Sandroos uit Meob. Sarah du Pisanie

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ jy seker, suster? Was hier nie iemand wat net ’n nag oorgebly het of ’n week of wat nie?” Die groot man leun behoorlik vorentoe van gretigheid.

      “Nee. Vandat die delwers weggetrek het, weet almal dat Meob ’n spookdorp geword het. Wie sal nou hierheen wil kom?”

      “Maar julle is dan nog hier.” Die man lyk skepties.

      “Neels Dreyer het gereël dat die polisiepatrollie ons moet kom haal. Ek het mos reeds verduidelik dat vader Sebastiaan siek was. Ons kon nie saam met die ander gegaan het nie.”

      “Ek sal nie daarop reken dat die polisiepatrollie een van die dae sal kom as ek jy is nie, suster. Die polisie is salig onder die indruk dat hier geen sterfling meer is nie. Ek is bevrees jou boodskap het nooit daar uitgekom nie.”

      Ansa loer onderlangs na suster Theresa. Die vrees maak haar sprakeloos. Hierdie man weet blykbaar meer as hulle. Daar is nie eens meer hoop oor nie! Hy weet nou ook dat dit net hulle hier is, met geen lewende wese om hulle te beskerm nie.

      Die man beduie met sy rewolwer na die kerk.

      “Stap voor my uit. Ek wil sien of hier nie dalk nog iemand is nie.”

      “Maar ons sê dan –” begin Ansa vererg, maar sonder ontsag druk hy die rewolwer in haar ribbes sodat sy vinnig padgee.

      “Stap stadig en moenie iets waag nie. Ek sal julle sonder die minste gewetenswroeging skiet.”

      Die man kyk oral in die kerk en hul wooneenheid. Sonder om weer met hulle te praat, bondel hy hulle in die beknopte pakkamertjie in en sluit die deur.

      Sy stem dra duidelik deur die houtmuur.

      “Ek gaan net gou die dorp deursoek om te kyk of daar nie iemand wegkruip nie. Ek sal julle later kom uithaal.”

      Suster Theresa slaan haar arms om Ansa en druk haar styf teen haar vas.

      “Alles is reg, my ou kleintjie. Ons twee is mos nie bang nie. Hy sal ons niks aandoen nie, jy sal sien. Ons wag net ons kans af en dan verdwyn ons. Ons goed is mos alles reggesit. Dis beslis vir ons ’n teken dat ons vinnig hier moet wegkom.”

      Suster Theresa se nabyheid kalmeer Ansa en daar is ’n ongewone veglus in haar oë toe die vuil, bebaarde man hulle heelwat later kom oopsluit.

      Sy stap kop in die lug by hom verby en haar oë is koud toe sy hom kopskuddend aankyk.

      Suster Theresa kyk na die man se moeë gesig. Dis vir haar duidelik dat hy baie uitgeput is. Nou is hy vir haar ’n mens in nood en dit sal nie gevaarlik wees om hom te help nie.

      “Ons het kos gemaak. Kom eet. Jy is moeg en honger.” Haar stem is sag en simpatiek en met genoegdoening sien Ansa hoe dit die man heeltemal onkant betrap.

      Sonder ’n woord stap hy agter hulle aan. Hy sak langs die tafel neer, maar sy amper swart oë verloor nie hul waaksaamheid nie. Hy beduie met die rewolwer vir Ansa om regoor hom te kom sit terwyl suster Theresa die kos opskep.

      Ansa loer onderlangs na hom en sien hoe hy hongerig die kos verorber. Hy moet seker dae laas ordentlik geëet het. Hulle sal hul kans goed afwag. Sodra hy gaan slaap, sal hulle ’n plan moet maak om hier weg te kom.

      “Wil jy nie gaan rus nie? Jy lyk moeg.” Sy probeer haar stem op dieselfde simpatieke noot kry as suster Theresa s’n. Sy sien egter met ’n bang gevoel hoe ’n fyn, sarkastiese laggie om sy mond kom lê.

      Hy antwoord haar nie eens nie, hou net sy bord na suster Theresa uit vir nog. Die twee vroue sit doodstil en wag dat hy moet klaar eet. Hulle probeer nie eens om ’n gesprek aan te knoop nie.

      Eindelik stoot hy sy bord terug en tel sy rewolwer op. Hy kyk na suster Theresa toe hy praat. “Jammer, ou suster, maar ek sal julle weer moet toesluit terwyl ek ’n bietjie slaap. Ek is doodmoeg; ek het twee dae laas gerus.”

      Suster Theresa sug net gelate en knik.

      “Dis regtig nie nodig nie. Ons kan nêrens heen gaan nie.” Haar stem klink so eerlik en opreg dat die mansmens sowaar ’n verleë grinnik op sy gesig kry.

      “Ek kan ongelukkig nie die kans waag nie.” Hy beduie met die rewolwer na die oop agterdeur.

      “Buffel!” Ansa kan haarself nie meer keer nie. “Wat wil jy van ons hê? Hoekom moet ons gevangenes in ons eie huis wees?”

      “Omdat ek jóú nie regtig vertrou nie, suster. Ek het so ’n vermoede dat julle iets vir my wegsteek. Die leidraad was te duidelik dat Braam Venter hierheen gevlug het. Ek dink . . . hy is nog altyd hier.”

      “Braam Venter?” Suster Theresa skud haar kop onbegrypend en kyk na Ansa. “Hier was nooit iemand met die naam Braam Venter nie. Nie waar nie, Ansa?”

      Die man beduie weer met sy kop na die agterdeur. “Ons sal môre die sakie uitpluis. Ek is nou te moeg om helder te kan dink.”

      Suster Theresa draai om en druk die rewolwer se loop wat hy op hulle gerig het eenkant toe.

      “Bêre die ding. Jy het tog nie ’n rewolwer nodig om jou teen twee weerlose vroue te verdedig nie. Sluit ons liewer in een van die kamers toe. Die pakkamer is te stowwerig en beknop. My kamer het net ’n hoë venstertjie wat jy van buite af kan toemaak.” Haar stem dra soveel gesag dat Louw Greyling haar sonder ’n verdere woord laat begaan. Sy druk by hom verby en stap in die skemer gangetjie af.

      Ansa gaan sit styf teen suster Theresa op die bed. Dis eers toe hulle die man se luide snorke deur die plankmure hoor dat suster Theresa fluisterend praat.

      “Ons sal ’n plan moet maak om hier weg te kom, kind­jie.”

      “Suster Theresa . . .” Ansa sit skielik regop toe ’n plan begin vorm aanneem.

      “Ons moet hóm gebruik om ons hier weg te kry. Hy het ’n kameel en hy is groot en sterk.”

      “Maar hy sal ons mos nooit saam met hom vat nie!”

      “Hoe het hy gesê, na wie soek hy?”Ansa byt ingedagte op haar onderlip.

      “Ene Venter . . . dink ek.” Suster Theresa kan glad nie die kloutjie by die oor bririg nie.

      “Dis reg, Braam Venter. Ons moet dié Braam Venter gebruik om hom te oorreed om ons saam te vat.”

      “Maar ons ken dan nie ’n Braam Venter nie!” Suster Theresa is nou heeltemal uit die veld geslaan en Ansa giggel saggies.

      “Ag, vergeet dit! Dit was in elk geval ’n simpel plan.” Sy strek haar op die bed uit, maar intussen werk haar verstand kliphard soos sy planne beraam.

      Sy sal hierdie plan alleen moet deurvoer. Suster Theresa se eerlike geaardheid sal maak dat ’n mens met ’n stok kan aanvoel dat sy die waarheid so ’n bietjie verdraai.

      Sy sug liggies en maak haar oë toe. As hulle net op Walvisbaai of Lüderitz kan kom! Hier sal hulle die dood sit en inwag. Die polisie weet dan nie eens dat hulle nog hier is nie.

      Ja-nee! Hierdie woestaard met sy bebaarde gesig en rewolwer is hul enigste hoop op oorlewing.

      Конец СКАЧАТЬ