Satyn Omnibus 5. Wilmari Jooste

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ van stryk in die situasie waarin hy hom bevind. Dis een ding om te bewonder en te begeer en snags oopoë te lê en fantaseer. Te belowe hy het genoeg selfbeheersing … Dis heeltemal iets anders om hom plotseling in die realistiese werklikheid van sy begeertes te bevind. Hy is te bang om te roer, te bang hy doen die verkeerde ding.

      Bokant hulle vlieg ’n raserige hadeda verby en die steekbaard blaf vir hom. Maar die klanke stol in Clio se ore en dit voel asof sy haar in ’n klankdigte kokon vol stilte bevind. Selfs die paddakoor is net ’n veraf suising in die riete.

      Al wat tot haar deurdring, is Jurg se hartklop en sy asem wat rukkerig opstoot. Hy het gesê hy vind haar onweerstaanbaar, hy wil haar in sy arms neem en soen. Is dit wat hy gaan doen? Want hy het gesê die versoeking is steeds daar …

      Netnou het sy nie geweet hoe sy sou reageer nie. En sy weet nog steeds nie. Sy weet dis verkeerd, sy moet hom wegstoot. Maar sy is nie in staat nie. In haar brein flikker waarskuwingsliggies, maar haar hart wil dit nie herken nie en haar lyf wil nie reageer nie.

      Sy sien sy mond. Voor dit gebeur, weet sy wat gaan kom …

      Maar Jurg soen haar nie. Ook in sý agterkop galm ’n sirene wat hom waarsku hy mag nie. Hy het nie die reg nie. Sy arm agterom haar rug verslap. Dan die een om haar nek, totdat hy Clio stadig laat gaan, stukkie vir stukkie. Hy tree terug om ’n veilige afstand tussen hulle te plaas.

      Sy is dankbaar dat die besluit nie by haar berus het nie. Jurg het die eerbare ding gedoen, voor hulle kop verloor en iets doen waaroor albei môre spyt gaan wees. Tog voel sy afgehaal, bewus van ’n vreemde gevoel van teleurstelling.

      Hy bly ’n halfmeter van haar af staan, naby genoeg dat sy die deining van sy bors kan sien. Sy oë verdonker sodat die silwer randjie om die iris verdwyn. Sy arm lig aarselend en vir ’n wilde, waansinnige oomblik verwag Clio dis om haar weer nader te trek. Maar hy raak net liggies met sy vingerpunt aan haar; trek vlindersag ’n strepie oor haar wang, in ’n teer en weemoedige gebaar.

      “Ek het belowe jy kan my vertrou,” fluister hy, sy stem hees van ingehoue emosie.

      Die kokon breek en die lewe vloei stadig terug in Clio se ledemate. Sy voel koud, asof sy terug is in Kanada se sneeu. Haar stem klink vreemd veraf, asof dit van anderkant die leidam kom. “Ek moet gaan. Hospitaal toe …”

      Jurg se mond is in ’n strak lyn gespan. Hy moet eers sluk voor hy kan praat. “Ek sal jou neem.”

      “Nee.” Sy skud heftig haar kop, sodat haar hare in haar oë waai. “Nee, ek wil liewer alleen gaan.”

      Hy verstaan. Dieselfde weemoed is nou ook in sy oë. In sy stem en in sy woorde. “Ja, Cleopatra, dis beter as jy vandag alleen gaan.”

      En môre en oormôre ook … Maar nie een van hulle sê dit hardop nie.

      “Ek sal Arnold se bakkie gebruik.”

      Jurg haal motorsleutels uit sy broeksak en hou dit op sy handpalm na haar uit.

      Sy is dankbaar om te merk haar hand is bestendig. Sy neem die sleutels, versigtig om nêrens aan hom te raak nie. Dit sal soos ’n vlam in ’n kruitvat wees. Volgende keer is dit dalk moeiliker en gee sy toe aan die begeerte wat steeds haar lyf vol lê, wat sy weet haar vannag in ’n opgekrulde bondeltjie onder die laken gaan laat wakker lê.

      “Jy hoef nie brandstof in te gooi nie, die tenk is vol.” Clio kom stadig terug van die omswerwinge waar haar hart gaan draai het. Dit klink of Jurg sy asemhaling en emosies onder beheer het.

      “Dankie.” Haar stem klink ook meer in beheer.

      “Dis die wit Toyota, in die duskantste motorhuis.”

      “Dankie.”

      “Arnold kan dalk vandag wakker word …”

      Arnold … Die naam skrei deur haar. Sy wens sy het nog dieselfde sekerheid gehad dat hy vandag sy oë gaan oopmaak. Sy verdien nie goeie nuus nie. Verdien hóm nie.

      Al was dit net ’n oomblik en al het niks tussen haar en Jurg gebeur nie, voel Clio asof sy Arnold verraai het. Dit was te naby …

      So iets mag nooit weer gebeur nie. Sy en Jurg moet van mekaar wegbly, anders gaan haar weerstand verkrummel. Sy sal haarself verag. En vir Jurg ook. Arnold sal dit op haar gesig kan lees. Dat sy hom in die rug gesteek het …

      Sy kyk nie na Jurg toe sy omdraai en wegstap nie.

      In haar kamer hang sy die silwer kysringetjie aan ’n toutjie om haar nek. Dit lyk vreemd onbekend. Sy het dit agter in ’n laai gebêre en op die ingewing van die oomblik saamgebring. Om watter rede weet sy nie eintlik nie.

      Mense aanvaar sy en Arnold het toekomsplanne net omdat sy kom kuier het. Maar soos sy op die vliegtuig aan Aloma verduidelik het, is hy nie in die ware sin haar kêrel nie. ’n Mens kan nie iemand aan ’n belofte hou wat elf jaar gelede gemaak is nie, as ’n impulsiewe en sentimentele tiener. Hulle is net vriende. Baie goeie vriende. Sy glo dis hoe Arnold dit ook insien. Of nie …?

      Jurg is nêrens in sig toe sy met haar handsak by die kombuis instap nie.

      “Dis weer die waterpomp,” kla Betta. “Hy lol hoeka al weer, dan sit die melkery sonder water.”

      Clio haal die irisse uit die beker water en draai handdoekpapier om die stingels. “Hoekom maak Jurg die pomp nie reg nie?”

      Betta laat kletter die kastrolle teen mekaar in die opwasbak. “Dingetjie, moenie ’n skoen aantrek wat nie pas nie. Die kind werk van sonop tot sononder sy hande deur.”

      Clio rol haar oë. “Kind” is nie juis ’n gepaste beskrywing vir groot Jurg van Deventer nie, maar sy waag nie ’n antwoord nie. Betta is so ’n vurige dissipel van hom, sy klits iemand wat van haar verskil sommer met een van daardie kastrolle oor die kop.

      “Ja, Betta,” sê sy vroom, “hy werk hom morsdood. Maar dis goed, dit hou hom uit die kwaad.”

      “Jy’s lelik, Clio,” raas Betta. “Jurg het jou niks gemaak nie, maar jy soek net altyd skoor.”

      As Betta haar “Clio” noem, is dit ernstige sake.

      Op pad uit steek sy in die agterdeur vas. “Niks gemaak nie? Jy moenie vandag brood bak nie, Betta, want jou geheue is vreeslik kort. Jy vergeet dalk om suurdeeg in te knie.”

      Betta swaai om, hande in die sye. “Wat is dít veronderstel om te beteken?”

      “Koning Jurg is besig om julle almal om sy pinkie te draai, en julle laat dit toe. Julle dink hy is te wonderlik. Maar het jy van Lallie vergeet? Van hoe hy met ’n windbuks die muisvoëls geskiet het?”

      “Al die plaasseuns doen dit,” verdedig Betta hom. “Dis hoe seunskinders is.”

      “Arnold het nooit voëls geskiet nie.”

      “Die muisvoëls het die vye opgevreet.”

      “Dit sal ’n treurige dag wees as die Van Deventers voëls vermoor omdat hulle te arm is om by ’n winkel ’n sakkie vye te koop.”

      “Jy’s ’n meisiekind, en jy’t daar oorkant stadskind geword,” beskuldig Betta haar. “Hoe sal jy ooit eendag СКАЧАТЬ