Haar ma se kind. Helena Hugo
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Haar ma se kind - Helena Hugo страница 13
Название: Haar ma se kind
Автор: Helena Hugo
Издательство: Ingram
Жанр: Религия: прочее
isbn: 9780796318619
isbn:
Nou kry sy hom jammer. Sy het ook al geval. “Wat van plastiese chirurgie?” waag sy dit.
“Britse mediese dienste betaal nie vir Walliese dronkies wat hulself mismaak het nie.”
“Hoekom gaan jy nie terug Wallis toe nie?”
“Ek spaar, ek gaan Duitsland toe sodra ek genoeg het, en as ek terugkom, sal niemand my herken nie. Het jy geweet Duitse dokters is die beste plastiese chirurge in die wêreld?”
Nee, sy het nie geweet nie. “Ek sien nie jou neus raak nie,” sê sy en wil haar tong afbyt toe dit uit is. William se neus is sy hele gesig vol, en as sy dit nie raaksien nie, beteken dit dat sy dit nie wil sien nie of lieg omdat sy hom jammer kry. “Dit was nie nodig om my te vertel nie,” voeg sy tot haar eie konsternasie by. “Hoekom vertel jy my?”
“Nie om jou onder ’n verpligting te plaas nie.” Hy raak stil. “Henry-hulle weet nie en hulle hoef ook nie te weet nie – dis gedane sake, ek is drie jaar al skoon. Wat ek jou eintlik wil vertel, is hoe die Here my sover gekry het om my verslawing te breek. Daar was ’n ou dametjie wat in die hospitaal met my kom praat het en vir my gebid het. ‘Niks,’ het sy gesê, ‘is te veel vir die Here nie, Hy wil jou genees en Hy sal. Bely jou sonde, vra sy vergifnis en sondig nie meer nie.’ Ek het nogal gewonder hoe weet sy van my sondes en watter sondes ek moet bely – tot my pa die volgende dag opgedaag het. My pa is ’n ou drinker. Hy het by my bed kom sit en tjank soos ’n hond.”
“Jou ma?”
“Hulle is lank terug geskei. Toe verander sy haar naam, vat my sussies en gaan sing opera in Wene. Drank het ons gesin uitmekaargedryf. Ek het my pa gehaat omdat hy drink, en toe volg ek sy voorbeeld.”
“Dit gebeur.” Waarom sê ek dit? wonder Jo-Anne. Is dit omdat ek dit al gesien het? Maar ek het – in die omgewing waar ek grootgeword het. Drankmisbruik is soos ’n genetiese siekte wat van die een geslag na die ander oorgedra word. “Ek meen, dis soos jy grootgeword het, dis die voorbeeld wat hy vir jou gestel het. Hy was spyt, dis hoekom hy by jou kom huil het.”
Hy knik en tuur by haar verby. “Dit sneeu nie meer nie.”
Sy wou nog vra of hy sy pa vergewe het. Dan dink sy aan Dania. Wat sal Dania sê as sy moet weet haar ma het haar weggegooi? Moet sy nie maar alles los soos dit is nie – aanhou lieg tot in ewigheid?
“Die sypaadjies gaan glad wees,” sê sy. “Ons moet huis toe voor dit verys.”
“Het ek jou aand bederf?” vra hy berouvol. “Het ek jou met my laste belaai?”
Sy kyk hom reg in die oë. Sy gesigsuitdrukking vul haar hart met deernis – en, vreemd, sy neus ook.
“Nee, jy het my raad gegee. Daar kom ’n dag van afrekening, van omdraai. Jy het dit reggekry, ék moet nog mý sondes bely. Ek is nie seker hoe dit gaan uitwerk nie. Ek kan dalk alles vererger!”
Dis Saterdag. Dania draf al vinniger en vinniger – asof dit haar sal help om vir goed weg te kom van die huis waar antie Dora siek lê en alles onderstebo is. Antie Emma het die sopkombuispotte Vrydagaand teruggebring en antie Dora verseker dat alles onder beheer is. Mevrou Maasdorp, wat in haar jong dae blykbaar verpleeg het, help by die kliniek, en ouma Mara-hulle sorg saam vir ouma Loesie en ander wat tuis verpleeg word. Antie Dora moet in die bed bly tot sy gesond is en ook nie weer probeer koesisters bak nie.
Antie Dora het Vrydagoggend, nadat Dania en oom Jonnie weg is skool toe, opgestaan en deeg aangemaak en heeloggend koesisters gebak. Sy was agterna so pootuit dat sy die skottelgoed net so laat staan het en die olie op die stoof gelos het met die plaat nog aan.
Gelukkig het Dania vroeg klaar geskryf en dadelik huis toe gegaan. Toe borrel en rook dit al soos lawa in ’n vuurspuwende berg. Sy het die pot afgeskuif en al die vensters oopgemaak, maar die reuk wou nie uit nie en oom Jonnie was woedend.
Hy is nie geduldig met antie Dora nie en antie Dora is siek. Sy humeurigheid pla Dania so, sy is lus en verkla hom by Dominee.
Dis hoekom sy die pad gevat en gaan draf het, want antie Dora wil opstaan en oom Jonnie baklei met haar. Dania het die oggendskottelgoed gewas en die kombuisvloer gevee. Sy het die taai koesisterstroopkolle so gekyk en besluit sy sal moet vloere was, maar later, as oom Jonnie toetse merk en sy studeerkamerdeur toegetrek is.
“Ek gaan draf!” het sy hulle in die gang af gegroet en nie gewag dat een van hulle haar keer nie. Hulle was in elk geval so ernstig aan die redeneer – soos oom Jonnie hul uitvalle beskryf – dat hulle nie in haar belang gestel het nie.
Een van die dae is Jo-Anne hier, dan sal hulle hul beste voetjie voorsit.
Antie Dora kan nie wag om gesond te word nie – sodat sy kan koekies bak en lekkergoed maak. Sy gee altyd Kersgeskenkpakke vir elke familielid en vir almal in die dorp saam met wie sy werk, ook vir haar pasiënte én die armes. Sy werk haar elke Kersfees gedaan. Oom Jonnie het gisteraand gesê hierdie Kersfees kan sy winkellekkers koop, maar sy staan nie weer op voor haar bloeddruk en hartklop normaal is nie. Hy wil haar Clanwilliam toe vat om die dokter te spreek, maar sy sê sy kan wag tot die reisende kliniek weer dorp toe kom.
Sy was baie kwaad omdat hy vir Jo-Anne wou laat weet. “Ek is skaars twee dae in die bed en jy maak of ek doodsiek is. Wat kan Jo-Anne in Londen doen, behalwe om haar te bekommer?”
“Sy kan vroeër kom en langer bly.”
“Die huis is vuil, ek gaan nie dat Jo-Anne die huis so kry nie.”
“Jy gaan jou nie vermoei nie.”
“Ek sal Valery kry om te help.”
“Dit sien ek nog.”
“Ek het griep, Jonnie, nie hartversaking nie.”
“Dis oorerflik.”
“Ek het dit nie.”
“Jou familie is vrot van die hartsiektes en jy verbeel jou jy spring vry.”
“My hart makeer niks.”
“Jy redeneer teen jou beterwete in. Ek loop liewer voor ek jou ontstel.”
“Jy het klaar.”
Dania is al ’n hele ent weg en haar kop draai steeds van die oor-en-weer-beskuldigings.
Woorde, woorde, woorde wat steek soos bye wat uit ’n korf losgelaat is en agter jou aanvlieg en aanhou steek en seermaak. Dania wens sy kan tot in Lambertsbaai hardloop, maar haar voete volg dieselfde paadjie, altyd in die rigting van ouma Mara se roosheining en die huis waar Rodger woon.
Dié keer hoef sy nie die hele straatblok af te draf nie, sy sien hom sit op die hoek van Negende Laan en Tweede Straat. Haar hart gaan so wild aan die klop, dit voel of sy ook die familiekwaal geërf het. Maar sy sal tog dat dit haar keer! Sy haal diep asem en verslap haar pas sodat sy by hom kan stop.
Sy bene en krukke steek voor hom uit, reg in die straat in, en hy staar na sy selfoon se skerm.
“Haai!”
“Haai.”
Slegte СКАЧАТЬ