Wewenaar van Groene Weide. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ juffrou Hettie, u het ’n nuwe lewe vir my laat oopgaan! Hoe sal ek u ooit kan bedank vir die wonderlike raad wat u my gegee het? Vir die eerste keer in my lewe leef ek werklik, weet ek wat dit is om met elke vesel in my liggaam te voel. O, dis wonderlik, heerlik om so te voel. Te weet jy lewe, jy is jonk, jy het lief!

      Manda se maag gee so ’n nare, hol draai en haar bewende vingers vat die brief stewiger vas.

      Ek het die wonderlikste, wónderlikste man in die hele, wye wêreld ontmoet. Hy is net fantasties, onbeskryflik! Hy is dierbaar, so dierbaar dat ek hom kan opeet! O, ek wens ek kon hom aan u voorstel. U sal van hom hou. Ek weet. Daar is nie ’n mens wat nie van my Steve sal hou nie. Hy is perfek. Volmaak. O, juffrou Hettie, ek het hom só lief. Ek kan sterf vir hom!

      ’n Kreun ontsnap Manda se lippe en sy kyk met groot oë op. “O nee, juffrou Hettie!”

      Die ouer dame knik meewarig. “Ek is bevrees dis o ja, juffrou Hettie. Manda, ek ruik groot moeilikheid.”

      “Moeilikheid? Dis sag gestel,” sê sy onomwonde en haar blik gaan onwillig terug na die papier voor haar, byna te bang om verder te lees. Die woorde, in groot, ronde letters, dans voor haar oë.

      En hy het my net so lief. Dis die wonderlikste van alles! Hy sê al was ek so arm soos ’n ou kerkmuisie, sou hy my nog steeds aanbid het, want ek is sy engel, sy godin van liefde. Is dit nie pragtig nie, juffrou Hettie?

      “O, hemele bedek my!” Manda sluit haar oë en vee met ’n bewende hand oor haar voorkop. “Ek het behoorlik koue rillings. Sy het hom vertel sy gaan ’n fortuin erf. Is sy dan besimpeld?”

      “Ja. Dis baie duidelik dat die volmaakte Steve bewus is van die feit dat sy godin van liefde met goud beplak is. G’n wonder hy aanbid haar nie.”

      “Juffrou Hettie, ek … dit voel vir my ek wil kouekoors kry, maar ek weet nie waarvan nie … of dit van woede of van vrees is nie. As ek daardie Jeanette in die hande kry, draai ek haar nek om, goud ofte nie. Maar as ek aan Rocco de la Rey dink, wat hy sal sê, wat hy sal dóén as hy hierdie brief in die hande moet kry …”

      “Ek begin ook die bewerasie kry. Ek maak gou vir ons tee. Of nee, wag, ek dink ons het albei iets sterkers nodig.”

      ’n Glas word in haar hand gestop. “Ons moet kalm word en dink. Ek sien sy het geen adres gegee nie, maar sy gee darem ’n telefoonnommer waarheen jy haar kan skakel as jy haar sou wou gelukwens met haar nuwe lewe.”

      “Ja.” Manda sug en staan op. “Wel, ek moet Rocco de la Rey bel en sê …”

      “Nee, wag eers. Ons moenie oorhaastig wees nie.”

      “Maar hy het my laat belowe ek sal hom dadelik sê as ek iets hoor.”

      “Ja, ek weet, maar ek weet nie of dit so verstandig sal wees om hom van die brief te vertel nie. Hy sal dadelik daardie nommer skakel, die meisiekind verskriklik uitkryt en haar net op haar hoede stel. Teen die tyd dat hy daar kom, sal sy al weer spore gemaak het en ons sal net weer sit waar ons nou sit. Nee. Ek dink ons moet Rocco de la Rey maar eers uit die prentjie hou. Ons moet meer subtiel te werk gaan.”

      “Maar hoe?” Manda beroep haar nou totaal op die ouer vrou se groter ervaring. Haar eie verstand staan botstil. Hoe hanteer jy die verdwene erfgenaam van ’n fortuin wat duidelik heeltemal die kluts kwyt is oor ’n man wat sy ’n paar dae gelede maar vir die eerste keer ontmoet het – ’n man wat in haar ’n maklike prooi gevind het? Per slot van sake, ’n mens loop nie aldag ’n skatryk, onervare meisietjie raak wat so in jou skoot val nie. As alles pluis is met daardie wonderlike Steve, eet sy Rocco de la Rey se miljoene rande vir soetkoek op.

      Juffrou Hettie dink diep voordat sy antwoord: “Jy moet haar bel en voorgee dat jy in haar vreugde deel. Vertel haar dat jy nou met vakansie is – dis ten minste die waarheid – en dat jy kan sterf om haar te ontmoet, en natuurlik ook die wonderlike Steve. Sê so terloops jy sal oormôre in daardie geweste wees. Ek is seker sy sal jou haar adres gee en jou nooi om haar en haar Don Juan te kom ontmoet.”

      Manda knik. Dit klink nie na ’n slegte plan nie. “En dan?”

      “Dan moet jy verstand in haar kop kry en haar probeer terugbring saam met jou. Indien dit lyk of jy geen hond haaraf maak nie, moet jy dadelik vir my of De la Rey bel. Probeer dan keer dat sy nie weer verdwyn voordat hy daar aankom nie. Maar ek sou liewer wou sien dat jy haar hierheen terugbring sonder dat haar voog kennis dra van hierdie Steve-mens. Ek kry hom jammerder as vir Jeanette as hy hulle saam in ’n hotel moet aantref. Uit wat jy my van hom vertel het, meen ek sal hy hom te buite gaan. Daar is reeds genoeg moeilikheid. Ons moet verdere probleme probeer voorkom.”

      Manda knik weer. Daarmee stem sy volkome saam. Hoe gouer sy Jeanette de la Rey ongedeerd terugkry in haar voog se Groene Weide, hoe beter ook vir haarself. Dan kan sy finis agter hierdie ongelukkige episode skryf en weer rus vir haar siel kry.

      Twee dae later bring Manda haar motor voor die vyfsterhotel in Durban tot stilstand. Haar mond trek suur. Natuurlik sou Rocco de la Rey se pleegkind nie in ’n plek tuisgaan wat ’n armsalige joernalis ook kan bekostig nie. Sy moes maar van haar spaargeld gaan trek om by dié spoghotel oor te bly.

      As sy tog maar net spoedig nugterheid in daardie begogelde koppie van Jeanette de la Rey sal kan kry. Langer as ’n week sal sy dit nie hier kan bekostig nie, maar sy kan dit nog minder bekostig om, as sy eenmaal oë op die klein droster gelê het, haar weer uit die oog te verloor. Jeanette de la Rey het reeds bewys dat, hoewel jonk en onervare en meer as simpelverlief op die oomblik, sy genoeg verstand het om talle privaat speurders te ontduik.

      Sy klim nou uit en begin aanstap na die hoofingang, maar voordat sy nog die trappe kan bereik, kom ’n jong meisie van die sykant af reguit op haar afgepyl en sy gaan staan. Sy weet onmiddellik dat dit net Jeanette kan wees. Sy het die jong meisie oor die telefoon gesê wanneer sy min of meer verwag om in die stad aan te kom en wat sy sal aanhê, sodat hulle mekaar kan eien.

      “Juffrou Hettie …?”

      Sy glimlag stram. “Eintlik is my regte naam Manda Maree. En jy is natuurlik Jeanette.”

      “Ja. Hallo.” Sy glimlag breed en Manda sluk. Sy het lanklaas, indien ooit, ’n meisie van agtien so jonk en onskuldig sien lyk as hierdie pleegkind van die miljoenêr. Geen wonder Rocco de la Rey wou die stuipe kry nie, besef sy met nuwe insig. ’n Meisietjie wat lyk soos Jeanette behoort ’n mens eintlik in vandag se bose tye agter slot en grendel te hou. Om haar die wye wêreld in te stuur sal so goed wees as om ’n pasgebore lammetjie in ’n hok vol honger wolwe te los.

      “Jy sien daar baie goed uit, Jeanette … en baie gelukkig,” voeg sy ietwat droog by en die onskuld en geluk straal uit die groot bruin oë wat na haar opkyk.

      “O, ek is, juffrou … Ag, mag ek jou nie maar Manda noem nie? Ek het eintlik ’n ouer dame verwag.”

      “Nee. Ek is nie die regte juffrou Hettie, ons hoofredakteur, nie. Ek het maar net die rubriek tydelik behartig terwyl sy ongesteld was. Noem my gerus Manda.”

      “Dankie. En weer eens baie, baie duisend maal dankie vir wat jy vir my gedoen het.”

      Manda sny die dankbetuigings vinnig kort. “Is jy hier tuis?”

      “Ja. Sal jy ook hier tuisgaan?”

      “So is die plan.”

      “O, gaaf! Dan het ek tog geselskap. Steve moes vanoggend СКАЧАТЬ