In die buitenste ruimte. Danie Marais

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ydelheid nonsens is.

      Ek dink mos alles is buitendien uit rot en verval

      aanmekaargesit,

      maar ek moenie glo dat ek jou so help nie

      want die ander mans is in elk geval “überhaupt nicht”

      glad nie soos ek nie

      en jy wil vir ander mans ook mooi wees, sodat

      hulle na jou moet kyk, sodat

      jy kan goed voel saam met my

      en ek sê maar hulle kyk, hulle kyk

      ek sweer,

      maar dis nie oortuigend nie want jy sluk

      so absoluut redeloos bedroef, jy kyk so

      godverlate deur my

      dat ek onredelik woedend wil raak van onmag, maar

      ek drink maar ernstig bier,

      probeer simpatiek toemaar kyk, probeer

      jou hand vat,

      maar jy trek weg en ons sit maar so

      tot jy nie meer kan nie en sê ons moet

      asseblief “bitte” hotel toe en bed toe

      jy voel naar van misrabel jy’t ’n klip in jou maag,

      “einen Stein im Bauch”,

      jy’s jammer jy weet nie, seker niks,

      “es geht schon wieder”

      maar nou huil jy rêrig en ek

      ek sit en kyk

      na jou

      sit net

      en kyk na jou.

      Die nag vol woorde

      Die nag hier vol

      vol beloftes van lente soos

      ’n geskeide pa op besoek

      aan sy enigste kind soos

      vergewe my soos

      Johnny Cash in “Delia’s Gone”.

      Die nag, ja die nag, man,

      kan jy rol

      soos ’n hardgekookte eier op ’n tafelblad soos

      Lou Cyfer in Angel Heart

      voor jy die siel eet,

      maar jy sal nooit durf waag

      om iets te kraak of breek nie –

      “move most gently if move you must

      in this lonely place”.

      En as ek dan mail kry soos dié,

      liewe Jean,

      so 4-uur in die oggend

      van alleen en dronk,

      dan hoor ek Rickie Lee Jones se

      ”flapping sound of longing”

      oral om my,

      dan wil ek

      agter jou woorde aan terugloop

      soos Hansie en Grietjie

      agter daai klippies

      in die maanskyn aan –

      huis toe.

      Ek’s ernstig

      Ek sê jou:

      daar’s iemand wat my koffie dokter

      en die corn flakes het ’n snaakse kleur.

      Die stort het ’n breakdown gehad –

      hy drup net

      en ek weet lankal daai hi-fi is ’n skelm.

      Die TV wil vir my iets wegsteek en

      die koelkas konkel met my bier.

      Ons asblik is onseker en

      ek’s bekommerd oor die buurvrou.

      Ek sê jou mos:

      daar’s ’n snaakse rattle in Maandag se enjin,

      my broer.

      Self-timer

      Kersfees

      – ek ge-ponytail en sonder oorbelle –

      my storie

      en al sy hoofkarakters

      effens ongemaklik

      sweterig

      saamgepak

      op oom-en-tannie-hulle se rusbank

      soos tande in ’n te klein onderkaak

      om plek te maak vir

      die vêres en die dooies

      wat vandag

      nie met ons kan wees nie.

      Ouma se artritis-handjies probeer

      frommel-frommel

      aan my broekspyp

      vashou.

      My pa moet vinnig maak

      om ook op die foto te wees,

      maar hy’s nie oorhaastig nie –

      hy gaan nie

      soos my ma

      loop senuagtig raak

      oor so ’n self-timertjie nie.

      Die kamera bzzz,

      die rooi liggie flits

      en ons glimlag te mooi

      vir СКАЧАТЬ