Christine le Roux Keur 3. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Sy het ook toegegee aan Sandra se geneul en ’n hele dag in die stad saam met haar vriendin deurgebring om inkopies te doen. Haar tasse, klaar gepak en in die motor gelaai, is gevul met nuwe klere.

      “Ja, onderklere ook,” het Sandra vasbeslote gesê. “En nagklere.”

      “Maar Sandra,” het Julia geprotesteer, “jy weet tog hoe dit gaan wees. My kamer is heeltemal aan die ander kant van die huis. Dis mos nie ’n regte huwelik nie.”

      “Dit maak nie saak nie,” het Sandra streng gesê. “Jy gaan nie in jou stokou T-hemde slaap nie. Jy besit nie eens ’n kamerjas nie en jou dienlike ou onderklere is genoeg om ’n oes te laat misluk. Koop mooi goed; ek wil kant en valletjies sien.”

      Vir die seremonie self het sy selfs ’n rok gekoop. Nie een met kant en valletjies nie, maar nietemin ’n mooi rok van roomkleurige linne. Daarby dra sy ’n wyerandhoed vol blou en geel blomme.

      Toe hulle voor die landdroskantoor stilhou, voel Julia vreemd senuagtig, veral toe sy Sandra en Dolf by André op die trap sien staan. Sy probeer saaklik optree, maar val amper oor die eerste trap, ongewoond aan die hoë hakke. Haar enigste troos is dat André net so ongemaklik lyk.

      Sy was net van plan om haar hand uit te steek om hom te groet toe hy – wat natuurlik verder gedink het as sy – nader staan en haar vinnig op die wang soen. Wat haar nog meer verbaas, is die hartlikheid waarmee hy haar ouers groet. Hy laat selfs toe dat haar ma hom omhels.

      Die seremonie is binne drie minute verby, waaroor sy dankbaar is, en hulle skuif die twee goue ringe aan mekaar se ringvingers. Toe André haar oor die telefoon na haar ringgrootte uitgevra het, het sy gedink dis onnodig, maar nou is sy dankbaar. Dit sou ’n verleentheid gewees het as hulle sonder ringe hier opgedaag het.

      Nadat die register geteken is, ry hulle almal na ’n restaurant waar haar pa vonkelwyn bestel en ’n heildronk op hulle instel. Alles is vir Julia ’n bietjie onwerklik. Dis asof hulle almal meedoen aan ’n toneelstuk wat teen almal se voorspelling in tog lyk asof dit slaag. Hulle ry terug na die huis toe en Sandra neem haar ouers lughawe toe.

      “Wees gelukkig, skat,” sê haar ma toe sy haar vasdruk. Haar ma is nie gewoonlik ’n emosionele mens nie, maar daar is ’n intensiteit in haar stem. “Wees goed vir mekaar, julle verdien dit. Jy én hy.”

      Julia voel weer soos ’n skurk en dit maak haar kortaf toe almal uiteindelik weg is en net sy en André agterbly.

      “Hoe laat is jou vlug?” vra sy.

      “Ek kan nie toelaat dat jy alleen ry nie,” sê hy kalm. “Ek het gedink ons kan saamry.”

      “O?” vra sy skerp. “Maar ek wou sommer nou gery het. Ek hou daarvan om deur die nag te ry.”

      “Dis in orde.” Hy loop afgetrokke deur die woonkamer, kyk na alles, bestudeer haar skilderye en foto’s. Dit bly vir haar die vreemdste situasie waarin sy nog ooit was. Hierdie man, so netjies geklee in sy donker pak, is die man met wie sy enkele ure gelede getroud is. Dis bisar, om die minste daarvan te sê.

      “Ons kan nie só ry nie,” sê sy en wys na hulle klere. “Ek gaan eers iets gemaklikers aantrek. Jy seker ook?”

      Sy is net op pad om hom na die gastekamertjie toe te neem toe die telefoon lui. Sy lig die gehoorstuk op. “Julia Naudé.”

      “Malan,” sê André op sy sagte manier agter haar.

      Sy hou haar hand oor die mondstuk. “Ekskuus?”

      “Malan,” herhaal hy. “Jy is nou Julia Malan.”

      Sy staar ’n oomblik lank na hom en gaan dan voort met die gesprek, maak ’n aantekening en sit dit waar Sandra dit Maandagoggend sal sien.

      “Jy kan hier uittrek,” sê sy en stap die gang af. Hy volg met die klein tassie wat hy saamgebring het.

      Sy trek ’n denimlangbroek en ’n T-hemp aan en toe sy uitkom, het hy ook klaar verklee. Sy begin toesluit. Plato loop al agter hulle aan, verward en snuiwend aan André se broekspype.

      “Is dit jou eie huis?” vra André beleef.

      “Ja.” Haar stem is ferm. “Afbetaal en myne. Dis klein, maar dis al wat ek nodig het.”

      “Dis ’n lekker plek,” merk hy op. “’n Mens kan sien jy is ’n tuinier, dis net blomme waar jy kyk. Gaan jy dit nie mis nie?”

      “Natuurlik,” sê sy kortaf, “maar Sandra sal goed daarna kyk. Ek beplan om tuin te maak op die plaas.”

      Sy sluit die voordeur toe, kyk vir ’n laaste keer na die huis en loop na haar motor om die agterste deur vir Plato oop te hou. Hy spring dadelik in en gaan sit in die spasie wat sy vir hom gelaat het tussen die tasse en dose. Sy wil omstap na die bestuurderskant, maar André hou reeds vir haar die passasiersdeur oop.

      “Ek sal bestuur,” sê hy.

      Sy sluk haar woorde terug en klim in. Dis nog te vroeg om nou al te baklei. Sy kyk ook nie terug toe hulle wegry nie. Sy het ’n besluit geneem en sy sal daarby hou. ’n Jaar is nie só lank nie.

      “Ek het nog nie eens tyd gehad om te vra hoe jou vlug was nie,” sê sy toe hulle ry. “Het jy en Sandra mekaar gou herken?”

      “O ja,” sê hy. “Ek het seker soos ’n bruidegom gelyk.”

      Sy kyk vinnig na hom, onseker of hy ’n grap maak, maar sy gesigsuitdrukking verraai niks nie.

      “Ek het nie besef jou ouers is spesifiek jóú ouers nie. Hulle het dikwels op die plaas gekom.”

      “Ek weet. Ek was net so verbaas toe ek hoor hulle ken jou eintlik beter as ek.” Sy haal haar skouers op. “Dit het alles makliker gemaak.”

      “In watter opsig?”

      “Wel, dit was erg genoeg om sommerso onverwags te moes vertel dat ek binne enkele dae trou. Die feit dat dit darem is met iemand wat hulle ken en van wie hulle hou, het dit vergemaklik.”

      Hy draai sy kop effens. “Hou hulle van my? Hoe weet jy dit?”

      “Hulle het so gesê. Jy dink tog nie ma’s en pa’s sal …” Sy sluk die res van haar woorde in, spyt oor haar gebrek aan takt. “Ek is jammer. Jy het nie ondervinding van hoe ouers optree nie.”

      “Nee,” stem hy saam. “Ek het nie.”

      “Hoe ook al,” sug sy, “hulle keur jou goed. Wat hulle oor ’n jaar gaan sê, weet ek nie.”

      “My leuse was nog altyd om een dag op ’n slag te hanteer,” sê hy. “Om jou vooruit reeds oor iets te bekommer, help nie. Dit los nie die probleem op nie en versuur net elke dag.”

      “Dis waar.” Terwyl hulle ry, speel sy met die breë goue ring aan haar vinger. “Ek moet jou nog terugbetaal vir die ring,” sê sy afgetrokke en kyk na sy hand en die blink ring. “Wat gaan ons doen omtrent geld? Hoe gaan ons dit reël?”

      “Ek sal jou Maandag na die bank neem. Ek het gedink ’n gesamentlike bankrekening is seker die beste. Oom Septimus se trustgeld sal seker eers veel later inbetaal СКАЧАТЬ