Papierblomme. Helena Hugo
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Papierblomme - Helena Hugo страница 5
Название: Papierblomme
Автор: Helena Hugo
Издательство: Ingram
Жанр: Религия: прочее
isbn: 9780796321435
isbn:
Voëls twiet-twiet, haar kamerdeur kraak en iemand wat die gordyne ooptrek, kla dat alles olie kort. Die geraas maak haar deurmekaar. Dit pas nie by haar droom nie. Was dit ooit ’n droom? Sy hét Mamma se scent geruik én haar stem gehoor: “Soet wees, en luister vir tannie Jessie. Mamma en Pappa gaan uit, maar ons kom gou weer terug. Lekker slaap.”
Skielik is sy helder wakker en lyk dit of Mamma se rooi rok weggesmelt het. Janine skreef haar oë. Dis nie haar mamma nie. Dis ouma Leen in ’n pienk kamerjas en ’n voorskoot wat soos ’n rok lyk met valletjies en strikke.
“Lekker geslaap?”
“Ja, Ouma.”
“Op is jy en kom eet.”
Sy wil sê sy kry koud en haar kop is seer, maar Ouma Leen is klaar by die deur uit.
Kerk toe saam met Ouma en Oupa waar vreemde mense haar gaan pes en pla! Sê nou sy bly in die bed, sal hulle haar uithaal of uitlos? Help niks om met jou ouma te stry nie. Dis wat tannie Jessie altyd sê, maar sý stry met Ouma. Hulle twee maak rusie, kliphard, en dan praat hulle die hele middag nie met mekaar nie. Die volgende dag maak hulle asof niks verkeerd is nie.
“Ons baklei nie,” het tannie Jessie laas nog gesê, “ons redeneer.”
“Julle baklei.”
“Jou klein snip! Oukei dan, ek baklei met my ma, want sy wil my lewe vir my reël. Ek verdien my eie geld, woon in my eie woonstel, kies my eie vriende. Sy wil hê ek moet trou en huis opsit, met watter man? ’n Dokter, I ask you! Dink sy die titel maak die man?”
“Nee.” Janine het haar kop geskud. “Jy kan by my kom bly, hier in die huis. Ek sal nie met jou baklei nie.”
“Baie dankie vir die uitnodiging!” Tannie Jessie het haar ’n ekstra drukkie gegee. “Ongelukkig kan ek dit nie aanneem nie. Dis opgeskryf, Ninatjie, jy moet by ouma Leen en oupa Koen gaan bly. Hulle is jou voogde, deur die hof aangewys. Hulle moet vir jou sorg en hulle wil. Ek kan nie, al wil ek.”
Janine het so hard gehuil, sy kon amper nie praat nie. “My … my juffrou verlang na my.”
“Daar is ’n goeie skool op die dorp, ’n Christenskool, so naby Ouma-hulle se huis, jy kan soontoe loop. Dis veilig, dis platteland. Ek werk in Johannesburg, ek kan jou nie skool toe vat of ballet toe nie. Ek kan nie ’n dogtertjie alleen grootmaak nie.”
“Ouma Leen ook nie.”
“Oupa Koen gaan haar help.”
“Sy gaan my lewe reël!”
Tannie Jessie het haar styf vasgedruk. “Klein muisie met groot ore, ek is so lief vir jou. Ouma Leen sal jou soos goud oppas. Jy is nie verniet Johanna Magdalena gedoop nie, jy’s haar kleinkind en jy sal perfek wees. Kersfees klim ek op die vliegtuig en kom kuier vir julle, ek belowe.”
“Janine, liefieding, waar bly jy?”
Al weer ouma Leen? Ja, want die kamerdeur vlieg oop: “Nou dadelik, in die kombuis!”
Die kerk is toe nie te erg nie. Dis vakansie en so twintig mense daag op. Sy en ouma Leen sit in Oupa se bakkie en tel hulle. “Elf, twaalf: meneer Arend Koster en sy laatlamdogter, Martatjie. O, hy is lief vir haar. Dertien, veertien: Agnes en Bakkies. Ons sal moet uitklim en groet.”
Janine is bang antie Agnes raas omdat sy gister weggehardloop het, maar sy kan nie agterbly nie, Ouma is haastig. Oupa, deftig in sy swart pak, staan al voor die deur en deel briefies uit.
Antie Agnes het ’n groot seun wat amper net so vet soos sy is. Sy het nie ’n man nie.
“Mooi is sy in haar pienk rokkie!” sê antie Agnes.
Janine is verlig. Dit lyk of sy vergewe is.
Die seun steek sy hand uit. “Jammer om te hoor van Koenraad,” sê hy vir ouma Leen.
“Dankie, Bakkies.” Sy wys na Janine. “Hy was haar pappa.”
Bakkies bloos so, sy puisies slaan aan die brand. “Ek weet.”
“My ma is ook dood,” sê Janine.
“Sjoe, ja.” Hy kyk vir ouma Leen. “Ek is genuine jammer, antie Lenie.”
“Kyk mooi na jou ma,” sê Ouma. “Mens weet nooit hoe lank julle mekaar nog het nie.”
“Hy doen dit, Lenie.” Antie Agnes vat Bakkies se hand. “Kom, seun, ons stap.”
Ouma Leen kyk hulle agterna. “Hy is ’n goeie kind, help haar in die bakkery.”
Hy is lelik en vet, dink Janine. Sy wil aanstap, maar ouma Leen keer haar. “Wag vir meneer en mevrou Olwage. Sy hou skool by die kerkskool.”
Mevrou Olwage het swart hare en ’n geel serp om haar nek, sy loop so vinnig, sy hardloop. Meneer Olwage, met sy kort treetjies, raak agter.
“Is ek in haar klas?”
“Nee, juffrou Schoonraad hou skool vir graad een tot graad drie.”
Mevrou Olwage kom sit haar arms om ouma Leen. “Lenie, hoe gaan dit?”
“Beter dankie.”
“En is dit die ou dogtertjie?”
“Janine, ja. Dis sy, Koenraad se dogter.”
“Definitief haar pa se kind. Hallo, Janine. Kom jy volgende kwartaal kerkskool toe?”
“Ons gaan haar beslis inskryf,” belowe Ouma. “Sy is slim vir haar ouderdom.”
“Dit kan ek sien. Kyk hoe blink die ogies.”
Dis omdat die son in my oë skyn, wil Janine sê, maar die kerkklok lui te hard. Oupa staan nie meer voor die deur nie en meneer Olwage het eindelik bygekom. Sy asem jaag.
“Welkom tuis, Lenie! Dag, Janine? Het ek reg gehoor? Dit is Janine?”
“Sy is Johanna Magdalena gedoop.”
“Haar ouma, uitgeknip. Dieselfde groen oë en rooi hare.”
“Manlief, ons hou die mense op. Verskoon ons.” Mevrou Olwage sleep haar man agter haar aan.
Ouma Leen skud haar kop. “Waarom sy hom so moet rondruk … Wag tot hulle in is, dan loop ons rustig. Ons sit op die koster se bank, maak nie saak as ons laaste instap nie.”
Orrelmusiek borrel by die oop deur uit. Op ’n tafeltjie in die portaal lê hopies briewe. Ouma Leen kies een. Hulle gaan sit heel agter op ’n kort bankie met plek vir vier mense. Vorentoe sit daar net hier en daar iemand. Die tannie wat die orrel speel, het geel hare en rooi lippe. Terwyl sy speel, wieg sy heen en weer. Toe hulle sing, gooi sy haar kop agteroor en sing harder as al die ander mense.
“Sy СКАЧАТЬ