Omdat jy jy is. Elsa Winckler

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ BCom-graad sal hopelik iewers inskop.

      Wat maak die vent op Greyton? Hy is groot en gespierd, maar daar is donker kringe onder sy oë en hy is blekerig. Miskien is dit maar hoe hy lyk, hoe sal sy weet?

      Sy skud haar kop, vies vir haarself. Hy reken hy kan môre ’n ander blyplek kry, so sy sal hom nie gou weer sien nie.

      By die oprit na ta’ Peet se huis draai sy in en beduie deur die venster Steyn moet agter haar aanry. As sy reg onthou, is daar baie parkeerplek op die erf. Sy parkeer voor die huis.

      Soos baie van die huisies op Greyton is hierdie een ook tot sy oorspronklike glorie herstel. Sy en haar susters het baie naweke vir ta’ Peet help verf en gordyne maak. Die resultaat herinner ’n mens aan ’n prentjie van huise op die Engelse platteland. Die hele dorpie is boomryk en hier voor ta’ Peet se huis is ook baie bome. Maar anders as gewoonlik, is die tuin verwaarloos.

      ’n Oomblik vergeet sy van die man wat agter haar aangery het en staar na die plek wat soveel heerlike herinneringe vashou. Sy was seker vier jaar laas hier. Hoekom het sy so lank gewag?

      Sy onthou nog hoe ta’ Peet sak en pak by hulle kom intrek het om na haar, Livie en Bella om te sien ná hul ma aan borskanker dood is. Kathleen het nog verslae gewonder hoe sy haar pa kan help, toe ta’ Peet daar opdaag. Leen en haar twee susters was toe nog op laerskool, en ta’ Peet het gebly totdat Bella klaar matriek geskryf het. Eers toe het sy weer die drade van haar eie lewe opgetel en teruggetrek Greyton toe.

      Ta’ Peet is nooit getroud nie en vir hulle was sy altyd ’n tweede ma. As studente op Stellenbosch het sy en haar susters gereeld kom kuier. Soms een-een, soms was hulle al drie saam hier. Maar vandat hulle begin werk het, het die lewe sy loop geneem en het hulle al minder tyd gehad om te kom kuier. En nou is ta’ Peet dood.

      Hartseer kom sit in ’n knop in haar keel, maar sy gryp haar handsak en klim sluk-sluk uit. Daar was nog nie tyd om regtig oor ta’ Peet te treur nie, maar sy wil eers die man in die kothuis kry voordat sy haar aan haar trane kan oorgee.

      Hy het reeds uitgeklim, sien sy en stap oor na waar hy parkeer het.

      “Die woonstel behoort hier aan die agterkant van die garage te wees,” beduie sy.

      Of die lig nou snaaks val of wat weet sy nie, maar hy lyk besonder bleek. Hy lig ’n sak stadig uit die motor met sy gesonde arm.

      “Kan ek help?” vra sy.

      Hy skud sy kop. “Ek kom reg.”

      As die trek om sy mond enige aanduiding is, het hy baie pyn, maar hy begin stap in die rigting wat sy beduie het en sy volg hom. Hardekwas, wil nie gehelp wees nie – sy is vir net ’n paar minute bewus van die man se bestaan, maar sy weet reeds watter karaktereienskappe hy besit.

      “Toe ek laas hier was, was dit net ’n vervalle kamer …”

      Sy kyk op en gaan staan stil. In die plek van die vervalle gebou wat sy onthou, is ’n netjiese kothuisie, kompleet met ’n vriendelike stoep en staandak. Sy lag. “En nou is dit ’n pragtige plek.”

      Steyn stap by haar verby en laat val sy sak op die stoep. “Ek … ek sal regkom, dankie.”

      Voor sy ’n woord uitkry, is hy in die huis en trek die voordeur agter hom toe. Die sak bly staan op die stoep.

      Kathleen staar na die deur. Het hy iets om te drink vir die pyn? Moet sy die tas inneem? Moet sy ’n dokter vir hom kry? Sê nou …?

      Sy draai effens besluiteloos om en stap na haar motor toe. Dit het niks met haar te doen nie, sou haar susters vir haar preek. Moenie jou almal se ellende so aantrek nie, sou haar pa sê. Maar het die man ooit iets om te eet?

      Kos. O, aarde. Haar horlosie wys sy het nog net ’n paar minute oor om die nodige te koop. Miskien moet sy net vir die man melk en brood kry of …?

      Niks met jou te doen nie, niks met jou te doen nie. Al prewelend ry sy vinnig terug na die hoofstraat.

      2

      Die volgende oggend staan die sak nog steeds op die stoep van die kothuis. Die deure en vensters is styf toe.

      Besluiteloos staar Kathleen na die kothuis. Sy het gehoop teen dié tyd is die man al weg. Maar die sak vertel ’n ander storie. Vinnig draai sy weg van die venster en sit die koffiemasjien aan.

      Die huis het ’n skoonmaak nodig, maar dis nie iets wat sy op ’n nugter maag kan doen nie. Onwillekeurig draai sy weer terug en kyk na die kothuis. Die koffiemasjien begin vrolik gesels, haar gedagtes flits rond.

      Oukei, sy het ’n plan – sy sal vir hom koffie neem, dis tog net ordentlik. Sy is die onwillige landlady, maar sy ís die landlady. Op dié manier kan sy dalk vasstel wat sy planne is.

      Minute later is sy op die kothuis se stoep en druk haar oor teen die voordeur. Dis doodstil binne. Sy kyk op haar horlosie. Dis nie asof sy die man douvoordag opklop nie, dis darem al halfnege. Sy klop. En luister weer by die deur. Nog steeds doodse stilte. Dood?

      Sy klop weer. Dié keer harder. Maar daar is geen geluid van binne wat ’n aanduiding gee iemand is daar nie. Versigtig draai sy die deurknop. Dis nie gesluit nie.

      “Meneer Erasmus!” roep sy. Doodstil. “Steyn!” roep sy weer ná ’n paar minute.

      Dié keer hoor sy wel iets. ’n Kreun. Sonder om te dink, druk sy die deur oop, sit die skinkbord op die eerste tafeltjie wat sy sien neer, en pluk ’n gordyn oop. Dis ’n groterige vertrek met ’n klein kombuisie aan die een kant en ’n sitkamergedeelte aan die ander kant.

      Steyn lê op een van die banke. Sy gesonde arm is oor sy gesig gegooi. Dit lyk asof hy probeer het om sy hemp uit te trek, maar dit nie oor die arm in die hangverband kon kry nie.

      Sy doen haar bes om nie na sy bykans ontblote bolyf te kyk nie, maar die prentjie van ’n baie sexy six-pack gaan sy nog lank onthou.

      “Steyn?” vra sy en raak versigtig aan sy arm. Hy voel warm. “Steyn!” roep sy en dié keer skud sy sy arm.

      “Wat de hel?” kreun hy en laat sak sy arm. Sy oë is bloedbelope en die donker kringe onder sy oë meer prominent as gisteraand.

      Sy druk ’n hand teen sy voorkop. Hy is vuurwarm. Leen is nie ’n dokter nie, maar sy het nie ’n mediese graad nodig om te weet die man het koors nie.

      “Het jy pyn?” vra sy. “Het jy iets in jou sak wat jy kan drink?”

      Hy staar verdwaas na haar.

      “Ek is Kathleen. Jy is in die kothuis van my … agter die huis waar ek bly. Op Greyton?”

      “Die mooi girl,” prewel hy, steek sy hand uit en vat aan haar poniestert wat oor haar skouer hang. Hy glimlag skeef. “Gedink dis sag.” Sy hand val terug en sy oë gaan weer toe.

      Sy trek haar asem vinnig in en staan regop. Lawwe skoenlappers fladder op haar maag. Die man yl, hy dink seker sy is iemand anders. Die mooi girl? Sy is nie onaardig nie, maar beslis nie die tipe oor wie digters odes sal skryf nie. Ja-nee, hy verwar haar beslis met iemand anders.

      “Steyn, het jy pille in jou sak?” vra sy weer, maar sy arm het weer oor sy oë geval.

      Sy СКАЧАТЬ