Ná aan my hart. Christine Ferreira

Чтение книги онлайн.

      Dis somervakansie en ons vat die seuns om ’n paar dae op Ver­kykerskop te kuier. Vanoggend is ons haastig en kies die tolroete. Die plan is dat ek en Johan ná ete sou terugkeer huis toe. Die rustigheid van die omgewing maak ons traag om te gaan en Johan vra aanwysings vir die mooiste pad huis toe.

      U self beskerm my en red my waar ek U nodig kry

      – Ps 18:36

      Die Boodskap

      Ons ry met ’n afgeleë grondpad in die rigting van Memel. Mooikop, Boshoek, Ronderus beduie die name op die plaashekke se borde. Die pragtige Witkoppe lê in die verte. Hier en daar skuil sandsteenplaashuise tussen klossies donkergroen bome en wei gitswart koeie teen die hange van die koppe. Ons voel hoe die omgewing ons siele sus.

      “Ons sal binnekort moet diesel ingooi,” verbreek Johan skielik die stilte. “Hoe ver is Villiers?” ’n Bord langs die pad wys 60 km. Ek sien die motor wys daar is nog net genoeg brandstof vir 40 km. Ons is tussen niks en nêrens. Ek beleef stille paniek en sien al hoe ons twee agter ’n kannetjie brandstof aan oor die vlaktes aanstap. Die kilometers glip verby, en ek kyk kort-kort benoud hoe ver ons nog kan ry. Dis toe die rekenaar se strepie wys dat daar nou géén brandstof meer oor is nie, dat ek die onbekende dorpie teen die heuwel raaksien.

       Dankie, Here, vir u getroue genade wat altyd betyds tot ons redding kom, al voel dit soms op die nippertjie.

      “ … as ma van twee lewenslustige seuns en met ’n man baie opgewonde oor dié idee, het ek geen keuse gehad nie. ’n Ski-vakansie was my voorland.”

      Negentien

      Ons groep ry per bus na Livigno, die hoogste ski-dorpie in die Alpe. Vir ’n ski was ek maar lugtig, maar as ma van twee lewenslustige seuns en met ’n man baie opgewonde oor dié idee, het ek geen keuse gehad nie. ’n Ski-vakansie was my voorland.

      Om hierdie rede word ons nie moedeloos nie

      -2 Kor 4:16

      So beland ek die eerste middag ewe dapper op die sneeu. Ons instrukteur vir die week is ’n aantreklike blonde Italianer. Hy neem die vroue in ons groep reeds op die eerste dag onder sy vlerke. Ná skaars ’n uur op die sneeu laat Alex ons die gevreesde “button lift” aandurf. Ons moet teen die baba-helling uit tot bo. My eerste dag is ’n fiasko. Ná die hoeveelste valslag voel ek bedremmeld en tranerig. Dié middag haal ek my ski’s af met die gedagte om nooit weer daarop te waag nie.

      Aan die ontbyttafel die volgende oggend is ek angstig. Die ervare skiërs praat my moed in. Ek besef daar lê nog ’n week se vakansie voor en dat ek maar sal moet aanhou.

      Terug by die huis kyk ek deur die vakansiefoto’s op my rekenaar. Ek voel weer die koue op my gesig en hoor die geknars van die sneeu onder my ski’s. Dit is egter die foto van my en vriendin Bee, ski-stokke seë­vierend in die lug nadat ons op die voorlaaste dag vir die eerste keer teen ’n “blou” helling af is, wat my laat glimlag.

       Here, ek sien nie altyd kans vir die uitdagings wat oor my pad kom nie. Gee my die krag om te volhard.

      Twintig

      Dié aand sukkel ek om te slaap. Laatnag lê en luister ek nog na die geluide in die huis. Langs my haal Johan diep en rustig asem. Ek oorweeg dit om te gaan tee maak, maar besluit daarteen. Soos ’n ma met ’n nuwe baba loop ek eerder gang af na die seuns se kamers. Christoff, my jongste, lê uitgestrek op sy rug, sonder kommer of sorge. Sy lyf is nog sag soos dié van ’n seuntjie. Hy’s nog Ma se kind.

      Hy is die Een op wie jy jou lewe lank kan vertrou

      -Jes 33:6

      Ons graad 8-lummel, Francois, lê die bed vol. Hy’s nou langer as ek en ewe skielik seningmaer. In die donker bid ek. “Wees met hom, Vader. Help hom met sy skoolwerk. Gee dat hy die regte vriende kies, dat hy veilig is. Staan asseblief in waar ek nie kan nie.” Dis ’n jaar van groot verandering dié.

      Op sy eerste hoërskooldag neem ek hom af langs die pilaar by die voordeur. In sy donkerblou kleurbaadjie, wit hemp, das en grys langbroek is hy ewe skielik ’n jong man. Daar’s ’n nuwe kyk in sy oë. Met die graad 8’s se inseëningskerkdiens later die week sit ek amper heel agter in die kapel. Ook maar goed so, want die knop in my keel is groot. Tydens die diens lei die skoolhoof ons oë na die Latynse inskripsie bokant die preekstoel: Ave Crux Spes Unica. “Hail the cross our only hope,” eggo hy die kosbare woorde wat my opnuut rustig laat.

       Dankie, Here, dat ek kan rus in die wete dat U in beheer van my kinders se lewens СКАЧАТЬ