Kavod Adonai. Marzanne Leroux-Van der Boon

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het. Die vier vriende het besluit om met Roete 12, pleks van die gewilder HaArava-hoofweg, na Eilat te reis. ’n Paar kilometer noord van die suidelike vakansieoord waar Roete 12 die naaste aan die Egiptiese grens loop, is hulle in ’n missiellokval gelei en afgemaai.

      “Die motor is getref en ek het toe die terroriste na die bestuurder se kant sien kom, Dov se kant. Hulle het hom eerste geskiet en toe die ander drie. Dit het voor my oë gebeur, maar ek kon niks doen nie. Hulle het hulle van naby geskiet om seker te maak hulle is dood as hulle dalk die missiel oorleef het.”

      Danny Gez het self nouliks aan die dood ontkom. Toe hy sien wat met sy broer en die ander gebeur, het hy sy motor onmiddellik in trurat gegooi en agteruitgejaag totdat hy kon draai. Die terroriste het op die motor geskiet. Die voorkant van die motor sowel as twee bande is raakgeskiet, maar hy het eenvoudig aanhou ry. “Ek het vir die mense in my motor geskree: ‘Hulle skiet op ons, lê plat!’” Dis ’n wonderwerk dat hulle ontkom het.

      Familie en vriende van die Gez- en die Karlinsky-egpaar vertel van twee susters wat baie lief was vir mekaar, albei onderwysers, hoog aangeskrewe by hul kollegas, ouers en jong leerders.

      “Hulle was toegewyde onderwysers. Dis ’n verskriklike verlies,” vertel een van Flora se kollegas aan Ynet. Albei egpare het in Kfar Saba gewoon, waar hulle die Sondag begrawe is.

      Dié vier se motor was die tweede wat dié dag in ’n lokval gelei is. Ynet gesels ook met ’n familielid van Esther en Yosef Levy. Kort voor die Gez-en-Karlinsky-moord is hulle ook aangeval. Die Levy’s was op pad terug van Eilat na Holon met die Mitzpe Ramon-hoofweg. Hulle is voorgekeer deur ’n man in kamoefleerdrag wat onmiddellik op hulle begin vuur het. Yosef het probeer wegjaag, maar die motor het gegly en omgeslaan. Hulle is albei ernstig gewond en hy is daar dood.

      “Dis ’n absolute wonder dat sy oorleef het,” vertel haar niggie. “In die hospitaal het sy ons vertel sy het 90 minute lank gemaak asof sy dood is. Sy sê sy het die terroris gesien en gebid dat hy nie moet kom seker maak dat sy wel dood is nie. Toe sy eindelik seker is daar is niemand meer nie, kon sy ons op haar selfoon bel en vertel wat gebeur het.”

      Rivkah skakel oor na ’n ander sender, maar daar is weinig anders as nog beeldmateriaal oor die gruwels van die afgelope dag. Kort daarna piep haar selfoon. Dis Marc, wat haar ’n goeie nagrus toewens en ver­seker dat hy veilig is. Sy het egter ’n spesmaas dat hy allesbehalwe op ’n veilige plek is, anders sou hy gebel het.

      Toe sy in die eensame bed klim, oorval die trane haar. Sy sien weer die bloubleek gesiggie van die kindjie wat verdrink het, hoor die ma se wanhopige krete. Chavah, wat Adonai Elohei agter haar fluister, Danny Gez se vertrekte mond wat prewel: “Ek kon niks doen nie …” Haar seuntjie wat môre ses word in hierdie verskriklike land. En Marc, waar is Marc? Toe hy vanmiddag met haar gepraat het, was dit so haastig en op die agtergrond kon sy geweervuur hoor. En vanaand het hy net ’n SMS gestuur. Kennelik wil hy nie hê sy moet vra waar hy is nie. Sy trek die duvet, wat nog na hom ruik, teen haar gesig op en huil hartstogtelik.

      Die volgende oggend toe Rivkah gereedmaak om die bus Bat Yam toe te haal, is daar ’n onderhoud met Esther Levy uit haar hospitaalbed. Sy herleef die ontsettende anderhalf uur ná die aanval. “Die radio was nog aan nadat die motor gerol het. Ek kon oor die eenuur-nuus hoor van die ander aanvalle. Ek het net aanhou bid dat die terroris moet ophou skiet op ons. Oor die radio kon ek ook die skietgevegte tussen die terroriste en ons soldate hoor. Ek het nie geroer nie. Ek was so bang hy begin weer op ons skiet. Alles was onder bloed. Ek kon Yosef flouweg hoor roggel en toe het hy stil geword. Ek kon sy hemp sien, dit was met bloed deurweek.”

      Rivkah skakel die TV vinnig af. Daar’s ’n koue sekerheid in haar dat Marc op die een of ander manier by die vergeldingsoperasie betrokke is. Vanoggend het hy ook nog nie gebel om Yhoshi se verjaardag met haar te deel nie. Dis nie hoe hy is nie. Maar sy weet van beter as om hom te skakel. Sy pak die eenvoudige skootrekenaartjie wat hulle vir Yho­shi gekoop het in haar tas en haas haar deur die nog geslote Arabiese shuk om by die Jaffapoort die ligspoortrein na die terminus te haal en daarvandaan die bus na Bat Yam. Buite is dit vroegoggend al warm, wat nóg ’n snikhete dag beteken. Mense skarrel in die strate om alles vir die Shabbat gereed te kry voordat die winkels sluit.

      In die bus is die radio soos gewoonlik aan. Sy hoor Israel sit die vergeldingsaksie voort met ’n lugaanval op Hamas-teikens in Gasa. Volgens Palestynse bronne is daar indirekte skade en burgerlike slagoffers.

      Hamas het reageer deur langafstand-Grad-missiele op Israel se suidelike stede af te vuur. Een hiervan het op die terrein van ’n yeshiva in Asdod geval. Tien studente is beseer, twee ernstig. Nog missiele het in die buitewyke van Askelon en Berseba geval, maar daar was tot dusver geen berigte van skade of ongevalle nie.

      Sy hoor ook dat die PA (Palestynse gesagsowerheid) Israel vir die vyandelikhede verantwoordelik hou, ten spyte daarvan dat die toenemende geweld begin het met ’n Palestynse terreuraanval op Israeli-burgers. Saeb Erekat, die Palestyne se hoofonderhandelaar, beskuldig Israel daarvan dat die Eilat-terreuraanval as ’n “voorwendsel” gebruik word om wat hy noem “oorlogsmisdade” teen Gasa te pleeg. “Erekat,” sê die weermag se woordvoerder sinies, “beskou nie die Eilat-aan­valle – wat onskuldige, ongewapende burgerlikes geteiken het, baie van hulle op pad na ’n somervakansie – as oorlogsmisdade nie.”

      Verskeie moedelose versugtinge gaan in die bus op by die aanhoor van dié nuus, maar niemand lewer kommentaar nie.

      Yhoshi en Natani hang ’n rukkie geesdriftig aan haar, maar dis duidelik hulle geniet die tyd by die see baie. Albei het net swembroekies aan en is mooi bruingebrand. Savta Hadassah het ’n regte fees vir die verjaardagseuntjie gereël. Re’uven en Shlomit, wat die vakansiewoonstel langsaan vir die vakansie huur, se tweetjies en nog ’n maatjie wat ook daar met vakansie is, kom later die dag oor vir die geleentheid. Re’uven is egter gister onmiddellik nadat hy van die aanvalle in kennis gestel is, inderhaas terug Jerusalem toe en van daar na die Negev.

      Yhoshi is buite homself oor die rekenaar. Dit duur nie lank nie voordat hy presies weet hoe dit werk en hy alles aan Natan en die nefie en niggie vernaam verduidelik.

      Toe die kinders se aandag afgetrek is, sê Rivkah: “Ek het ’n baie sterk gevoel dat Marc-hulle ook by die vergeldingsoperasie betrokke is.”

      “Het jy met hom gepraat?” vra haar pa.

      Sy sug. “Abba, hy het my gistermiddag vlugtig gebel en net gesê hy is nie by die operasie betrokke nie en gisteraand ’n SMS gestuur om te sê hy’s veilig. Maar ek wéét dis nie so nie. Vandag het ek nog nie ’n woord van hom gehoor nie.”

      “Wees maar rustig,” sê Chaim, “ons kan tog niks daaraan doen nie.”

      Rivkah merk hoe moeg die rabbi daar uitsien. Sy weet dit het daarmee te make dat van sy gemeentelede waarskynlik agtergekom het wat sy standpunt oor die Messias van Israel is. Sy weet ook watter nadraai dit vir hom kan hê.

      Ná afloop van die jolige kinderpartytjie word die laaste voorberei­dings vir die Shabbat getref en begin dit rustig raak in die woonstel en in die meeste ander huise in die omgewing. Shlomit het van Re’uven uit die Negev gehoor dat Marc wel betrokke is by die soektog na nog vermeende terroriste en landmyne. Rivkah moenie verwag om vandag van hom te hoor nie. Hy kan nie bel van waar hy is nie. Re’uven self sal waarskynlik nie voor Saterdagaand ná Havdalah weer in Bat Yam terug wees nie. Alles is onder beheer; hulle moenie onnodig bekommerd wees nie.

      ’n Halfuur voordat die Shabbat-kerse СКАЧАТЬ