Pirana. Rudie van Rensburg

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sê Kassie en vertel Daniels vlugtig wat hy weet.

      “Ja, drugs is maar ’n bliksem. Hou my ingelig oor die saak,” sê Daniels toe hy uitloop.

      ’n Beklemming sak oor Kassie se gemoed. Hy weet die volgende vier-en-twintig uur gaan bepalend wees. Met Barnie se foto, fisieke beskrywing en persoonlike inligting by alle polisiestasies, lykshuise en hospitale in die Skiereiland, kan hy enige oomblik ’n oproep kry . . . ’n oproep wat nie noodwendig goeie nuus gaan beteken nie, nuus wat Maria en haar seuntjie nie sal wil hoor nie.

      Geen terugvoer sal beteken daar’s nog ’n geringe kans om Barnie lewend op te spoor.

      Hy en Rooi het besluit om vandag niks te doen nie, maar as daar geen nuus is nie, sal hulle weer met Maria gaan gesels. Dalk weet sy iets van Barnie se sogenaamde geldmaak-scheme.

      * * *

      Ek het hard studeer. Nie dat ek altyd veel tyd daarvoor gehad het nie. In die derde kwartaal van my eerste jaar het ek smiddae as kelner by ’n koffiekroeg begin werk. Saans was dit nog steeds skottelgoed was by die restaurant.

      Tussen klasse het ek in die biblioteek gaan studeer, want in die woonstel was dit onmoontlik. Daar was ’n gereelde toeloop van besoekers en soms het die partytjies al vroegdag begin. Smiley was altyd omring deur ’n klomp luidrugtige vriende, van wie ’n paar by tye sommer hul intrek in die woonstel geneem het – ook in my kamer wanneer een ’n losgelukkie opgetel het. Hoeveel nagte moes ek nie maar tevrede wees om in ’n slaapsak iewers in ’n hoekie van die woonstel te slaap nie.

      Ek was eintlik niks anders as ’n bywoner nie, sonder enige voorregte.

      My enigste dryfkrag was die wete dat ek my kursus moes slaag. Dit was my paspoort na onafhanklikheid, en nóg belangriker: ’n lewe sonder Smiley.

      Hy het hom nie veel aan die akademie gesteur nie. Hy was selde in die klas en het toetse begin oorslaan. Sy behoud was sy uitsonderlike sportprestasies – sterkolwer van die o.20A-krieketspan en kaptein van Maties se o.20A-rugbyspan. Sy pa het twee keer van Uganda ingevlieg om hom op Nuweland te sien speel en hulle was een aand selfs gaste aan huis van doktor Danie Craven. Smiley was op sportgebied en sosiale vlak ’n Matie-celeb.

      Die feit dat hy aan die einde van ons eerste jaar toelating gekry het vir net een eksamenvak, het hom geensins gepla nie. Hy was nie op universiteit om graad te vang nie, maar om elke druppel plesier uit die lewe te tap.

      Daarenteen het ek al my vakke geslaag. Weens my beperkte studietyd en gebrekkige Afrikaans was my punte nie besonder goed nie, maar ek het my tweede jaar aangepak met die wete dat ek oor die eerste hekkie na vryheid is.

      12

      Natasha kyk hoe almal hulle plekke inneem in die beknopte spasie van die IESA-kantoor. Hul blink oë, breë glimlagte en die geesdrif vir hul taak op hul gesigte laat haar skuldig voel. Die meeste van hulle was drie jaar gelede werkloos en armlastig; oor ’n paar maande kan die helfte van hulle weer sonder werk sit.

      Sy wil hulle nie nou al inlig oor die begroting nie, maar oor ’n maand van nou af sal sy moet. Dit sal net billik wees om hulle die geleentheid te gee om ander werk te soek. Maar vir die volgende dertig dae moet sy hulle volle samewerking kry om bo hul vermoë te presteer, om elke greintjie ywer in een area te kanaliseer. Al hoe hulle die Amerikaners se besluit kan swaai, sal wees as hulle ongekende sukses behaal in die grootste enkele krisisgebied: die Krugerwildtuin.

      Sy het die twee spanne in Zim, die drie in Mosambiek en die een in Botswana hierheen laat kom. Die twee spanne in die gebiede aangrensend aan die Kruger het sy ook onttrek om te kom help. Saam met die drie Kruger-spanne het sy nou drie-en-dertig IESA-veldwagters wat sy in die wildtuin kan ontplooi.

      Werner was aanvanklik hewig gekant teen haar voorstel.

      “Mosambiek se elite-teenstropingseenheid help deesdae voorkom dat stropers die Kruger uit die Limpopo-oorgrenspark binnekom,” het sy gesê. ’n Wit leuen – die Mosambiekse stropers is die grootste probleem. “Uit Zimbabwe gaan ons hulle moeilik keer, maar ons sal hulle aan Kruger se kant in die noorde inwag. Gee my net ’n proeftydperk van ’n maand,” het sy gepleit tot hy teensinnig ingestem het, nie oortuig dat haar planne die Amerikaners se begrotingsbesluit gaan beïnvloed nie.

      Sy verduidelik kortliks aan die groep wat haar plan van aksie is. “Sanparke is baie opgewonde oor die nuwe steun wat ons hulle hier gaan gee. Ons sal op hulle volle samewerking kan staatmaak.” Sy beduie na die groot kaart van die wildtuin teen die muur. “Die rooi plakkertjies dui die stropingsoperasies van renosters van die afgelope drie maande aan.”

      ’n Koor van geskokte uitroepe klink op.

      Sy knik. “Ja, dis hoe sleg dit hier gaan. Altesaam honderd-nege-en-sewentig doodgemaak en veertien vermink.”

      “En die swart plakkertjies wat langs party van die rooies geplak is?” vra een van die Mosambiekse spanleiers.

      “Dis waar ons vermoed die Silencers toegeslaan het. Soos julle kan sien, was hulle by meer as dertig suksesvolle operasies betrokke – twee-en-negentig horings geoes.”

      “Hulle is die afgelope tyd veral in die noorde bedrywig,” sê Petrus Venter, spanleier van die Kruger-veldwagters. “Maar hulle is uitgeslape en hulle gebruik gesofistikeerde knaldempers wat die skote heeltemal demp. Hulle mors ook nie tyd nie, sny die horings los en laat waai. ”

      Natasha knik. “Dis waarom ons die meeste van julle in die noorde gaan ontplooi.” Sy beduie na Gert langs haar. “Die helikopter gaan ook net op daardie deel konsentreer. Die Silencers sal die eerste prys wees.”

      “Gaan ons net op die renosters fokus of op olifante ook?” vra Gert.

      “Dié maand net op renosters.”

      Sy voel skuldig daaroor. Sy’t in ’n onlangse verslag bewaringskenners se voorspelling gesien dat twintig persent van Afrika se olifante in die volgende tien jaar uitgewis kan word. Daar word jaarliks meer as twintigduisend olifante doodgemaak, maar die grootste krisis is in Sentraal-Afrika, waar die geskatte tempo van stropery dubbel dié van die vasteland se gemiddelde is. In Mosambiek is ivoorstropery ’n groeiende probleem.

      Hoewel ivoorstropers ook in die Kruger bedrywig is, wil sy nou net op renosters fokus. “Gebruik al jul kontakte in die omgewing. Kyk hoeveel locals julle kan kry om ’n oor teen die grond te hou. Onthou, ons het begroot vir inligting. As iemand ons op ’n warm spoor sit, sal hy betaal word.”

      Sy kyk na Petrus. “Het julle al weer nuwe helpers ingetrek?”

      Hy knik ingenome. “Ja, ’n Zimbabwiër, Freedom Chiweshe, en sy drie kollegas is nou ekstra oë vir ons. Hulle verskaf hout aan al die kampe in die noorde, so hulle ry gereeld daar rond.”

      Natasha glimlag. “Goed so. Hoe meer mense ons betrokke kry, hoe groter is die kanse om die donners te nail.”

      * * *

      Maria Wolhuter skud haar kop. “Nee, ek het geen idee met watse plan Barnie besig was nie.” Sy glimlag wrang. “Hy’t my reeds rot en kaal besteel. Ek sou beslis nie sy teiken gewees het nie.”

      Kassie knik begrypend. “Ken jy enige van die ongure karakters met wie hy vriende was?”

      Sy snork. “Al sy dwelmvriende was ongure karakters, maar ek het nie een ooit ontmoet nie. Ek ken ook nie hul name nie.”

СКАЧАТЬ