13 uur. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ is nie sy seksdade, sy finansies of die honger nie. Dit is ’n voorgevoel. Asof dié dag ’n onheil in hom het.

      Hy skud sy kop. Hy’t hom nog nooit aan sulke twak gesteur nie.

      * * *

      Die Metro-polisiemanne help met ywerige hande om ’n jong bruin vrou in ’n wit baadjie oor die skerp traliewerk van die muur te kry. Sy neem haar tas, knik haar kop in dank en kom na Griessel en Ndabeni aangestap. Hulle ken haar nie.

      “Tiffany October,” sê sy en steek ’n klein handjie na Bennie uit. Hy sien dit bewe effens. Sy het ’n smal swartraambril op. Onder die grimering is spore van aknee. Sy is skraal, tengerig onder die wit baadjie.

      “Bennie Griessel,” sê hy en beduie na die speurder langs hom. “Dit is inspekteur Vusumuzi Ndabeni. Dis sy toneel.”

      “Noem my Vusi.”

      “Aangename kennis,” sê sy en skud die swart speurder se hand.

      Hulle kyk vraend na haar. Sy snap skielik: “Ek’s die patoloog.”

      “Jy’s nuut?” vra Vusi ná ’n ongemaklike stilte.

      “Dis my eerste solo.” Tiffany October glimlag senuagtig. Dik en Dun van Forensies kom nuuskierig nader om haar te ontmoet. Sy skud elkeen se hand hoflik.

      “Is julle klaar?” vra Griessel ongeduldig.

      “Ons moet nog die paadjie en muur doen,” sê Jimmy, die skraal een. Hy kyk vir sy korter kollega. “Bennie is nie ’n morning person nie.”

      Griessel ignoreer hulle. Altyd iets te sê.

      Tiffany October kyk af na die liggaam.

      “Ai,” sê sy.

      Die speurders sê niks nie. Hulle kyk net vir haar terwyl sy haar tas oopmaak, handskoene uithaal en by die meisie kniel.

      Vusi kom nader. “Bennie, ek het vir die fotograaf gevra om foto’s te neem wat … nie die skade wys nie. Van haar gesig. Ek wil dit rondwys hier in Langstraat. Ons moet haar identifiseer. Miskien die foto’s vir die media ook gee. ”

      Griessel knik. “Goeie idee. Maar jy moet druk op die fotograaf sit. Hulle is stadig …”

      “Ek sal.” Ndabeni buk af na die patoloog toe. “Dokter, as jy so min of meer kan sê hoe lank sy al dood is …”

      Tiffany October kyk nie op nie. “Dis te vroeg …”

      Griessel wonder waar prof. Phil Pagel, die hoofpatoloog, vanoggend is. Pagel sou daar gesit het en vir hulle ’n skatting gegee het wat binne dertig minute van die werklike tyd van dood was. Hy sou ’n vingerpunt in die bloedplas gedoop het, hier gevat en daar aan die lyk gedruk het en gesê het dit is die klein spiertjies wat eerste rigor mortis wys en hy dink sy’s so min of meer sus of soveel uur al dood, hy sal dit later bevestig. Maar Tiffany October het nie Pagel se ervaring nie.

      “Gee ons net ’n raaiskoot,” sê Griessel.

      “Ek kan regtig nie.”

      Sy’s bang om ’n fout te maak. Griessel loop tot teen Vusi en praat sag, naby sy oor, sodat sy nie kan hoor nie. “Sy lê al lank, Vusi. Die bloed is al swart.”

      “Hoe lank?”

      “Ek weet nie. Vier uur … of meer. Vyf.”

      “O.K. So ons sal moet wikkel.”

      Griessel knik. “Kry daardie foto’s vinnig. En praat met die Metro-mense, Vusi. Hulle het videokameras wat die strate monitor – in Langstraat ook. Kom ons hoop die goed het gewerk, laas nag. Die beheerkamer is in Waal. Miskien is daar iets …”

      “Dankie, Bennie.”

      * * *

      Sy raak aan die slaap, teen die muur agter die struike.

      Sy wou net ’n oomblik lank rus. Sy het haar oë toegemaak en met haar rugsak teen die muur teruggesak en haar bene voor haar uitgestrek, wou net vir ’n oomblik aan die uitputting en spanning probeer ontkom. Die nag se gebeure was demone in haar kop. Om dit te ontvlug, het sy aan haar ouers gedink, hoe laat dit nou by die huis is, die berekening van tydsones te veel vir haar. As dit vroegoggend in West Lafayette was, sou haar pa met die koerant, die Journal & Courier, gesit het en sy kop geskud het oor Purdue-voetbalafrigter Joe Tiller se uitlatings. Haar ma sou laat gewees het, soos altyd, haar hakke wat teen die trappe af kletter, oorhaastig, die verslete bruin leertas oor haar skouer, “I’m late, I’m late, how can I be late again?” Haar pa sou sy koerant laat sak, “It’s a mystery, honey,” sê en sy en haar pa sou hul rituele glimlag oor die kombuistafel heen daaroor deel. Dié roetine, dié geborgenheid, die veiligheid van haar ouerhuis oorweldig haar met ’n verskriklike verlange en sy wil hulle bel, op daardie oomblik, hul stemme hoor, vir hulle sê hoe lief sy hulle het. Sy het dié denkbeeldige gesprek gevoer, met haar pa wat sag en rustig antwoord, tot die slaap haar bekruip en oorval het.

      3

      Dr. Tiffany October roep hulle: “Inspekteur …”

      “Ja?”

      “Ek kan ’n bietjie spekuleer …”

      Griessel wonder of sy hom gehoor praat het netnou.

      “Enigiets kan help …”

      “Ek dink sy is hier dood, op die toneel. Die bloedpatroon wys hy het haar keel afgesny terwyl sy hier gelê het. Ek dink hy het haar op die grond platgehou, so, op haar maag, en toe sny hy haar. Daar is nie spatmerke wat wys sy het gestaan nie.”

      “O …” Dit het hy al vir homself uitgewerk.

      “En hierdie twee snye …” Sy wys na die twee snye op die meisie se skouerblaaie.

      “Ja?

      “Dit lyk of dit post mortem uitgevoer is.”

      Hy knik.

      “Dit lyk na vesels hier …” Dr. October het ’n klein metaalknyper waarmee sy versigtig by die rugwond werk. “Sintetiese materiaal, ’n donker kleur, heeltemal anders as haar klere …”

      Ndabeni kyk na die forensiese span, wat nou gebukkend met die paadjie afloop, koppe bymekaar, oë soekend, monde nooit stil nie. “Jimmy,” roep hy, “hier’s iets vir julle …” Dan gaan buk hy by die patoloog.

      Sy sê: “Ek dink hy het iets van haar rug afgesny. Soos ’n rugsak, jy weet, die twee skouerbande …”

      Jimmy kom kniel langs hulle. Tiffany October wys vir hom die vesels. “Ek sal wag tot julle dit versamel het.”

      “O.K.,” sê Jimmy. Hy en sy kollega haal instrumente uit om die vesels te versamel. Hulle sit ’n vorige gesprek voort, asof daar geen onderbreking was nie: “Ek sê jou dis Amore.”

      “Dis nie Amore nie, dis Amor,” sê dik Arnold en haal ’n klein, deurskynende plastieksakkie uit sy tas. Hy hou dit reg.

      “Waarvan СКАЧАТЬ