Orion. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ van vroue.

      Die gevaar is natuurlik om objektiwiteit te verloor, want alle mans word immers deur ’n mooi vrou bekoor. Maar ek glo dat my aanvoeling daarvoor, my vermoë om daardeur beïndruk te word, bo die peil van die normale is. Moontlik, het ek destyds gewonder toe ek nog die energie en honger vir dink gehad het, is dit die enigste erfenis van my ma se kunstenaarsgene – om deur die vorm, die lyne, die brokstukke en somtotaal van ’n vrou betower te word, soos my pa se lyf haar aangegryp het. Die verskil is dat sy dit – en soveel ander mense se gesigte en posture – wou skilder. Ek was altyd bloot tevrede om te kyk en te dink. Om te wonder oor die onregverdigheid van die gode, wat skoonheid uitdeel op ’n lukrake grondslag. Oor die duiwels van die ouderdom wat skoonheid kom terugneem, sodat net die persoonlikheid wat dit geslyp het, oorbly. Oor die invloed van ware, verstommende skoonheid op ’n mooi vrou se karakter. Oor die eienaardigheid van skoonheid, oor sy vele, wonderbaarlike gestaltes van neus en mond en ken en wangbeen en oog. Oor die gode se sin vir humor, onnutsigheid en gemeenheid. Om vir sommige vroue die volmaakte lyf te gee en dit te weerhou by die setel van die mooie – die gesig. Of om ’n goddelike gesig aan ’n lyf te koppel wat afstoot. Of die geringste imperfeksie in die hutspot van skoonheid te gooi sodat dit daar in die ruimte tussen mooi en lelik hang. Dalk ’n profiel wat aangryp, maar ’n vooraansig wat nie aan die verwagtinge voldoen nie.

      O, en die vermoë van vroue om met klere en kleursel, lipstiffie en kwas en kleine bewegings van hande en vingers die natuur se suinigheid aan te vul tot ’n mooier eindproduk.

      Van daardie oomblik in die sitkamer op Stilfontein was ek die slaaf van skoonheid.

      Die tweede onuitwisbare indruk uit my eerste ses jaar het begin met ’n aardbewing.

      5

      “Ek het van Windhoek af gekom en Jan sou my op die lughawe kom haal het. Maar hy was nie daar nie. Ek het huis toe gebel. Hier was nie antwoord nie. Toe neem ek ’n taxi, nadat ek amper twee uur gewag het. Dit was al laat, seker tienuur die aand. Die huis was donker. Ek was toe al bekommerd, want hy was altyd, elke aand, vroeg by die huis. En die kombuislig het altyd gebrand. En toe maak ek die voordeur oop en stap in en toe sien ek hom, daar in die kombuis, dadelik, dit was die eerste ding wat ek gesien het. En ek het geweet hy was dood. Daar was so baie bloed. Sy kop het laag op sy bors gehang. Hulle het hom op die stoel vasgemaak, een van die kombuisstoele, ek het die stelletjie verkoop, ek kon dit nie hier hou nie. Sy arms was agter hom vasgemaak met draad, het die Polisie vir my gesê. Ek kon nie nader gaan nie, ek het net daar in die deur bly staan en toe het ek na die bure toe gehardloop. Hulle het die Polisie gebel, ek het skok gehad. Hulle het die dokter ook laat kom.”

      Hy hoor in haar stemtoon dat sy die storie al dikwels moes vertel, die gebrek aan intonasie wat herhaling en onderdrukte trauma bring.

      “Die Polisie het jou later gevra om na die huis te kyk.”

      “Ja. Hulle wou baie dinge weet. Hoe die rowers ingekom het, wat alles gesteel is …”

      “Kon jy hulle help?”

      “Ons weet nie hoe hulle ingekom het nie. Die Polisie dink hulle het hom voorgelê toe hy by die huis kom. Maar die bure het niks gesien nie.”

      “Wat was alles weg?”

      “Net die kluis se inhoud.”

      “Sy beursie? Televisie? Hoëtrou?”

      “Niks behalwe die kluis se inhoud nie.”

      “Hoe lank was jy in Windhoek?”

      “Ek was vir die hele week in Namibië. Meestal op die platteland. Ek het net van Windhoek af gevlieg.”

      “Hoe lank was hy reeds dood by jou terugkeer?”

      “Hulle sê dit het die vorige aand gebeur. Voor ek teruggekom het.”

      “Jy het nie daardie dag hiernatoe gebel nie?”

      “Nee. Ek het twee dae tevore van Gobabis af gebel. Net om te sê wat ek gekry het.”

      “Hoe het hy geklink?”

      “Soos altyd. Hy het nie gehou van telefone nie. Ek het maar altyd die praatwerk gedoen. Ek het seker gemaak die pryse wat ek aangebied het, was reg, die adresse gegee vir die trok.”

      “Hy het niks gesê wat anders as gewoonlik was nie?”

      “Nee.”

      “Die trok. Watter trok?”

      “Dit is nie ons trok nie. Manie Meiring Vervoer van Kuilsrivier het vir ons die goed gaan haal, een keer per maand. Ons het vir hulle die adresse laat kry en die tjeks wat hy vir die verkopers moes gee. Dan het hy iemand gestuur met ’n vragmotor.”

      “Hoeveel mense het geweet jy was daardie week uitstedig?”

      “Ek weet nie … Dit was eintlik net Jan.”

      “Is hier ’n huishulp? Tuinier?”

      “Nee. Ek … ons het alles gedoen.”

      “Skoonmaker by die kantoor?”

      “Die Polisie het my ook gevra. Miskien was daar iemand wat geweet het ek is weg, maar ons het nie ander werknemers gehad nie. Hulle wou ook weet of ek elke maand dieselfde tyd weggaan. Dit was nooit presies dieselfde tyd nie. Soms was ek net weg vir ’n nag of twee, soms vir twee weke.”

      “En Jan Smit het dan self wasgoed gewas en huis skoongemaak.”

      “Daar was nie baie om skoon te maak nie. En hier is ’n wasgoedplek wat strykwerk ook doen in Wellingtonstraat.”

      “Wie het almal van die kluis geweet?”

      “Ek en Jan.”

      “Geen vriende nie? Geen familie nie?”

      “Nee.”

      “Mejuffrou Van As, het jy enige idee wie hom sou voorlê en vermoor, enigiemand wat moontlik van die kluis se bestaan kon geweet het?”

      Sy skud haar kop en dan, sonder waarskuwing, geluidloos, begin die trane teen haar wange afloop.

      “Maar ek ken mos vir jou,” sê Mavis Petersen as Van Heerden by Moord en Roof se onaantreklike baksteengebou in Kasselsvleiweg, Bellville, instap.

      Hy het nie uitgesien na dié terugkeer nie. Hy wou nie tel hoeveel jaar sedert sy uitstap by dié deure verloop het nie. Feitlik niks het verander nie. Dieselfde dowwe reuk van die winter, dieselfde teëlvloere, dieselfde staatsdiensmeubels. Dieselfde Mavis. Ouer. Steeds hartlik.

      “Hallo, Mavis.”

      “Dis dan die kaptein,” sê die bruin vrou en slaan haar hande saam.

      “Nie meer nie, Mavis.”

      “En kyk hoe lyk die oog. Wat het jy gemaak? Hoeveel jare is dit? Wat doen die kaptein deesdae?”

      “So min as moontlik,” sê hy ongemaklik, onvoorbereid op die ontvangs, onwillig om hierdie vrou met die suurheid van sy lewe te slaan. “Is Tony O’Grady in?”

      “Ek СКАЧАТЬ