Een Juweel Voor Vorsten. Морган Райс

Чтение книги онлайн.

      Hij sloeg Sebastian nog een keer met de knuppel en verdween toen weer in de duisternis. Sebastian hoorde het geluid van een grendel.

      Op dat moment kon de pijn hem niet zoveel schelen, ondanks het feit dat zijn ribben voelden alsof ze in brand stonden. Het kon hem niet schelen wat hij moest doorstaan, of wat Rupert zou doen, of wat er nu aan de hand was. Zelfs nu gingen Sebastians gedachten naar Sophia, naar Ishjemme, naar zijn kind.

      Hoe lang was ze nu in verwachting? Lang genoeg dat het zichtbaar zou zijn; lang genoeg dat het niet lang meer zou duren tot hun kind werd geboren. Sebastian kon de gedachte dat hij dat moment zou missen niet verdragen. Hij dacht aan het eerste geschreeuw van hun kind in de koele lucht van het hertogdom, en kon het niet verdragen dat hij dat zou missen. Hij kon het niet verdragen dat hij nu niet bij Sophia was, dat hij niet aan haar zijde stond en dat hij haar niet kon beschermen tegen het kwaad in de wereld. Hij twijfelde er niet aan dat degene die getracht had haar te vermoorden, het weer zou proberen als hij erachter kwam dat ze nog leefde. Sebastian moest er zijn om dat tegen te houden, wat het ook kostte.

      “Dat is waarom,” zei hij, terwijl hij de sleutel tevoorschijn haalde die hij van de riem van de wachter had gegrist, “ik moet ontsnappen.”

      Sebastian bewoog zich langzaam en voorzichtig, zodat hij niet meer geluid maakte dan nodig was. Hij stak de sleutel in het slot en slaagde erin om die te draaien. Het schrapende geluid van metaal op metaal leek veel te luid. Het gekraak van de celdeur was nog luider, alsof het elk moment de wachters kon laten komen.

      Toch ging Sebastian door. Hij sloop zijn cel uit, de gang op. Het was een korte, smalle, donkere gang. Aan het einde van de gang bevond zich geen deur, maar een stapel kratten, geplaatst alsof ze de ingang moesten verbergen. Sebastian was dankbaar. Hij wist niet zeker of hij wel kon ontsnappen zonder een poging te wachten anderen mee te nemen.

      Sebastian begon de kratten te verplaatsen en ontdekte dat een aantal kratten al op een klein karretje stonden die hij gemakkelijk opzij kon duwen. Het was niet echt een geheime deur, maar het leek vrijwel hetzelfde doel te dienen. Sebastian duwde het karretje opzij en kon nu zien dat zijn cel was afgezonderd van een brede, gewelfde kelder die verlicht werd door kaarsen. Zelfs het kaarslicht leek fel na de tijd die hij in de duisternis had doorgebracht.

      Hij bewoog zich voorzichtig door de ruimte. Hij zag vaten wijn en bier naast rundvlees, wild en andere voorraden. Er lag een stuk harde gezouten biefstuk klaar en Sebastian scheurde er een stuk af. Hij kauwde erop met de schaamteloosheid van een uitgehongerde man. Hij keek om zich heen in de hoop iets te vinden. Waarschijnlijk zou niemand een zwaard in een kelder bewaren, maar er moest toch op zijn minst een snijmes of een slagershaak liggen. Iets dat hij kon gebruiken bij zijn ontsnapping.

      Maar er lag niets en hij had geen tijd om verder te zoeken. Sebastian wist niet hoe vaak er mensen door deze ruimte liepen en hij moest weg zijn voordat een van de wachters terugkwam. Hij haastte zich naar een trap die naar een deur leidde. Dat suggereerde een uitgang. Sebastian liep de trap op en negeerde de pijn die hij bij elke beweging voelde.

      Hij had half verwacht dat de deur vergrendeld zou zijn, maar een deur die naar een kelder liep kon dat niet zijn, want hoe moesten de mensen in het huis erboven anders naar beneden? Sebastian was er nu van overtuigd dat dit inderdaad een groot herenhuis was, niet het paleis. Simpelweg omdat er op deze plek, hoe indrukwekkend ook, niet voldoende voedsel aanwezig was om een heel paleis vol hovelingen, bediendes, soldaten en aristocraten te voeden.