Çmimi I Ferrit. Federico Betti

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ mënyre, ia dhjefsha racën, vetëm që ta gjente.

      Patjetër që nuk do arrinte dot të flinte, por prapëseprapë e provoi njëherë.

      Kishte kaluar gjysëm ore, dhe atë ende nuk e kishte zënë gjumi, kështu që vendosi të ҫohej.

      I duhej të gjente Stefano Xamanjin, dhe me kohën, të dy bashkë do u duhej të gjenin Santopietron.

      Ashtu e pagjumë, hipi në makinë dhe u nis për në San Laxaro të Savenës.

      Rruga ishte shumë errësirë dhe po aq e populluar me njerëz, kushedi pse. Ndoshta kishte ndonjë festë aty në Bolonjë. Ku i dihej. Por...

      Nuk e shtrydhi më trurin dhe mendoi t’i jepte makinës, duke shmangur njerëzit e shkujdesur që ecnin nëpër rrugë në atë orë të vonë.

      «Gomar, shiko ku ecën!» bërtiti me të madhe.

      Dhe përsëri vazhdoi me fjalë të tilla si: mos më hajde para, hajvane, mbaj anën ku ecën, apo gomar boll i dhe makinës dhe kthehu në shtëpi! Ja kështu ndodhin edhe aksidentet.

      Ishte e xhindosur me të gjithë, gjithmonë për shkak të atij tipit që i telefononte në mbrëmje vonë, dhe kurrë gjatë ditës.

      «E marrtë dreqi, mbaj anën tënde!» vazhdonte të bërtiste.

      Pothuajse kishte mbërritur në San Laxaro. Për fat, i mbeteshin të bënte edhe dy milje.

      Në orën njëmbëdhjetë të mbrëmjes kaloi tabelën ku shkruhej SAN LAXARO E SAVENËS.

      Ishte e rraskapitur nga rruga, edhe pse shumë e shkurtër.

      Nuk e dinte me saktësi në cilën rrugë banonte Stefano Xamanji, kështu që mendoi të pyeste ndokënd se mos e njihte. Vajti tek bari në Rrugën Karlo Jussi aty ku kryqëzohej me Rrugën Rexho Emilia, që ishte i vetmi i hapur në atë orë.

      Tek muri mbrapa banakut ishin shkruar disa fjalë si p.sh.: “Tek ne, do gjeni aperitivin më të mirë që ekziston”, “Pi tek ne, ha ku të duash”, dhe akoma të tjera si “Një pije që të liron nga të gjitha hallet si kurrë ndonjëherë”.

      Elis u mundua të gjente pronarin për të marrë vesh se mos e njihte personin që ajo po kërkonte.

      Pa nga e majta një burrë me mjekër dhe iu ngulit në kokë se ndoshta ai ishte personi që do ta ndihmonte për të gjetur Stefano Xamanjin.

      «Mos e dini edhe se ku banon?» ia bëri ajo.

      «Po për ҫfarë arsye doni ta dini?».

      «Sepse kam një nevojë të ngutshme për t’u takuar».

      Burri heshti.

      «Atëherë e dini se ku mund ta gjej, të lutem?».

      «Në San Laxaro... natyrisht».

      «Në ҫfarë rruge, e kisha fjalën».

      «Ah...» ngurroi për pak burri «Në Bulevardin Republika» ia bëri në fund.

      «Faleminderit për informacionin» i tha.

      Dhe shtoi duke folur me vete: Faleminderit, shakaxhiu i leshit.

      “Në San Laxaro... natyrisht... Ik o pirdhu”.

      Elis doli jashtë.

      U vu në kërkim të rrugës që i kishte treguar ai burri.

      Pas pesë minutave, pa nga e majta një tabelë: Rruga Karlo Jussi. Pikërisht ajo që po kërkonte.

      Në banesën e parë pa mbiemrin e Stefanos mbi një tabelë të vockël afër një tufe zilesh njëra pas tjetrës.

      Mendoi t’i binte ziles edhe pse ishte e vetëdijshme për orën e vonë.

      Iu përgjigj një zë i ngjirur dhe i përgjumët.

      «Stefano, jam Elis».

      Në atë moment Stefano u hutua, por pastaj i ra në të.

      «Ҫfarë ka?» ia bëri ai.

      «Kam nevojë të ngutshme për të folur me ty».

      «Pikërisht tani. Po është vonë. Është... mesi i natës. Ҫfarë bën në këtë orë në San Laxaro?».

      «Duhet të flas me ty. Më lër të ngjitem, të lutem» ngulmoi ajo prapë.

      Stefano i tha të futej brenda.

      VI

      Korridori ishte më se i bollshëm, me mure të sapolyera në bojë të bardhë dhe me një llambë me dritë halogjene në tavan. Shkallët ishin në mermer ngjyrë gri me parmakë druri në ngjyrë të ҫelët, ndoshta edhe shumë i kushtueshëm për t’u përdorur në një pallat.

      Elis nxori si konkluzion se Stefano banonte në luks.

      U ngjit në katin e dytë dhe pa në të djathtë një derë të hapur dhe një burrë te pragu i derës. E kuptoi se duhej të ishte kolegu i saj i punës dhe eci drejt tij.

      Stefano i priu deri në sallon dhe e ftoi të ulej mbi një kolltuk të zbukuruar me krahë.

      Elis vështroi me kujdes nëpër të gjithë apartamentin.

      «Sa të kanë kushtuar të gjitha këto për atë Zot?» e pyeti.

      «Oh... jo aq shumë. E kam me qira për njëqind euro në muaj» ia ktheu ai.

      «Njëqind ҫfarë?» tha Elis.

      «Euro në muaj. Di që është një shifër tepër e ulët, ngela dhe unë pa fjalë kur ma tha pronari. Por më thuaj më mirë arsyen se pse je zgjuar nga gjumi në këtë orë të natës».

      «Epo... më telefonoi prapë ai personi, apo më saktë... ai Zëri. Por nuk është vetëm kjo. U rishfaqën prapë ato fjalë të shkruara mbi dyshemenë e kuzhinës» i tha ajo.

      «Prapë? Pra nuk paskëshe qenë e dalë mendsh kur unë erdha dhe biseduam te shtëpia jote!».

      «Por ti nuk më besove».

      «Epo duhet të të besoj. A dëshiron një kafe?».

      «Jo, faleminderit. Nuk do doja të acarohesha më shumë nga ҫ’jam tani».

      «Si të duash» i tha ai.

      «Do doja të kërkoja diҫka, nëse nuk bezdisesh dhe aq».

      «Hidhe pra fishekun».

      «A mund të më mbash këtu për ca kohë të paktën derisa ta gjejmë atë tipin? Kam frikë! Po vdes nga frika! Sidoqoftë të betohem se nëse e gjej, do t’ia heq dëshirën që ka për СКАЧАТЬ