Vloek. Rudie van Rensburg

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Hy weet hoe die base uitgevind het van sy diefstal. Net Rishi het gesien hoe hy eendag ’n sak in die kloof tussen die bosse wegsteek. Eers toe Imani agter die bosse uitkom, het hy besef Rishi móés hom gewaar het. Rishi het vinnig weggekyk en sommer anderkant toe begin loop. Imani het die sak op ’n ander plek gaan wegsteek en maar net gehoop Rishi bly stil.

      Maar Rishi wil ’n luitenant word, weet Imani. Hy’s in sy twintigs en werk al van die begin af hier. Hy voel seker hy verdien dit om die werk te kry, daarom het hy Imani verraai om in Baako se goeie boekies te kom.

      “’n Verraaier is laer as slangkak,” mompel Imani toe hy in die oopte kom waar hy in ’n lang ry agter die ander moet inval.

      Baako sit op die verste punt op ’n seilstoel in net ’n kortbroek en sandale, sy vet pens glinsterend van die sweet. Soos hulle die sakke aflewer, maak Baako ’n regmerkie agter elkeen se naam op die skryfbord op sy skoot. ’n Werker moet vyftig regmerkies hê om ’n dollar vir die dag te verdien. Om dit reg te kry, moet jy twaalf uur lank voluit werk.

      Die erts word op ’n hoop uitgeskud, waarna dit deur ’n span werkers gesif word. Die grys stof van die kalksteen hang soos ’n donker wolk oor die oopte.

      Toe Imani sy sak afgelewer het, hardloop hy eers vinnig na die spruit om water te drink. Sy ma sê altyd hy moenie daar water drink nie, want hulle gooi die mynafval daarin. “Maar die hele dorp kry hulle water van die groot meer af en die spruit se water loop ook daarin uit,” sê hy dan. Sy antwoord hom nooit nie, want sy weet hy’s reg.

      Die pad terug is opdraand na waar hy vandag teen die oostelike hang van die berg werk. Die grys walm hang swaar in die lug en hy kan die ander werkers eers sien toe hy twintig meter van hulle af is. Die wind waai strepe stof teen sy beswete gesig vas en hy moet sy oë toeknyp. Korreltjies sand kraak tussen sy tande. As hy hom saans by die huis was, is die water binne sekondes grysbruin. En sy ma kla sy kry nooit sy klere skoon nie.

      Hy tel die pik op en swaai dit behendig. Een, twee, drie, vier keer. Dan los hy die pik en grawe die los stukke met sy hande uit, skud dit, breek die sagte kalksteen oop en gooi die swart klippies in die sak. Hy tel weer die pik op, onthou meteens hoe sy hande aan die begin gebloei het. Hy was maar nege toe hy hier begin het, sy hande toe nog so sag soos ’n baba s’n. Nou, ses jaar later, is die eelte kliphard en lê hulle soos riwwe oor sy palms en vingers. Taaier as ’n krokodilvel, sê sy ma altyd.

      Die sweet brand in sy ooghoeke en ’n nuwe vlaag wind laat hom omdraai om te keer dat die stof in sy oë kom.

      Hy sien Rishi werk ’n paar meter agter hom. Hulle oë ontmoet vir ’n oomblik, dan draai Rishi sy kop vinnig weg.

      Skuldig soos die hel, dink Imani.

      Hy hou Rishi onderlangs dop. ’n Bonkige klong, breedgeskouer, rug effens gekrom. Niemand soek ooit skoor met hom nie. Tot die luitenante is lugtig vir hom.

      Imani spoeg op die grond. Hy’s nie bang vir verraaiers nie. Hy sal hom terugkry.

      Hy dink aan die storie wat sy ma kleintyd vir hom vertel het, van Wittand die olifantbul wat die hiëna met sy voorpoot vergruis het nadat dié hom verraai het. Wittand het die hiëna se kop platgetrap terwyl twee ander olifante hom met hulle slurpe op die grond vasgepen het. Die hiëna se kopbeen het soos glas onder Wittand se swaar voet gekraak en toe in stukke gebreek, terwyl sy oë uit hulle kasse peul.

      Imani pers sy lippe op mekaar.

      Hy sal die olifantbul wees. Die hiëna sal nooit die voorreg smaak om ’n luitenant te word nie.

      6

      Donderdag 21 Junie 2018 – Kaapstad

      Richter druk die twee skyfvormige gewigte aan weerskante van die stang in. Saam weeg dit honderd kilogram.

      Hy blaas nog effens ná sy sessie met die slaansak, maar maak dadelik gereed vir die volgende sarsie oefeninge. Gewigoptel is nie net belangrik vir sy spiere nie, dit verhoog ook beendigtheid en help om sy liggaamsvet te verminder.

      Hy plant sy voete wyd uitmekaar. Haal eers diep asem voor hy afbuk en die stang met albei hande vasvat. Hy pluk dit steunend op tot teen sy bors en stoot dit blasend bo sy kop uit. Die spiere in sy boarms pyn en hy voel hoe die are op sy voorkop bult. Hy staan vir ’n volle minuut só voor hy die apparaat afbring na sy bors en dit dan met ’n dowwe slag op die dik oefenmat laat val.

      Terwyl hy asemskep, val sy blik op sy nuutste aankoop: die oefenfiets. Hy was ’n halfuur op dié voor hy die slaansakke gepak het. Hierdie kamer in sy huis lyk nou ál meer na ’n klein gimnasium. Drie slaansakke hang van die dak af, sy vier pare bokshandskoene is in ’n mandjie langs die oefenfiets en die tien handgewigte is in ’n ry teen die oorkantste muur voor die rekstok uitgepak.

      Hy maak gereed om die oefening te herhaal toe sy selfoon begin lui. Hy loop swetsend na die stoel in die hoek en tel die foon op.

      Die baas.

      “Ek’s op pad Engeland toe vir ’n paar dae, maar wil gou met jou gesels voor ek vertrek. Ek is nou op kantoor.”

      “Sien jou oor tien minute.”

      Richter druk die foon dood. Daar gaan nie tyd wees om vinnig te stort nie. Hy trek sy sweetpaktop oor sy kaal bolyf aan en besluit om net so met kortbroek en tekkies te gaan. Hy vryf sy natgeswete kop met ’n handdoek droog en stap kort daarna met die smal paadjie deur die oorgroeide tuin tot in die straat.

      Ondanks sy hinkstappie is hy binne agt minute in Langstraat. Die smal drieverdieping-gebou staan ingedruk tussen ’n backpackers en ’n Marokkaanse restaurant. Die goue letters AMCPA op die naambord bo die ingang het mettertyd verdof en die klein swart letters onderaan, African Minerals Consumer Protection Agency, is amper onleesbaar.

      Hy ry met die ratelende hyser tot op die boonste verdieping en klim in die ruim ontvangsarea uit. Die sekretaresse wys hy kan instap. Hy maak die baas se kantoordeur agter hom toe en gaan sit ongenooid oorkant die lessenaar.

       Nie die kantoor wat ’n mens van ’n miljardêr sal verwag nie, dink hy vir die soveelste keer. Geen skilderye of indrukwekkende boekrakke nie. Die dofgroen mat is verweer en plek-plek uitgetrap, die geblomde gordyne voor die groot venster vaal gebrand deur die son, die lessenaar klein en onindrukwekkend. Twee grys staalkabinette uit die vorige eeu staan in die hoek.

      Die baas se oë broei oor ’n dokument voor hom, sy kop vooroor geboë, nie ’n haartjie van sy grys dos uit plek nie.

      Toe hy opkyk, val sy uitdrukkinglose gesig Richter weer op. Dit lyk altyd of sy gedagtes op ’n ander, baie ver plek is.

      Hy streel met sy duim en wysvinger oor sy spits ken, praat dan met ’n fluisterende, skor stem: “Ek moet Randmetal Resources en London-Katanga Mining in Londen gaan sien. Vir hulle ’n paar sertifikate vat om hulle gewete te sus en hulle van nuwe skietgoed voorsien vir die media se lastige navrae.”

      Dis asof hy met homself praat, want sy oë kyk verby Richter. Die fyn netwerk plooie wat kruis en dwars oor sy bleek voorkop en wange loop, lyk soos ’n argitek se rowwe lyntekeninge.

      Die baas vroetel eers aan die knoop van sy ouderwetse breë das voordat hy Richter vol in die oë kyk. “Die vierde man kom binnekort hierheen. Ek wil hê jy moet solank voorberei vir sy koms. Lig my in wat jy vir hom beplan sodra ek terug is van Londen.”

      Richter СКАЧАТЬ