Feniks. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Hy kon maklik aan die Chinese die nommers verskaf.”

      “Sy werksmense sê hy het met geen Oosterse groepe sake gedoen nie.”

      “Vra sy vrou. Miskien het hulle hom by die huis kom sien.”

      “Hy het rondgeslaap, oom Blackie.”

      “Kan wees, Mattie. Jy weet wat ek sê. Daar is twee soorte moorde. Die soort waar iemand hom skielik vererg en met die eerste die beste ding skiet of slaan of gooi. En die ander is waar hy eers planne maak. Kopskoot in ’n parkeerterrein klink vir my na ’n plan. En ’n man wat rondslaap … Kan wees …”

      Joubert sug.

      “Voetwerk, Mattie. Dis al wat help. Voetwerk.”

      Hy ry na Margaret Wallace. Hy wonder hoe ver sy op die pad van rou gevorder het. Dan, op die N1 tussen Bellville en die Suidelike Voorstede, onthou hy vir die eerste keer sy droom van die vorige nag.

      Hy weet skielik hy was ’n drenkeling die afgelope twee jaar. Hy het gedobber op die oppervlak van sy bewussyn, te bang om te duik in die donker water. Hy kan onthou van drome wat na hom teruggekom het in die veiligheid van die dag. Maar hy het hulle diep gehou, terwyl hy bo gedryf het. En nou kan hy sy kop onder die waterlyn dompel en sy oë oophou, kyk na die droom, want Lara was nie deel daarvan nie. Yvonne Stoffberg was daar. Hoe duidelik het hy nie haar liggaam gesien nie.

      Sal hy kan?

      As drome werklikheid word en sy staan daar voor hom, ’n ope uitnodiging. Sal hy kan? Sal die gereedskap van die liefde só ongeslyp hul werk kan verrig? Of is sy lemme te stomp om die verlede af te snoei, sodat iets nuuts kan uitloop?

      Die onsekerheid gaan lê hier laag in sy buik, ’n vrees. Sy buurman se agttienjarige dogter. Of is dit sewentien? Hy dwing sy gedagtes na die ander karakters van sy droom. Wat het Bart de Wit daar gedoen? Gat in die kop. En Margaret Wallace? Hy verwonder hom aan die misterie van sy onderbewussyn. Wonder waarom hy nie van Lara gedroom het nie. Wonder of sy vannag sal terugkeer. Die ou monsters dring sy denkpoel binne. Hy sug. En skiet op na die veilige oppervlak.

      Die vrou wat die deur oopmaak, moet Margaret Wallace se suster wees. Haar hare is kort en rooier, haar vel liggies besprinkel met sproete, haar oë effekleurig ligblou, maar die ooreenkoms is onmiskenbaar.

      Joubert vra om haar suster te sien.

      “This isn’t a good time.”

      “I know,” sê hy en wag ongemaklik, ’n indringer. Die vrou sug ergerlik en nooi hom in.

      Daar is mense in die sitkamer wat gedemp gesels en dan stilbly wanneer hy in die voorportaal gaan staan. Hulle kyk na hom, herken die Gereg aan sy klere en sy grootte en sy styl. Margaret Wallace sit met haar rug na hom toe, maar volg die ander se oë. Sy staan op. Hy sien sy het ver gevorder op haar pad. Die kasse van die oë is donker en diep. Daar is nou lyne om haar mond.

      “I’m sorry to trouble you,” sê hy, ongemaklik oor die stilte in die groot vertrek en die verwytende blik van elkeen teenwoordig.

      “Let’s go out into the garden,” sê sy sag en maak die voordeur oop.

      Die suidoos stoei met die toppe van die groot bome, maar hier onder is dit feitlik stil. Margaret Wallace loop met haar arms styf om haar borste gevou, die skouers rond. Hy ken dié lyftaal so goed, die kenteken van die weduwee, universeel erken.

      “Don’t feel bad. I know you have a job to do,” sê sy en probeer glimlag.

      “Did you see the newspaper?”

      Sy skud haar kop. “They hide it from me.”

      “My superior … There is a theory …” Sy denke jaag weer agter eufemismes aan, soek na sagte sinonieme vir die dood. Hy wens Bennie Griessel was hier.

      “In Taiwan, organised crime uses the same methods … in their … work. I have to pursue the possibility.”

      Sy kyk na hom, die wind waai haar hare oor haar gesig. Sy vee dit met die een hand weg, vou dan weer die arms. Sy wag.

      “Your husband might have done business with them, perhaps indirectly … With the Chinese. Would you know?”

      “No.”

      “Mrs Wallace, I know this is difficult. But if there could be some explanation …”

      “Haven’t you found anything?” vra sy sonder verwyt, asof sy reeds die antwoord ken. Die hare is weer oor haar gesig. Sy laat dit nou begaan.

      “Nothing,” sê hy en wonder of sy ooit van Lizzie van der Merwe sal uitvind, en van die ander vroue met wie sy James J. vir ’n nag of twee gedeel het.

      “It was a mistake,” sê sy. “An accident.” Haar hand ontvou voor haar bors, troos hom op sy boarm. “You’ll see. It has to be.” Dan vou sy die hand weer weg.

      Hy neem haar terug na die huis en groet. Hy ry huis toe en wonder waarom die aantal bome in ’n woonbuurt eweredig is aan die per capita inkomste van die broodwinners wat daar bly.

      Dit is al ná sewe, maar die son sit nog bo die horison. Drawwers sweet oral in die brandstofdampe langs die pad. Hy steek ’n sigaret aan en wonder wat hy gaan doen omtrent sy gesondheid. Miskien moet hy oefening kry. Hy kan nie draf nie. Hy haat draf. Hy is te groot vir draf. Miskien swem. Dit sal lekker wees om weer te swem. Nie mededingend nie. Net vir die plesier. Vergete herinneringe roep om aandag. Die reuk van die swembad se kleedkamer, die voetbad met Dettol in, die tamheid ná ure se oefen, die smaak van chloor in sy mond, die adrenalien wanneer die skoot klap.

      By sy huis is daar weer ’n briefie onder sy deur ingeskuif. Hoekom skryf jy nie terug nie?

      Die ongemaklikheid is terug op die krop van sy maag. Hy herken dit nou. Daar was ’n steeg in Goodwood, agter die fliek in Voortrekkerweg. Hulle het gesê dit is waar die ducktails dinge doen. Hy was agt of nege. En elke Saterdagaand het hy na die donkerte van die steeg gestaar met ’n nuuskierigheid wat hom wou verteer. Hardloop, het sy kop gesê. Hardloop net een keer soos die wind daardeur. Maar die vrees, die onsekerheid of hy dapper genoeg was, het soos ’n gewig op sy krop gelê. Hy het nooit die steeg aangedurf nie.

      Hy ry Blouberg toe, koop hoender by Kentucky en eet dit in die motor terwyl hy na die platgewaaide see kyk. Dan ry hy huis toe om sy boek te gaan lees.

      Die telefoon lui laataand. Hy sit William Gibson op die tafeltjie langs die leunstoel neer en gaan antwoord. Dit is Cloete van Openbare Betrekkinge.

      “Is julle nog op die Geel Gevaar, of kan ek die koerante môre met iets anders voer?”

      Agt

      KAAPSTAD – Die Polisie kon tot dusver geen verbintenis vind tussen die Tokarefmoord en Chinese dwelmsindikate nie.

      De Wit lees die berig in ’n sagte stem, met ’n klein glimlag op sy mond. Hy sit die koerant neer en kyk na Joubert.

      “Moet ons in die openbaar verskil oor dié saak, kaptein?”

      “Nee, kolonel,” sê Joubert en sien die nie-rook-bordjie het verskuif van die koffietafel in die hoek na De Wit se lessenaar, langs die gesinsfoto’s.

      “Jy СКАЧАТЬ