie.

      Pas toen de kinderen naar bed waren kwam het ter sprake. Eliza stond in de keuken toen Gray die binnenliep nadat hij de kinderen naar bed had gebracht. Hij had zijn jasje uitgetrokken, maar droeg nog zijn das los om zijn nek, en zijn nette broek. Ze vermoedde dat de intentie was om hem er geloofwaardiger uit te laten zien.

      Gray was geen grote man. Met zijn een meter vijfenzeventig bij een gewicht van zeventig kilo was hij maar een centimeter groter dan zij, hoewel hij ruim dertig kilo zwaarder woog. Maar ze wisten allebei dat hij veel minder indrukwekkend was in een T-shirt en joggingbroek. Zakelijke kleding was zijn wapenrusting.

      "Voordat je iets zegt," begon hij, "wil ik het eerst proberen uit te leggen."

      Eliza, die een groot deel van de dag had besteed aan het bedenken hoe dit had kunnen gebeuren, drong graag haar verdriet even naar de achtergrond om te zien hoe hij zich in bochten wrong om zich te rechtvaardigen.

      "Ga je gang," zei ze.

      "Ten eerste. Sorry. Ongeacht wat ik verder zeg, ik wil wel dat je weet dat het me spijt. Ik had het nooit mogen laten gebeuren. Het was een moment van zwakte. Ze kent me al jaren en ze weet waar mijn kwetsbaarheden zitten, wat mijn interesse zou wekken. Ik had beter moeten weten, maar ik viel ervoor."

      "Wat probeer je precies te zeggen?" vroeg Eliza, even verbijsterd als gekwetst. "Dat Penny een of andere vamp was die je gemanipuleerd heeft tot vreemdgaan? We weten allebei dat je een slappe vent bent, Gray, maar geloof je het zelf?"

      "Nee," zei hij, ervoor kiezend niet te reageren op het woord "slappe". “Ik neem de volledige verantwoordelijkheid op me voor wat ik heb gedaan. Ik had de drie whisky-sours gehad. Ik zat naar haar benen te kijken, in die jurk met de split aan de zijkant. Maar ze weet wat me drijft. Ik denk dat het al die onderonsjes zijn, die jullie twee door de jaren heen hebben gehad. Ze wist dat ze haar vingertoppen langs mijn onderarm moest strijken. Ze wist hoe ze met me moest praten, spinnend in mijn linkeroor. Ze wist waarschijnlijk ook dat jij al die dingen al heel lang niet had gedaan. En ze wist dat je niet zou binnenlopen op dat feestje omdat je weer naar huis was, door die slaappillen die je de meeste nachten slikt."

      Dat hing een paar seconden in de lucht, terwijl Eliza probeerde zich te kalmeren. Toen ze zeker wist dat ze niet tegen hem zou schreeuwen, antwoordde ze met een griezelig zachte stem.

      "Beweer jij dat dit mijn schuld is? Want het klinkt mij in de oren alsof je zegt dat je rits niet dicht kon houden omdat ik aan slapeloosheid leid."

      "Nee, zo bedoelde ik het niet," jammerde hij. Het vergif in haar woorden deed hem terugkrabbelen. "Het is alleen dat je 's nachts altijd moeite hebt met inslapen. En het lijkt je er nooit zo voor te interesseren om met mij op te blijven."

      "Voor de duidelijkheid, Grayson – je zegt dat je mij hier niet de schuld van geeft. Maar dan ga je meteen over op te zeggen dat ik te plat lig door de valium en je niet genoeg grotemensenaandacht geef, en dat je het daarom hebt gedaan met mijn beste vriendin."

      "Als ze zoiets doet is ze toch eigenlijk geen beste vriendin?" gooide Gray er wanhopig uit.

      "Hou je bij het onderwerp," spuwde ze. Ze dwong zich haar stem niet te verheffen, deels om de kinderen niet wakker te maken, maar vooral omdat dat het enige was dat haar ervan weerhield haar stem kwijt te raken. "Zij staat al op mijn lijstje. Op dit moment ben jij aan de beurt. Je kon niet naar me toe zijn gekomen om te zeggen: "Hé schat, ik zou heel graag een romantische avond met je willen doorbrengen vanavond" of "Lieverd, ik heb de laatste tijd het gevoel dat we wat ver van elkaar af staan. Wat dacht je van een leuke intieme avond? Dat waren geen opties?"

      "Ik wilde je niet wakker maken om je lastig te vallen met dat soort vragen," antwoordde hij. Zijn stem was gedempt maar zijn woorden snijdend.

СКАЧАТЬ