Die kluisenaar van Abendruhe. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ om en kyk kalm en onversteurd terug in die blitsende blou oë.

      “Ja, juffrou?”

      “As jy dink dat ek hierdie hele ent pad gekom het net om deur jou vir die gek gehou te word, begaan jy ’n groot fout, dokter!”

      “Die skoen is aan die ander voet, juffrou. Ek is die een wat vir die gek gehou is. Dis ék wat van my kosbare tyd moes mors op iemand wat nie werklik my hulp wil hê nie.”

      Thero is woedend.

      “Luister, dokter, jy gaan my ondersoek …”

      “Op Abendruhe is dit ék wat die bevele gee, juffrou Van Zyl! Jou afspraaktyd is ook verby. As jy werklik seker is dat jy wel ondersoek wil word, sal jy moet wag totdat ek weer ’n tydjie beskikbaar het.”

      “En wanneer sal dit wees?”

      “Net wanneer dit my pas. Miskien oor ’n paar dae.”

      “Wat?”

      “Jy sal my nou asseblief moet verskoon. Ek het werklik nie langer tyd om jou geselskap te hou nie.”

      Die deur gaan met mening agter hom toe en ’n oomblik is dit doodstil in die vertrek. Dan bars Thero briesend los: “So ’n onbeskofte … hermiet! Kom ons ry, Magriet, voordat ek …”

      “Moenie kinderagtig wees nie, Thero,” keer Magriet ontsteld, ook nou bitter vererg oor die dokter se optrede. As hy moet weet watter gesukkel dit gekos het om Thero te oorreed om hierheen te kom, sou hy baie meer taktvol opgetree het. Werklik, sy het nie sulke behandeling van hom verwag nie! Dis ’n wonder dat hy nog pasiënte kry! Thero het alle reg om woedend te wees. Maar Magriet weet ook dat hulle nie durf terugkeer voordat hierdie man Thero ondersoek het nie. Iets vertel haar dat haar niggie hierdie dokter se hulp wel nodig het.

      “Dit sal ’n groot bohaai afgee as ons by die huis aankom en moet erken dat die man nie aan jou geraak het nie. Hulle sal nie ophou met torring voordat jy nie weer gekom het nie. Ons is nou hier; laat ons dit in hemelsnaam agter die rug kry!”

      “Maar hy wil my nie ondersoek nie! Jy het self gehoor …”

      “Ek weet, maar laat ons redelik wees,” probeer Magriet haar kalmeer. “Jy het duidelik aan hom te kenne gegee dat jy nie siek is nie. Soos dit lyk, is hy ’n baie besige man. Hy het hom toe natuurlik vererg en gedink jy kom net sy tyd mors.”

      “Ons kan teruggaan en sê hy het my ondersoek, maar niks fout gevind nie,” sê Thero bot, hoewel heelwat kalmer.

      Magriet skud haar kop en glimlag.

      “Ons sal nooit daarmee wegkom nie, Thero. Dokter Venter sal ’n verslag van dokter Fraser verwag en dan sal alles uitkom.”

      “Maar wat moet ek nou doen? Hom gaan soebat?” vra Thero vererg.

      Magriet lag nou openlik. “Dit wil my amper so voorkom!”

      “Dit sal die dag wees!” bars Thero opnuut los.

      Magriet sê haastig: “Nee, toemaar, ek maak maar ’n grap. Dit sal darem seker nie nodig wees nie. Sy luim sal waarskynlik teen vanmiddag beter wees en dan sal hy jou natuurlik laat roep.” Sy staan op. “Kom ons gaan soek solank ons kamers. Hy sal ons darem seker nie op die vlakte, of liewer in die berg, uitstoot nie! Ons plek is vooruit bespreek vir ’n paar dae.”

      Thero gehoorsaam teësinnig. Was sy alleen, sou sy op die plek in haar motor geklim en teruggery het stad toe. Sy wou ten eerste nie hierheen kom nie. Maar aan die ander kant word sy aangegryp deur die raaiselagtigheid van hierdie ongemanierde kluisenaarsdokter. Nog nooit voorheen het haar skoonheid ’n man so koud gelaat soos dit blykbaar met hom die geval is nie. En geen man het al ooit so kortaf met haar gepraat en haar so stug behandel nie. Dis vir haar heeltemal ’n afwyking van die gewone roetine – ’n interessante afwyking. En dan is daar natuurlik die ondersoek … Hoe sy ook al daarteen stry, weet sy diep in haar hart dat sy graag hierdie man se indruk van haar welsyn sal wil verneem.

      Die ontvangsdame agter die toonbank in die ingangsportaal verseker hulle vriendelik dat hul kamers gereed is. Sy neem hulle na ’n lang ry kamers wat ’n entjie van die hoofgebou af staan. Dit herinner sterk aan motelkamers, waar elke kamer ’n buitedeur en sy eie private badkamer het. Op die end van die ry is ’n klein maar netjiese kafeetjie waar etes bedien word en die personeel en besoekers koeldrank, sigarette, lekkergoed, tydskrifte en dies meer kan koop. Magriet is aangenaam verras en selfs Thero moet erken dat sy tevrede kan wees.

      “Hierdie kamers word natuurlik uitsluitend vir besoekers gehou. Die plek is ’n bietjie afgeleë en familielede van pasiënte kan onmoontlik elke dag oor die bergpas kom om besoek af te lê. Daarom het dokter Fraser vir verblyfplek voorsiening gemaak,” verduidelik die vrou terwyl sy hulle die lugtige, ruim slaapkamers innooi.

      “Dan het die hospitaal seker nie nou veel pasiënte nie. Ek sien hier is nog net een ander kamer in gebruik,” merk Magriet op en kyk beïndruk na die sagte mat, ingeboude kaste en vrolike gordyne.

      “O nee, die hospitaal self is propvol,” antwoord die vrou en die trots kan duidelik in haar stem gehoor word. “Maar dokter Fraser moedig nie familielede aan om lank hier te kom bly nie. Dis net in ernstige gevalle dat hy soms ’n uitsondering maak.”

      “Ek het mos gesê dis ’n tronk!” brom Thero onderlangs. Magriet vra haastig, bang dat die vrou Thero dalk gehoor het: “Ek neem aan dis ’n staatsondersteunde hospitaal, nie waar nie?”

      “O nee, dis ’n heeltemal private instansie. Die hele Abendruhe behoort aan dokter Fraser.”

      Thero is openlik verbaas en Magriet se oë rek. Geen wonder dat hy so ewe plegtig aan Thero kon sê dat hy op Abendruhe die een is wat die bevele gee nie!

      “Maar dit moet mos ongelooflik baie geld kos om so ’n plek op te rig en in stand te hou!”

      “O ja, beslis! Daar is ’n interessante verhaal aan verbonde.”

      “So?” Thero praat nou die eerste keer. “Mag ons die verhaal hoor?”

      “Ag, dis geen geheim nie. Dokter Fraser het ’n klompie jare gelede, toe hy nog ’n jong dokter in die Goudstad was, ’n buitelandse biljoenêr wat deur ons land gereis het se lewe net betyds gered deur ’n knap diagnose. Toe hy gesond terugkeer na Switserland, het hy gedink dis die laaste sien. Maar die man het nie vergeet nie. Toe hy ’n jaar later in ’n motorongeluk omkom, moes dokter Fraser verneem dat hy die enigste erfgenaam van ’n fortuin is.”

      Albei meisies se oë is rond van verbasing.

      “Wil jy vir my kom vertel dat hy daardie geld alles gebruik het om hierdie plek te bou? Hy moet van sy verstand af wees!” laat Thero hoor. “Ek sal tog, as ek ’n paar miljoen erf, dit in so ’n … in so ’n plek steek!”

      Die vrou glimlag net. Thero is nie die eerste mens wat hierdie optrede van Emile Fraser as vreemd beskou nie. Maar hulle wat hom ken, verstaan.

      “Elke mens maak maar soos hy of sy goeddink, juffrou,” sê sy net goedig.

      “Die plek onderhou hom seker self. Die tariewe hier is baie hoog,” merk Magriet op.

      “Dit weet ek natuurlik nie. Ek weet net dat die mense wat kan betaal, baie betaal. Maar hier is ook СКАЧАТЬ