Wanneer water wyn word. Jacqueline Leuvennink

Чтение книги онлайн.

      Ons word ondanks al ons ouers se streng reëls soos werfhoenders groot. Dis ’n wye wêreld met weinig versperrings. Jy kan ons nie in ’n boks sit en sê jy moet nou net daar bly nie. Ons wil verken en wyer rondskrop; selfs Ma kan ons nie heeltyd vashou nie.

      Ons buurvrou Henna vra gereeld vir ons om saam te gaan hout pluk by die mooi klipkop agter die dorp. Dan soek ons droë stompiehout wat lekker kole kan maak vir vanaand se vuur. Almal is vrolik en ons sing elke liedjie wat ons ken. Ons bind toue om ons lywe vas waarin ons die drag hout kan pak. Later stap ons al singende terug. As ek moeg word vir die lewe in die stad vat ek die wandelpad … ek siiing my wandellied …

      Maar ons is ook lugtig vir die koppie. Die grootmense maak ons bang met Sagvoet, die inbreker, wat hom daar versteek hou. Elke nou en dan hoor ons Sagvoet het ingebreek by ant Kort Joyce, net kort bokant ons huis. Hy het die kas voor die venster weggeskuif, ingebreek en in hul kaste gekrap. Gelukkig het hy nie die kinders seergemaak nie.

      Ons weet dis nie heeltemal net ’n bangmaakstorie nie. Daar wás al inbrake en ons hét al mense daar sien beweeg. Genoeg om ons nagmerries te gee. Die grootmense probeer ons ook nie spaar nie. Hulle praat en doen en sê dinge waar ons in die rondte is. Ons leef te op mekaar.

      Ons het nog nie orals ligkrag in die dorp nie. As die maan sy silwer oor die diep, donker see begin gooi, stuur Ma saans soms nog vir my en Dawn kafee toe. Ons word so in spanne van twee groot. Dan loop ons met ons arms by mekaar ingehaak om te gaan kyk of dit nog oep ve koep is. Partykeer loer Sella en Frances van An Kort Joyce by die deur uit en besluit om saam te loop. Dalk kry ons nog vir Tilla ook langs die pad. Almal haak by mekaar in. Dan sing ons enigiets wat in ons kop kom. Ebony and ivory, living together in perfect harmony …

      In die maanskyn op die strand lyk als anders. Dis soos kerslig. Als lê geel gekleur. Ons voel iets aan van ’n groot, geheimsinnige wêreld buite Paternoster.

      Daar is ook onheilsaande wanneer my kop paadjies kies waarop ek liewers nie wil loop nie. Dis of die maanskyn op die steenkoolblou watervloer my onrustig maak. ’n Mens kan jou versiek met sulke gedagtes. Soms pak die vrees my dat Ma iets kan oorkom. Wat sal dan van ons word?

      Hoofstuk 6

      Pa het op 16 begin werk en was die eerste werker op Paternoster wat ’n voertuiglisensie gekry het. Later kry hy ook ’n vragmotorlisensie. Nou ry hy vis en kreef aan Kaapse hawe toe. Die moeilikheid kom wanneer hy op pad terug by boeta Sauls op Mamre stop. Hy is Pa se broer wat in Walvisbaai trol. Dis wanneer jy diepsee visvang.

      As boeta Sauls op Mamre is, steek die broers graag ’n dop saam. Eenkeer kry ons die tyding dat Pa deur die polisie by Malmesbury gevang is. Die mense kom sê hy is nou in die hande van die Pote. Die trok het blykbaar net op twee wiele gery. Sy lisensie word vir ses maande opgeskort.

      My pa se suster, Selma, help vir Ma om ’n oplaai te kry sodat hulle polisiestasie toe kan ry om te sien wat gedoen kan word om Pa weer uit te kry. Ek hou nooit van sulke goed nie. Ma ook nie. Dis onverantwoordelik en dit maak Ma kwaad vir hom. Vir my ook. Daar kom sit ’n harde gevoel in my nek en skouers. Ons wil onse koppe kan oplig. Dronkwees laat jou ágtertoe gaan. En ek hou van vorentoe gaan.

      Dis nie eens asof Pa agterna verleë is of ooit kom sê dat hy jammer is nie. Deels omdat dit in die oë van die gemeenskap soort van aanvaarbaar is dat ’n man drink. Ma sluk dus ook maar haar frustrasies en hou tussen als deur steeds die kroon op sy kop. Meer deur wat sy hom toelaat as wat sy sê.

      Dit irriteer my dat hy tuis nie ’n vinger hoef te verroer as hy nie so voel nie. Hy beskou dit eenvoudig as sy reg. Ma sorg altyd dat sy kos op tafel is en as hy koffie of tee wil hê, spring sy om hom te bedien. Selfs as hy beskonke is en die kos of drinkgoed dikwels net so bly staan sonder dat hy ooit daaraan raak.

      Naweke help sy hom bad in die groot sinkbad in die kamer. Sy was selfs sy rug vir hom. En sy klere lê netjies uitgesit op die bed: van die spierwit onderklere tot die blink gepolitoerde skoene en ’n snyersbroek.

      Uncle Willie Japhta is onse dorp se mans se tailor. Hy ry al die pad uit die Strand om Paternoster se mans se broeke vir hulle te kom maak. So leer hy my ouers ken. Toe my tweede oudste suster, June, hoërskool toe moet gaan, bied hy aan dat sy by hulle kom bly. Hy betaal haar skoolgeld vir haar in ruil daarvoor dat sy hom naweke en vakansies met die kleremakery help.

      Dis ’n uitkoms vir Ma-hulle en die Japhtas is goed vir June; die kinders word later soos eie broers en susters vir haar. Ons ander beny haar so ’n bietjie; ons dink sy het dit darem nou baie makliker as ons in ’n huis met ’n badkamer en elektrisiteit. June kla egter by ons dat sy nie hou van die naaldwerk nie. Sy val nietemin in by die grootmense se reëlings. Dis eers veel later dat ons hoor hoe veronreg sy gevoel het omdat my ouers dié groot besluit geneem het sonder om haar eers daarin te ken.