Matriks. Joan Hambidge

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      twee jongelinge gevind nog met oorfone aan

      ’n horlosie, ’n speelding, skoene (die gewone)

      en in die diep nag youtube ek vir Gloria

      gedagtig aan háár en ons oorlewing:

      had ’n noue ontkoming terug van Hanoi

      met Air Malaysia na my moederland

      toe ’n ander vliegtuig soos sonmis verdwyn

      en nou is daar ’n trein met koeltrokke op pad

      om die reeds ontbinde lyke terug te neem:

      miskien het een van hulle geluister na

      “I Will Survive” en miskien was die toiletdeur

      se rooi liggie aan, ’n waarskuwingsteken

      vir die missiel so venynig so dwingend so finaal:

      die imperfektum van onthou ’n fratsongeluk

      met my moedertaal sonder ’n plusquamperfektum

      om presies dít wat my moveer by herhaling

      op verskillende maniere te iteratief-duratief.

      So dan

      Ek staan voor jou oop kis:

      hoe broos en klein lyk jy nie?

      Die begrafnisbrief, ’n laaste lykskouing.

      Soveel verydeling, soveel verdriet.

      Jou oë dra weerhake, jou mond gestop

      met watte en blinde kruissteek versier.

      Soveel verydeling, soveel verdriet.

      Jou hande dig gesluit op jou moeë bors,

      naels geknip, jou trouring ’n wit band.

      Soveel verydeling, soveel verdriet.

      Jou blou lyksrok verklap jou somber toon;

      ’n bos vars kappertjies van ons in jou hand.

      Soveel verydeling, soveel verdriet.

      Nou gaan jy lang bome toe, soos dit hoort,

      ek staan voor jou kis, sluit die deksel dig,

      voel vir oulaas jou skerp blik,

      plaas hierdie gedig vir jou ongelees.

      Soveel verydeling, soveel verdriet.

      Chora

      As kind gedigte uit my hoof geken,

      kon Elisabeth Eybers en Sylvia Plath

      beter bemeester as logaritmes

      of die kleurvolle chemie-tabel

      in die wetenskaplaboratorium.

      Onder my rekenkunde-huiswerk

      stiekem van kleinsaf

      oor iets anders begin boekhou.

      My klein bestaan geliniaal.

      Die ontwikkeling van die den

      presies aangestip ’n gedig

      se groeiproses.

      Voetjie-vir-voetjie word jy ’n digter,

      jy leer dit in die dubbelspraak

      van woorde, jy sien

      dit in die vuige inskrywings

      en sketse op ’n skoolbank

      met ’n passer uitgekerf.

      Jy ruik dit in die skool-lewwies.

      Dit mors oor growwe kladpapier.

      Blou vlek die vingers

      om ’n lekkende vulpen.

      Die hortende ritmes

      van dié vers verraai

      hoe naak en weerloos

      hierdie indertydse skriba was.

      Dit wat buite woorde lê

      − my ma wat ’n dagboek konfiskeer

      waarin ek ’n ánder bestaan karteer −

      kry ek nou vir goed ontsê.

      O Roos van my hof

      Wat was haar naam nou weer?

      Daardie kind wat onder ’n motor beland

      het saam met drie-en-twintig ander

      in ’n Lenteloop toe ons moes geld insamel.

      Jy weet mos, daardie kind, wat rég voor

      ons oë opgelig en neergegooi is?

      Reg voor die robot waar ’n Valiant beheer

      oor sy remme verloor het. Malus, -a, -um.

      Alles het in slow motion gebeur

      met skoene soos swaarde deur die lug.

      Die een onder ’n vaal kombers,

      met haar voet na binnegedraai.

      Ons almal by haar begrafnis:

      “Wat ’n vriend het ons in Jesus . . .”

      Daardie kind wie se dood later

      uitgebloei het in ’n Latynse toets:

      Timidi estis en Puella pulchra est.

      En vertaal: “Die rose in die tuin is mooi.”

      Verdomp, wát was haar naam nou weer?

      Sara

      Ons bediende was deel van ons huis se roetine.

      Al eet Sara uit ’n blikbord met ’n gebuigde lepel,

      moes ons haar met respek behandel. In haar kamertjie

      staan op hoë bakstene haar СКАЧАТЬ