Marta. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ vir Deon aangegee, die komberse oor sy kop getrek en hom probeer afsluit van die gesprek. Maar hy kon duidelik hoor een of ander ramp het Chanté getref. Sy is nie gewoonlik so histeries nie. Sy is soos Marta Koster – ’n mens wat na haarself kan omsien. Vanoggend was sy reddeloos.

      “Ek moet gaan inpak,” sê Deon en wil net opstaan, toe die deur opgaan.

      Hul pa kom met toegeswelde oë en deurmekaar hare ingestrompel. Hy gaan staan stokstil. “Nou, as julle sit asof daar dood in die familie is? Is dit die rekenaar? Wil julle speelding nie werk nie?”

      Hulle ken hom so. Hy sal van vroeg tot laat grappies maak, lighartig en opgewek wees – al is sy lewe nie maklik nie. Maar laat iemand hom dwarsboom, dan word hy onredelik kwaad.

      “Dag, Pa,” sug Deon.

      “Koffie vir Pa?” vra Gunther.

      Die ou man gaan sit sugtend. “Slegte nuus?” vra hy.

      “Ja, Pa.”

      Deon verduidelik en hy luister simpatiek.

      “Sulke tye is jou plig by haar. Jou ma sal ook verstaan. Maar dis jammer. Ons is nou net daai wortelbedding aan die oopspit.”

      “Gunther kan help.”

      Sy pa kyk met ongeloof op sy gesig na Gunther. “Sal jy?”

      “Ek sal, ek belowe.”

      “Ons wil Pa ’n guns vra.”

      “Vra.”

      “Kan Gunther my met die Cadillac wegbring Kaap toe?”

      “Jong, vat liewer die bakkie, die Cadillac staan met koppelaarprobleme. Sy gaan julle in die steek laat.”

      Deon frons. “Die bakkie val uitmekaar.”

      “Nee wat, hy bring my waar ek wil wees.”

      “Dan kan Pa bestuur.” Deon raak ongeduldig. “Ek gaan stort en pak,” sê hy en kies koers.

      Sy pa kyk hom agterna: “Julle kom nou te vinnig op my af. Wat van julle ma?”

      “Eva is hier,” sê Deon, sy rug na sy pa.

      “Moet Eva my plek neem!” roep die ou man uit. “Ons ken nog nie eens die mense nie,” brom hy en trek die suikerpot nader. Sy hande bewe, hy mors suiker op die tafel toe hy skep.

      Gunther kan verstaan dat hy omgekrap is. Sy pa het ’n vaste roetine en as dit omvergewerp word, raak hy verward.

      “Los hom, Pa,” sê hy. “Deon is ontsteld. Chanté het hom ontstel.”

      “Ons het ook nie ’n goeie nag gehad nie – ek en jou ma.” Die ou man vee die suikerkorrels met sy plathand op ’n hopie.

      “Ek sal die bakkie bestuur. Wys my die truuks, ek sal regkom.”

      Miskien praat hy teen sy beterwete, maar dis die enigste uitweg, besluit Gunther.

      “Is jy seker?”

      “Pa, ek het met viertrekke op die woestynduine gejaag. Dit was ons sport.”

      “Jy sou dit nie kon regkry in my bakkie nie. Jy sou jou storie moes ken in my bakkie. Hoe lank bestuur jy al?”

      “Seker twintig jaar.”

      “Deon het jou mos geleer.”

      “Ja, Pa, dis hoekom ek so goed is.”

      Die ou man grinnik. “Jy sal so dink.”

      Gunther antwoord nie. Hy voel afgehaal, selfs seergemaak. Hy is twee jaar ná Deon gebore en hy moes alewig vaardighede aanleer wat sy broer reeds bemeester het. Sy pa is ’n onderwyser en ’n opvoeder. Hy behoort te weet hoe jy kinders moet hanteer. Maar hy was al die jare net te partydig vir sy oudste. Hy het Deon voorgetrek.

      Here, ek het hom vergewe. Hoekom ontstel dit my nou?

      Maar sy pa dink blykbaar alles is in orde. Hy sluk sy koffie weg asof dit water is en staan van die tafel af op.

      “Ek gaan jou ma inlig,” sê hy.

      Marta vlieg uit die bed toe die telefoon lui. Dis nog nie halfsewe nie en vroeg vir ’n oproep, maar ook nie so vroeg nie. Sy het sesuur wakker geword en toe weer ingesluimer. Nou is sy laat.

      Hetta hoor ook die telefoon, want sy lui haar klokkie asof daar ’n brand in die huis is. Marta keer in die verbygaan: “Moeder, hou vas, ek gaan gou antwoord!”

      Die klokkie lui stadiger, raak stil en lui weer, asof Hetta ’n speletjie speel.

      Ons is vanoggend ’n uur laat, want jy klim nie uit die bed as die wekker afgaan nie, verwyt Marta haarself.

      “Marta hier! Hallo!”

      Sy klink lewendiger as wat sy is.

      “Marta, dis Gunther.”

      Bel hy so vroeg om te vra of Deon ook kan kom of is daar ander probleme? Oom Swanie sal nie self bel as Ciska iets oorgekom het nie, nie noudat sy seuns daar is om te help nie.

      “Gunther, is iets verkeerd?”

      “Ja.”

      “Is dit jou ma of jou pa?”

      “Nee, dis Deon, ek bedoel Deon se aanstaande skoonpa.”

      Amper skrik sy haar yskoud. Maar wat is verkeerd?

      “Dokter Faure is vanoggend vroeg oorlede.”

      “Ek is jammer om dit te hoor, sê vir Deon.” Marta hoor haar stem asof sy die woorde geoefen het. Jammer vir wie? Vir Chanté en Deon of vir haarself?

      “Deon moet dringend Pretoria toe vlieg.”

      Sy sal hom nie sien nie, nie vandag nie, of miskien wel.

      “Wil julle vroeër kom vir julle hare?”

      “Ons wil kanselleer, anders is ons nie betyds op die lughawe nie. Ek is jammer, Marta, ek bel jou later vandag as ek terug is, dan maak ons ’n ander afspraak vir my. Deon sal onbepaald in Pretoria moet bly, minstens tot alles afgehandel is en Chanté kans sien om hiernatoe te vlieg en ons ma en pa te ontmoet. Is dit goed so?”

      Marta kry skaars ’n geluidjie uit.

      “Ek krap nie nou jou program deurmekaar nie?”

      Nie my program nie, my dag, my lewe, my liefde. Besef jy hoe ek na hierdie dag uitgesien het?

      “Ry versigtig,” sê sy sag.

      “Dink aan my. Ons ry met my pa se bakkie en ek bestuur. Deon weier om aan daardie stuurwiel te СКАЧАТЬ