Ena Murray Keur 17. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Maar dit kan ook met jóú gebeur. Dis wat ek bedoel het toe ek vir jou gesê het ’n mens moet só lewe dat jou gewete skoon is. Dis ’n bitter swaar ding wat my getref het, maar ek glo ek sal daaroor kom en dit oorleef, want ek wéét my gewete is skoon. Onthou dit. Pa se gewete is skoon.”

      Dis die identiese woorde wat hy later die aand gebruik toe sy twee dogters, sy skoonseun en Jan Reynders, Maryke se vriend, hom verslae en sprakeloos sit en aankyk.

      “Wat ek vroeër vanaand aan Johan gesê het, sê ek ook aan julle. Ek hoef julle seker nie van my onskuld te oortuig nie. Volgens die advokaat is daar getuienis teen my, maar een ding weet ek: my gewete is skoon.”

      Later is die mans ’n oomblik alleen. Delia en Maryke is by hul ma in die kamer. Daniël benut die geleentheid om hulle die verdere verdoemende getuienis teen hom te vertel. Die ander twee trek hul asem geskok in.

      “Maar hoe kan sy sê dis Pa as dit nie Pa was nie? Wat kan dit haar baat om ’n onskuldige man aan te wys? Die moordenaar van haar kind bly dan juis skotvry. Besef sy dit nie?” vra ’n diep bekommerde Pieter Schellink. Hy wil liewer nie dink aan wat hierdie saak vir hulle almal inhou nie. Wat gaan sy ouers hiervan sê?

      “Daar is so baie dinge in hierdie saak wat my dronkslaan, Pieter. Ek kan jou nie sê hoekom sy my drie keer ná mekaar as die skuldige aangewys het nie, want ek weet voor my siel ek was nie die man in daardie Mercedes nie. En tog … Sy was so oortuig van haar saak en het baie beslis en selfversekerd voorgekom. Dit het voorwaar gelyk asof daar by haar nie die geringste twyfel bestaan dat ék die skuldige man is nie. En daardie duik aan my motor … Nee, my verstand staan stil. Ek het besluit om hierdie besonderhede vir eers vir die ander, selfs vir Johan, weg te steek. Ek vertel julle maar alles sodat julle kan weet dinge lyk eintlik baie sleg.”

      Pieter wil dit nie hardop sê nie, maar hy kan homself ook nie keer nie: “Wat is … wat is die moontlike vonnis vir so ’n geval?”

      Daniël is eers stil. Liewe hemel, waarvan praat ons?

      “Con Conradie sê enigiets van tien jaar tronkstraf tot lewenslank. Dit hang alles af …”

      ’n Ruk later kom die twee susters te voorskyn. “Sy slaap nou. Pa, ek sal bly as … Pieter kan vir my klere …”

      “Nee, Delia. Dis nie nodig nie. Jou plek is by jou man en kind. Ek sal in die volgende dae dikwels tuis wees. Erlank is betroubaar. Hy sal die sake kan hanteer. Nee. Gaan terug saam met jou man.”

      “Pappa, ek kan maar …”

      “Nee, Maryke. Dankie, maar jy moet ook teruggaan.” Hy trek sy dogter teen hom vas, ’n uitdrukking van pyn op sy gesig. “Gaan skryf môre daardie toets, my kind. Dis vir jou toekoms. Laat ons so normaal moontlik voortgaan soos mense met ’n skoon gewete – want ons is nie skuldig nie. Julle hoef nie jul koppe in skaamte te laat sak of êrens te gaan wegkruip nie; watter bewyse daar ook al teen my gevind word, ek het dit nie gedoen nie.”

      Dis makliker gesê as gedaan. Dit vind elke lid van die Pohl-gesin in die dae wat volg maar te deeglik uit.

      Soos almal verwag het, is al wat koerant en nuusbulletin is die volgende dag vol van hierdie sappige, sensasionele storie.

      Daniël Pohl is die man wat betrokke is by die Houtbrugsaak.

      Wie is hy? Watter Daniël Pohl? Maar natuurlik, die een van Daniël Pohl Beperk. Dit kan tog nie wees nie! Dis ongelooflik!

      So begin ’n hel vir die Pohl-gesin, ’n smeltkroes wat jare sou duur; verwonde jare wat hul letsels vir altyd op elkeen sou laat.

      4

      Daniël Pohl se hel begin daardie volgende oggend toe hy sy sakeonderneming oopsluit en die lede van sy personeel in die gesig staar.

      Die oggendkoerant lê gewoonlik al voor die deur wanneer almal opdaag om die dag se werksaamhede te begin. Dis die gebruik dat enigeen wat vóór Daniël opdaag solank daardeur mag blaai. Vanoggend hoef hulle nie eens dít te doen om alles te weet nie. Die skokkende berig het die voorblad gehaal.

      Toe Daniël nader stap, sien hy hoe een die koerant probeer wegsteek. Aan die gesigsuitdrukkings, die verslaentheid en ongeloof in die oë, lees hy onmiddellik dit het al die ronde onder hulle gedoen. Hy sluit oop, hou sy hand uit na die koerant en die arme klerk word bloedrooi toe hy dit moet oorhandig.

      “Jy hoef nie skuldig te lyk nie, Pen. Jy het niks verkeerd gedoen nie. Ek ook nie.” Daniël stap deur na sy kantoor, kom halfpad tot stilstand en draai terug, spreek sy regterhand, Neels Erlank, aan: “Sodra almal hier is, karweiers inkluis, wil ek julle hier bymekaar hê. Kom roep my.”

      ’n Rukkie later is daar ’n klop aan sy kantoordeur. Hy maak self oop, sien sy werknemers in ’n groepie staan. Sy blik dwaal oor hulle.

      “Is almal hier?”

      “Ja, meneer.”

      Hy hou die koerant omhoog sodat elkeen die voorblad goed kan sien. “Julle weet reeds almal hiervan. En dié wat nog nie weet nie, sal dit gou genoeg hoor. Ek kan niks meer hieroor sê nie as net dit: Ek is onskuldig. Ek weet niks hiervan af nie.” Sy blik dwaal van die een gesig na die ander. Party lyk openlik verleë en ongemaklik. Almal ontduik sy blik, behalwe een. Hy ontmoet die swart man naaste aan hom se oë – dit is die uithalervoorman onder sy swart werknemers. Dié kyk vas terug.

      “Weet jy wat aan die gang is, James?”

      “Nee, meneer.”

      “Wel, sodra jy agterkom, onthou net een ding: Jy het my woord van eer ek het dit nie gedoen nie. Sal jy dit onthou, James?”

      “Ja, meneer.”

      Hy knik. “Goed. Julle kan maar aangaan met jul werk. Dankie.”

      Agter die toe kantoordeur laat hy sy kop tussen sy hande sak. Is dit moontlik dat hy, Daniël Pohl, hom flus teen so ’n aanklag voor sy personeel moes verdedig? Het dit werklik gebeur? Het hy werklik ’n man gesoebat om sy woord te aanvaar? Maar dis belangrik dat James in hóm sal glo, nie in alles wat hy in die koerant lees nie. Want hy en hierdie swart man stap al vyftien jaar lank saam. Deur die jare het vertroue en respek vir mekaar gegroei. Net so min as wat Daniël Pohl Beperk sonder hóm kan klaarkom, kan dit sonder James klaarkom. Hy is net so deel van die sakeonderneming soos Daniël. As so ’n aantyging teen James gemaak is, sou hy, Daniël, dit summier met die grootste minagting verwerp het. Hy wéét James sal nooit so iets doen nie. Maar kan hy op dieselfde lojaliteit van James se kant af staatmaak?

      Nege-uur lui die telefoon. Dis Casper.

      “Daniël, ek bel net om jou te herinner … Jy kan dalk vergeet.”

      “Wat?”

      “Dat jy jou moet gaan aanmeld.”

      Daniël is stil. Dan sê hy sag: “Ek het vergeet. Ek sal sommer nou gaan.”

      Maar hy is bang om by sy kantoordeur uit te stap, bang vir die wêreld daar buite. Vir die eerste keer in sy lewe voel hy bang om sy gesig op straat te wys! Hy trek sy baadjie aan, lig sy ken. Wat het hy vir sy kinders gesê? Lig op julle koppe. Julle hoef nêrens te gaan wegkruip nie.

      “Ek sal ’n rukkie uit wees, Neels.”

      “Goed, СКАЧАТЬ