Pirana. Rudie van Rensburg

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Ek was briesend en my aandag was onmiddellik ingestem op Sophia se lyftaal. Gaan sy val vir Smiley se sjarme? En hoe gaan ek haar aandag behou?

      Ek het hom natuurlik onderskat.

      Skielik was Smiley ’n Beatles-kenner. Op pad plaas toe het hulle eenstryk deur gesels oor die rewolusie wat die Beatles in die musiekwêreld gebring het. Ek het onsigbaar geraak langs die borrelende Sophia, ’n passiewe toehoorder.

      Toe ons op die plaas aankom, het Smiley vertel dat sy pa spesiaal met die hoofman gereël het dat ons dié middag die stat kon besoek. “Dit sal vir Sophia ’n onvergeetlike ervaring wees,” het hy gesê terwyl hy haar tas na die kamer langs syne dra – die kamer wat altyd myne was.

      Toe ek hom ’n vuil kyk gee, het hy ewe onskuldig gesê: “Jy bly in die rondawel langs die huis waar Vicci altyd naweke gebly het. My ma wil nie hê Sophia moet daar slaap nie.”

      Op die smal veldpaadjie na die stat het Sophia ook nie my hand vasgehou soos ek gefantaseer het nie. Sy en Smiley het onverpoos geklets, met my wat ’n paar treë agter hulle aangedrentel het.

      Die laaste deel van die paadjie was versier met piesangblare en bougainvillea-takkies. By die stat is ons deur ’n erewag ontvang en hartlik welkom geheet en na spesiale besoekerstoele gelei, waar ons plaasgeneem het langs die hoofman en ’n paar van die oudstes. Die plaaslike bier is in tradisionele kalbasse bedien en daarna het borde stomende matooke gevolg, waarvan die hoofbestanddeel fyngedrukte piesangs is. “As jy nog nie matooke geëet het nie, het jy nog nie geëet nie,” is ’n bekende gesegde van die Baganda.

      Daarna het die hoofman ons welkom geheet met ’n lang toespraak in geradbraakte Engels, en onder dawerende applous is ’n kleipot as geskenk aan die stralende Sophia oorhandig.

      Toe was dit tyd vir die kiganda-dans.

      Die jong vroue het hul heupe en boude geskud op maat van die tromritmes en deuntjies uit selfvervaardigde kitare terwyl hulle hul bolywe doodstil gehou en bottels bier op hul koppe gebalanseer het. Sophia het gelag en bewonderend begin hande klap. Die Baganda het ook ingeval en begin sing. Soos die tromme se ritme versnel het, het die dansers se bewegings ál vinniger geword, hul lywe trillend en bewend en blinknat van die sweet. Asof hulle in ’n beswyming verval het, het die dans eers ná bykans ’n halfuur in ’n orgasmiese klimaks met banale krete en gille van die omstanders geëindig.

      Ek het na Sophia langs my gekyk, maar my glimlag het op my gesig gevries. Smiley se arm was om haar skouers, haar hand op sy been, en hulle het diep in mekaar se oë gekyk, salig onbewus van my.

      7

      Maria Wolhuter se huis is verwaarloos, sien Kassie sommer dadelik. Die verf op die mure van die indrukwekkende tweeverdieping dop plek-plek af. In die tuin groei kakiebos geil in ’n roosbedding. Die water van die visdam is groen, met slierte vetterige slyk wat op die oppervlak dryf.

      Maria maak die deur oop nog voor Kassie die klokkie lui. Haar glimlag is breed.

      “Jy lyk nog net soos altyd, Kassie!” sê sy en soen hom vlugtig op die wang. “Jy weet nie hóé baie ek dit waardeer dat jy gekom het nie.”

      Hy stap agter haar aan na die ruim sitkamer, waar ’n klomp kinderspeelgoed oor die mat gestrooi lê.

      “Verskoon tog hoe dit hier lyk.” Sy beduie hy moet op die stoel oorkant haar sit. “Fransie slaap vanaand oor by ’n maatjie, maar hy’t nog ná skool sy spul karretjies hier kom uitpak.”

      “Hoe oud is hy nou?” vra Kassie.

      “Agt. Hy’t eergister verjaar.” Sy skud haar kop, haar oë skielik nat. “Arme kind, hy’t gehoop sy pa . . .”

      Maria het aansienlik ouer geword sedert Kassie haar laas gesien het. Sy’s steeds aantreklik, maar plooie vorm ’n netwerk oor haar gesig. Haar eens pikswart haredos is deurspek met grys strepies. Sy’t ook gewig verloor, haar wange is ingesonke en haar hande benerig. Sy moet in haar vroeë veertigs wees, maar lyk vyftig.

      “Vertel my van Barnie,” sê Kassie.

      Sy sit terug in die stoel, haar gesig strak, haar oë gerig op haar inmekaargevlegte hande. “Jy wil nie weet nie . . . Vandat hy by die polisie weg is, het sy lewe buite beheer getol.” Sy kyk op na hom. “Dwelms.”

      “Dwélms?”

      Sy knik. “Al lankal verslaaf daaraan. Tot in ’n stadium my erfjuwele gesteel en verkoop vir dwelmgeld. Hy’t elke maand byna sy hele salaris daarop geblaas. En hy’t ’n lót verdien.” Sy sug moedeloos. “Ek’t hom juis daaroor al drie jaar gelede uit die huis geskop. En hy’t ’n tyd terug sy werk verloor. Toe tussen die boemelaars gaan intrek.”

      Sy stut haar kop in haar hande. “Ek sal dié plek moet verkoop en weer gaan werk. Barnie het my erfgeld uitgeleef . . . En hy betaal uit die aard van die saak lankal nie meer onderhoud nie. Ek begin nou swaar trek, en arme Fransie ly daaronder.”

      Trane blink in haar oë, maar sy vee dit met haar voorarm weg. “Kan ek vir ons koffie gaan maak?”

      “Nie vir my nie, dankie. Jy’t op die foon genoem Barnie het verdwyn. Vertel my hoekom jy dit vermoed.”

      Sy skuif vorentoe in haar stoel. “Barnie het elke week vir Fransie kom kuier. Dis die een ding wat hy nooit oorgeslaan het nie. Ek het hom lankal nie meer in die huis toegelaat nie, want jy moes heeltyd dophou dat hy nie steel nie. Maar hy’t stiptelik elke Dinsdagmiddag vir Fransie kom kuier en dan het hulle in die tuin gespeel. Dit was Fransie se hoogtepunt van die week. Die afgelope paar Dinsdae het Barnie nie opgedaag nie. Fransie was natuurlik baie teleurgesteld. Hy’t Woensdag verjaar en ek het hom verseker sy pa sal beslis dan kom. Barnie het nog nooit ’n verjaardag van Fransie oorgeslaan nie.”

      “Toe daag hy ook nie Woensdag op nie?”

      Sy knik.

      “Jy moet een ding onthou,” sê Kassie paaiend, “mense wat aan dwelms verslaaf is, is nie bekend vir hul betroubaarheid nie. Dalk het hy net vergeet. Of dalk was hy só onder die invloed dat hy bloot nie in staat was om te kom nie.”

      “Ek het ook so gedink. Maar Fransie was in so ’n toestand dat ek gister en vanoggend na Barnie gaan soek het. Daar’s geen spoor van hom nie.”

      “Weet jy waar hy bly?”

      “Ja, hier in Nuweland, onder die spoorwegbrug naby die rugbyveld. ’n Huisvriend van ons het hom eenkeer daar tussen die boemelaars gewaar. Ons is toe gister saam soontoe, maar nie een van die ouens weet waar Barnie is nie. Ek is vanoggend weer op my eie soontoe . . .”

      “Dit moet jy nooit weer doen nie,” berispe hy haar, “dit kan gevaarlik wees.”

      “Ek was desperaat, Kassie!”

      Hy glimlag verskonend. “Vertel verder.”

      “Daar was ’n man met die naam van Boepie, hy was nie gister tussen die spul nie. Hy sê hy en Barnie is goeie vriende, maar hy’t Barnie die afgelope drie weke nog nie gesien nie. Dis vir hom ook vreemd, want Barnie bly al die afgelope vyf maande daar. Hy’t tot vir my Barnie se slaapplek tussen die bosse gaan wys. Ek het die kombers herken wat ek ’n tyd terug vir hom gegee het. En daar was ’n splinternuwe speelgoedkarretjie, nog in die verpakking. Boepie СКАЧАТЬ