Barwy miłości. Diana Palmer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ z którą chce pracować Tony… Wielka szkoda, że wcześniej nie zdradził mi pani nazwiska.

      Jolana oddała Henningowi kieliszek, który wręczył jej po drodze.

      – Udane przyjęcie. – Uśmiechnęła się z przymusem. – Żałuję, ale muszę już iść. Czuję nadciągający ból głowy.

      – Droga wolna – wtrącił lodowato Domenico. – Ale jeśli pani wyjdzie, może się pani pożegnać z wystawą.

      Zatrzymała się w pół kroku, pokazując mu plecy.

      – Sądziłam, że już się z nią pożegnałam. I tak mnie pan skreśli, więc nie mam nic do stracenia. Na szczęście są w tym mieście inne galerie, panie Scarpelli. Jakoś sobie bez pana poradzę. Jeśli nie będę miała z czego żyć, zawsze mogę zostać kelnerką. Żegnam pana.

      Scarpelli chwycił ją mocno za ramię i ku osłupieniu Tony’ego, pociągnął w stronę sypialni. Gdy weszli do środka, natychmiast zamknął drzwi.

      Wystraszona wyszarpnęła mu się pospiesznie i stanęła przy oknie.

      – Nie pochlebiaj sobie, złotko – rzucił kąśliwie. – Nie jestem aż tak zdesperowany.

      Zmroziła go morderczym spojrzeniem.

      – Nie? – zapytała z wyszukaną uprzejmością. – W takim razie w jakim celu mnie pan tu zaciągnął?

      – Żeby porozmawiać. W tym tłumie raczej nie ma do tego warunków. – Opadł z wdziękiem na krzesło i zapalił papierosa. – Niechże pani wreszcie usiądzie. Nie pogryzę pani, zapewniam.

      Zawahała się, po czym przycupnęła na krześle po drugiej stronie wielkiego łóżka.

      – Miałem rację, nie zrobiłaby pani wielkiej kariery jako call girl. I po co ta wyzywająca kiecka, skoro boi się pani wejść z facetem do sypialni?

      – Specjalnie dla pana. Tony powiedział, że chce pan uziemić moją wystawę. I że nie przepada pan za kobietami…

      – Nie lubię tyko dziwek – poprawił gładko. – A to różnica. Teraz sobie przypominam, że wczoraj nie miała pani na sobie niczego prowokacyjnego, za to była pani cała poplamiona farbą. Jakoś nie przyszło mi do głowy, że może pani malować. W Nowym Jorku jest mnóstwo artystów z przypadku.

      – Ja z pewnością do takich nie należę – oznajmiła z godnością.

      – Fakt, nie należy pani. Ma pani ogromny talent. Zauważyłem to od razu, mimo że jak dotąd widziałem tylko to ohydztwo, które kazał pani namalować mój dowcipny kuzyn.

      – Wiedział, że się panu nie spodoba.

      – Tony i jego poczucie humoru. Zresztą pomylił się. Sam obraz mi się podoba, nie podoba mi się tyko to, co na nim jest. Mocno trąci kiczem. Od dawna pani maluje?

      – Odkąd byłam na tyle duża, żeby utrzymać w palcach kredkę. Ale chyba nie przyszliśmy tu rozprawiać o moim życiorysie, prawda?

      – Racja. – Przyjrzał jej się dokładnie. – W piątek idę na rodzinne przyjęcie. Z powodów, o których wolałbym w tej chwili nie mówić, potrzebuję na tę okazję damskiego towarzystwa. Jeśli zgodzi się pani ze mną pójść, nie będę próbował unieważnić kontraktu, który podpisała pani z Tonym. Ostrzegam, że jego wiarygodność jest co najmniej wątpliwa, więc da się go łatwo obalić.

      Poczuła, że się rumieni.

      – Nie jestem dziewczyną do wynajęcia! Zdawało mi się, że już to sobie wyjaśniliśmy.

      – Owszem, wyjaśniliśmy, i tym bardziej nie rozumiem, w czym problem. Nie powiedziałem, że potrzebuję dziewczyny do łóżka. Chcę tylko, żeby spędziła pani kilka godzin ze mną i z moją rodziną. Przy kolacji. Zgadza się pani czy nie?

      Rozważyła w milczeniu, czy ma jakieś inne opcje. Niestety trzymał ją w garści i oboje o tym wiedzieli.

      – Dobrze, niech panu będzie – przystała niechętnie.

      – Będzie pani musiała trochę poudawać – dorzucił od niechcenia.

      – Poudawać? Co mianowicie?

      Zapatrzył się w rozżarzony koniec papierosa.

      – Że jest pani we mnie zakochana.

      Poderwała się gwałtownie i podeszła do drzwi.

      – Żartuje pan?! To już wolę do końca życia sprzedawać na rogu ulicy karykatury!

      – Słusznie. – On także podniósł się z krzesła. – Na durnych obrazkach zarobi pani znacznie więcej niż gdyby wystawała pani na rogu, próbując sprzedać siebie. Zamknij się na chwilę, kobieto i posłuchaj, co do ciebie mówię!

      – Słucham – odparła oburzona. – Już od kilku minut, bo nie mam innego wyjścia!

      – Na tym przyjęciu będzie pewna osoba… Wydaje jej się, że się w niej kocham, a ja chcę ją wyprowadzić z błędu. Rozumie pani?

      – Rozumiem, ale NIE rozumiem, co JA mam z tym wspólnego. Niech pan zabierze jedną ze swoich dziewczyn. Ponoć ma ich pan na pęczki.

      – Tak się składa, że chwilowo nie mam żadnej – westchnął sfrustrowany. – A przecież nie przyprowadzę matce do domu dziwki! To chyba zrozumiałe?

      – Coś podobnego, to pan ma matkę? – zadrwiła bezlitośnie.

      Spojrzał na nią z rozdrażnieniem.

      – Wyjątkowo działa mi pani na nerwy, pani Shannon.

      – Z wzajemnością, panie Scarpelli.

      – Przyjadę po panią o piątej. I proszę nie mówić o tym Tony’emu.

      – Jak pan rozkaże, jaśnie panie. – Uśmiechnęła się słodziutko i dygnęła. – Skończyliśmy? Chętnie poszłabym do domu.

      – Ja też. – Przytrzymał jej drzwi. – Pani przodem.

      Zadarła dumnie podbródek i wymaszerowała do salonu.

      – A tak na marginesie – mruknął jej wprost do ucha – zaskoczyła mnie pani wczoraj. Nie sądziłem, że dobrze wychowane panienki z Południa używają tak obraźliwych gestów.

      Zaczerwieniła się po czubek nosa i odeszła. Nie była w stanie na niego spojrzeć. Na wszelki wypadek zamierzała jak najszybciej ulotnić się z imprezy, ale oszczędził jej zachodu i wyszedł pierwszy. Gdy zniknął, u jej boku natychmiast pojawił się Henning.

      – O co mu chodziło? – zapytał, gdy odciągnął ją na bok. – Znacie się?

      – Tak jakby… – mruknęła pod nosem. – Zgubiłam СКАЧАТЬ