Die ballade van Robbie de Wee en ander verhale. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Nee, Havenga, ek verstaan jy is nuut hier, maar op Riebeeck laat ons nie ons kinders mismaak deur die gruwels van die stad nie.”

      “Ek het nie geweet … Ek het nie bedoel …”

      “Hulle is stad toe, Dinsdag, sy en Mandie Coetzee, die slagter se dogter. Ek sê nogal vir haar sy verdien dit, want sy het nou so hard gewerk vir die matriekeksamen, en ek gee haar vyftig rand en sê, gaan geniet dit, my kind. Maar die duiwel sit en wag by die Groentemarkplein. Ek ken hulle, daardie mannetjies by die stalletjies met lang hare en sulke vuil voete in sandale. En jy weet hoe die kinders is. Een kyk na die mode en ’n spesiale aanbod en daar sit hy. Krokodil op die skouer.”

      Ek is stomgeslaan. Ek kyk nog ’n rukkie na die krokodilletjie.

      Dit is asof hy vir my glimlag.

      “Nou hoe gaan ons maak, Havenga?”

      “Mevrou …” Ek dink, maar vir dié een is daar niks in die handleidings nie. Ek kyk op na die vrou voor my. Dit is asof haar stoom opgeraak het. Haar skouers val en sy sak terug in die stoel.

      “Ai, inspekteur, ’n mens doen maar jou bes. En Magriet is ’n wonderlike kind. Vir haar is die krokodilletjie die mooiste ding wat sy nog gesien het. Maar op daardie ouderdom dink hulle net aan vandag. Wat van môre, wanneer dié goed” – sy wys met ’n vinger na die foto – “nie meer in die mode is nie? Wat gebeur as sy dertig of veertig is en haar kinders vra oor die ding op haar skouer? Maar sy is net so koppig soos haar ma.”

      Daar is ’n nattigheid in Gezina Greyling se oë en ek sien dit is mooi oë, groen, met ’n sagtheid, amper soos die krokodilletjie s’n. En al is ek ’n oujongkêrel, is ek nie bestand teen dié weerloosheid nie. Ek maak ’n gevaarlike stelling: “Mevrou Greyling, ons is hier om te help. En dit is wat ons gaan doen.”

      * * *

      Toe ek by die Mag aangesluit het, was daar net een manier van ’n ding doen: volgens die boek. En die boek was eenvoudig – dít is toelaatbaar en dát is nie toelaatbaar nie. Maar dinge verander. Deesdae kom sulke jong mannetjies met baadjies en dasse en grade in polisiekunde en bied “seminare” aan vir stasiebevelvoerders, waarin hulle praat van missies en visies en kernwaardes en besluitnemingsmodelle en sleutelprestasie-areas. ’n Mens luister maar en knik jou kop en gooi dieselfde groot woorde rond tydens teetye by die seminaar, maar heimlik dink jy dit is maar dieselfde boek van die ou dae, net so ’n bietjie opgetooi met groot woorde. “Voetsoolvlak”. ’n Probleem “aanspreek”. ’n Inset “lewer”. Strukture “in plek kry”. Bid jou aan …

      Maar by ’n vorige seminaar was daar so ’n skraal kêreltjie met ’n bek so glad soos seep, wat kom praat het oor kreatiwiteit. En as jy mooi geluister het deur al die groot woorde deur, kom sy hele toespraak op een ding neer: die ou manier van doen is nie altyd die beste nie. As jy so ’n bietjie probeer, kan jy probleme op lekker, nuwe maniere oplos. Of is dit nou “aanspreek”?

      Dit is aan dié kêreltjie wat ek dink toe Gezina Greyling statig die afskorting verlaat, want nou sal ek kreatief moet dink.

      Ek bel eers vir ou dokter Reitz om te hoor of tatoeëermerke verwyder kan word. “O, jy praat van Magriet se krokodilletjie,” sê hy. Klein dorpie. “Met die nuwe lasers haal hulle hom af sodat jy nie eens kan sien hy was daar nie. Maar dis seer.”

      Ek vra hom nog ’n bietjie uit en groet.

      Ek weet een ding gaan nie help nie: om self met Magriet Greyling te gaan praat. Jy stuur nie ’n middeljarige gesagsfiguur om met ’n tienderjarige oor so iets te gesels nie. Dit is soos ’n rooi doek vir ’n bul. Wat ons nodig het, is ’n jong gesant van die gereg, iemand wat maar self nog ’n adolessente nattigheid agter die ore het …

      En toe dink ek aan my jongste aanwins.

      Pieter Abel kon enigiets geword het, want hy is ’n slim mannetjie. (Sy lêer is hier in die kabinet. By die Polisiekollege was dit net A’s in die eksamens.) Maar toe kies hy die Mag, sonder om te dink aan range. As sy van Prinsloo of Papenfus was, sou dit nie ’n probleem gewees het nie. Maar dis Abel. Konstabel Abel. Gelukkig sal hy, met sy verstand, nie lank ’n konstabel bly nie.

      Ek steek my kop by die deur uit. “Konstabel Abel!”

      “Inspekteur!” roep hy van agter die stasie en ek hoor sy haastige voetstappe op die gruis. Oomblikke later verskyn hy in die deur. Pieter Abel lyk soos die meeste konstabels wat vars uit die kollege is: kort, netjiese hare, yl snorretjie, vuur in die oë – met ’n ronde goueraambrilletjie.

      “Ek het ’n moordsaak vir jou, Pieter.”

      “Wraggies, inspekteur!” Sy oë is groot agter die brillense.

      “Ja.” En dan glimlag ek. “Ek wil hê jy moet ’n krokodilletjie vermoor.”

      * * *

      Die liefde is baie soos ’n misdadiger: dit slaan dikwels toe op plekke en tye wat jy dit die minste verwag. Ek en Pieter Abel het ons planne mooi – én skeppend – agtermekaar gekry. Die bende-ding was sy idee – ek het net hier en daar gehelp met die slyp van die storie. Toe is hy daar weg met die patrollievoertuig, die nuwe blinke, ’n frons van erns en konsentrasie diep op sy jeugdige voorkop ingekeep.

      Ek is seker die plan sou gewerk het, as dit nie vir die liefde was nie.

      Pieter Abel kom by die Greylings se huis aan, gaan klop aan die deur en Gezina, wat my die hele storie later sou vertel, maak die deur oop.

      “Middag, mevrou, ek is van die polisiediens.” Asof sy nie die voertuig voor die deur en die blou uniform herken nie. Maar Gezina speel saam en vra of sy kan help.

      “Ek is hier om bendebedrywighede te ondersoek.”

      “Bendebedrywighede,” herhaal Gezina hard, sodat Magriet haar iewers in die huis kan hoor. Sy is beïndruk deur ons strategie.

      “Ja, mevrou, hier is dwelmbendes in die Wes-Kaap bedrywig, en ons wil hul aktiwiteite nou uitroei.”

      “Uitroei,” knik Gezina. “Nou hoe kan ons help?”

      “U sien, die bendelede dra almal tatoeëermerke. En ons het ’n leidraad gekry dat hier dalk so iemand in dié huis skuil.”

      “Dit is ernstig,” sê Gezina weer hard om die onsigbare gehoor se onthalwe. “Magriet!” roep sy in die gang af. “Ek dink jy moet nader staan, my kind.”

      Magriet Greyling kom by die voorhuis in. Pieter Abel gee een kyk na daardie blakende vel, die kuiltjies in die wange, die lang bruin hare wat op haar skouers hang, en dit is asof Gezina die klokke in sy kop kan hoor lui. Daar staan die twee jonges mekaar en aangaap sonder om ’n woord te sê, tot Gezina dit nie meer kan hou nie.

      “Die bendes,” por sy vir Pieter Abel aan. Hy hoor nie. Sy sê dit ’n bietjie harder.

      “O … e … ja, die bendes. Juffrou, ek is hier om jou in hegtenis … Ek bedoel, ek moet jou ondersoek … ek bedoel, ek is hier vir ’n ondersoek.”

      “Ja,” sug Magriet asof dit die beste nuus is wat sy in weke gehoor het.

      “Wys my jou krokodilletjie,” sê-vra konstabel Abel.

      “Okay,” sê Magriet Greyling en laat haar skouer sak. Agter op die sonbruin СКАЧАТЬ