Elsa Winckler Eerste Keur. Elsa Winckler

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die einde van elke aand het sy toe-oë haar lippe aangebied vir die man en gehoop dat een van hulle tog iets in haar sou wakker maak. Sy het nie vuurwerke verwag nie, maar het darem gedink één sou sorg vir ’n effense beweging êrens in haar binneste. Maar daar was net mooi niks. Geen vonk, geen elektrisiteit, geen skoppende hart, niks nie.

      En dis regtig nie asof sy nie probeer het nie. Sy het selfs “how to kiss a man” gaan google om wenke te kry, wenke wat gelyk het asof dit darem die een of ander reaksie by haar sou kon wakker maak, maar pure verniet. Dit maak nie saak teen watter hoek sy haar mond draai nie, die soene is … lekker, interessant, party gewoon grillerig, maar nie een is Reynecke se soene nie.

      Die ergste van alles is dat sy hééltyd aan hom dink. Sy droom oor hom, sy dink aan hom terwyl sy gedigte behandel met die kinders, sien sy blou oë voor haar selfs terwyl ’n ander man oorkant haar sit. Sy weet nie wat om te doen om hom uit haar gedagtes te kry nie. Sy het haar program so vol as moontlik gemaak, maar dit help niks nie. Sy het selfs vandag aangebied om te help met die matriekafskeidreëlings. Hopelik sal dít haar besig genoeg hou dat sy kan vergeet van wat amper ’n week gelede gebeur het.

      Sy hoor stemme en kyk op. Imke en Philip kom teen die trappe af, Philip met ’n tas in die hand.

      “Hallo, vreemdeling, ek dink nie ek het jou enigsins die week gesien nie, waar was jy?” vra Philip met ’n glimlag.

      “O, onse Cilla kyk bietjie die dorp en omgewing se manne deur. Lyk vir my sy vat hulle so van ’n kant af. Hoe lyk dit, Cillatjie, is daar al een wat jou knieë lam maak?” terg Imke.

      Cilla skud haar kop. “Ek geniet net my lewe.”

      “Is dit hoekom jy aangebied het om die matriekafskeid te help reël?”

      “Ag, Imke, iemand moet dit doen, dit kan netsowel ek wees. Buitendien, jy sal onthou ek het nooit by my eie matriekafskeid uitgekom nie. Dalk sal ek dié een wel maak.”

      Imke lag. “Foeitog, ja, natuurlik onthou ek.” Sy draai na Philip. “Sy het een of ander maagvirus gehad en kon nie eers aangetrek kom nie. Sy was hondsiek, die hele paartie gemis en –”

      “Waarnatoe is julle op pad?” Philip hoef regtig nie alles van haar te weet nie, sy stop Imke liewer net daar.

      Imke vryf oor haar hare. “Ek het jou mos gesê ek gaan die naweek saam met Philip Rietfontein toe, het jy dan vergeet?”

      “O ja, nee, ek onthou nou. Geniet dit, ek hoop julle kry nog lekker weer. Lyk my die winter is vroeg vanjaar.”

      “Ons gaan môreaand sommer kuier en braai, ek het ’n paar vriende genooi. Bring een van jou bewonderaars saam en kom join ons,” sê Philip.

      “Ag toe, Cilla, dit sal lekker wees! Ek ken nie Philip se pelle nie en dit sal nice wees om darem ’n bekende gesig daar te hê,” smeek Imke.

      Cilla skud haar kop. “Baie dankie, maar …” Sy lig die mandjie met nasienwerk op.

      “Ag nee man! Jy sal dit teen môremiddag klaarkry. As ek reg onthou, kom die kinders mos nie die naweek vir perdry na julle toe nie, so jy het geen verskoning nie.”

      Cilla sug. Sy wil eintlik net haar kop toetrek, en die laaste ding waarvoor sy krag het, is om Reynecke weer te sien.

      “Ek weet nie wie om saam te nooi nie, ek wil net nie alleen –”

      Haar selfoon lui en sy beduie dat sy net eers gou gaan antwoord.

      “Hallo, Cilla?” hoor sy. “Dis Gys. Gys du Toit.”

      Hy praat hard genoeg dat Imke ook hoor wie dit is en sy maak groot oë. “Vra hom,” fluister sy vir Cilla.

      Cilla wil liewer skree en die foon neergooi, maar sy haal diep asem. “Hallo, Gys, jy bel of jy gestuur is. Wat doen jy môreaand?”

      “Ek … wel, ek bel eintlik om jou uit te vra …”

      “Wonderlik. Ons gaan braai op ’n vriend se plaas naby Villiersdorp, kom haal my so teen sewe-uur.”

      Gys praat nog, toe druk sy al die foon dood. “Tevrede?” vra sy vir Imke.

      “Wie’s Gys?” vra Philip.

      “’n Baie oulike plaaslike prokureur,” glimlag Imke. “Jy sal van hom hou. Hy’s regtig ’n baie gawe ou.”

      “Hoe weet jy?” vra Philip vinnig.

      Imke lag. “Ons was een of twee keer uit, maar … nou het ek vir jou,” terg sy en gee hom ’n soentjie.

      Cilla kyk liewer weg van die teer uitdrukking op Philip se gesig. “Nou toe, julle het my nou klaar geboelie om daar te wees, kry koers,” terg sy en forseer ’n glimlag uit.

      Imke lag en die twee stap hand om die lyf die trappe af. Cilla kyk hulle agterna en voel weer die vae seer binne-in haar. Sy gun Imke die geluk, ’n man soos Philip. Een wat nie bang is om die hele wêreld te wys hoe hy oor die vrou aan sy arm voel nie.

      Sy stap vinnig woonstel toe. Tog vreemd dat die twee broers so verskillend reageer. Hulle het in dieselfde huis grootgeword, het albei hul ma verloor, het albei ervaar dat hul pa verander. Maar op die oog af lyk dit nie asof Philip dieselfde bagasie ronddra as Reynecke nie.

      Om seerkry te verwerk is ’n proses. Dit sien sy telkemale by die getraumatiseerde perde en kinders. En dit vat lank voordat vertroue herstel word. Dis nou ook net as daar ’n wil is. Sy het so ’n idee dat Reynecke lankal besluit het hy wíl nie enigiemand vertrou nie. Dis vir hom makliker om mense op ’n afstand te hou as om homself bloot te stel aan seerkry. Hy wil dit nie anders hê nie.

      Sy druk die woonsteldeur agter haar toe, sit die mandjie dankbaar neer en sak af op die naaste stoel. Die oomblik toe haar oë toegaan, skuif bloues voor haar in. Sy kreun en spring regop. Die bleddie man. Sy kan nie eens in vrede wroeg nie, dan hinder hy haar.

      Dis ’n goeie ding dat sy môreaand saam met Gys gaan, dat iemand anders by haar gaan wees as sy hom weer moet sien. En sy gaan seker maak dat dit die laaste keer is dat sy soontoe gaan.

      Daar het iets tussen hulle gebeur. Sy is eerlik genoeg teenoor haarself om dit te erken. Selfs sy het geskrik vir die intensiteit van haar gevoelens. Hy doen iets aan haar, skakel iets in haar aan. Maar hy wil dit nie weet nie, en die lewe is te kort om jouself heeldag te verknies oor die as-hy-maars en die sê-nou-nets.

      Gys is ’n aantreklike ou, baie nice en … wel, baie nice. Sy stap kombuis toe om ’n koppie koffie te maak en sy vryf teen haar slape. Die hoofpyn wil nie wyk nie. Sy gaan nou die stapel opstelle takel en sy’t kafeïen nodig, baie daarvan.

      Nice is goed genoeg. Daar hoef nie altyd vuurwerke te wees vir ’n verhouding om te werk nie. Sy gaan regtig probeer met Gys en die ding ’n billike kans gee. Wie weet? Dalk, net dalk is daar tog iewers ’n beduidenis van ’n vonkie as hy haar soen.

      Cilla probeer luister na wat Gys sê, maar haar hart bons so wild dat sy sukkel om te konsentreer. Hulle hou voor die plaashuis stil en haar mond is skielik kurkdroog. Sy moes nie gekom het nie, sy moes ’n verskoning uitgedink het of iets. Nou moet sy die hele aand …

      Nog ’n motor hou langs hulle stil en terselfdertyd vlieg die voordeur oop. Imke kom uit en СКАЧАТЬ