Zła wola. Jorn Lier Horst

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ „Dagbladet” i TV2. Tuż po nich dotarł na miejsce dziennikarz radiowy z P4.

      Śmigłowiec policyjny, który od czasu do czasu krążył nad nimi, odleciał na północ. Zbliżała się trzynasta. Line odnotowała przybycie dwóch kolejnych dziennikarzy. Zastanawiała się, kto zabierze głos, stawiała na Stillera. Wizja lokalna odbyła się z jego inicjatywy.

      A jednak się myliła. Briefing wziął na siebie jej ojciec.

      Ciężkim krokiem zbliżył się do przedstawicieli mediów. Gdzieś zdobył czystą koszulę i marynarkę. Obie części garderoby były na niego o numer za małe. Wyglądało na to, że czuje się niekomfortowo, wykonując to zadanie, ale Line wiedziała, że ojciec zawsze hołdował zasadzie: informowanie prasy jest informowaniem społeczeństwa. A społeczeństwo miało święte prawo wiedzieć. W każdym razie o takich zdarzeniach jak to dzisiejsze.

      Oddaliła się od dziennikarzy i zamiast ojca filmowała swoich kolegów po fachu. Nagranie ojca mogła zdobyć w każdej chwili, a teraz zależało jej na tym, by uchwycić reakcje dziennikarzy na wiadomość o Tomie Kerrze.

      Ojciec stał sam. Nie tak jak na amerykańskich konferencjach prasowych, w czasie których wszyscy przedstawiciele władzy tłoczyli się za mówcą, jakby chcieli w wyraźny sposób udokumentować fakt, że byli częścią ważnego lub dramatycznego wydarzenia.

      – Będę mówił krótko – zaczął ojciec, nie zaglądając do żadnych notatek. – Akcja nadal trwa.

      Dziennikarze automatycznie zajęli swoje miejsca, jakby mieli to dokładnie przećwiczone. Kamerzyści i ci, którzy relacjonowali briefing na żywo, zajęli najlepsze pozycje. Pozostałe osoby, zaopatrzone w różnego rodzaju urządzenia nagrywające, otoczyły ich z trzech stron. Fotografowie z najdłuższymi obiektywami trzymali się z tyłu.

      Line sprawdziła pojemność baterii. Mogła nagrywać przez kolejne pół godziny bez konieczności ich wymiany.

      – Nazywam się William Wisting – ciągnął ojciec. – Jestem tutaj, ponieważ kieruję wydziałem dochodzeniowo-śledczym komendy policji w Larviku.

      Zrobił krótką przerwę, po czym mówił dalej:

      – Sekcja Kripos zajmująca się starymi nierozwiązanymi sprawami miała dzisiaj przeprowadzić nowe czynności śledcze w związku z niewyjaśnioną sprawą zaginięcia, do którego doszło przed pięcioma laty. Skazany za podwójne zabójstwo Tom Kerr zgodził się wskazać miejsce ukrycia zwłok Taran Norum.

      Bez przerwy błyskały flesze.

      – Mimo podjęcia wszelkich środków bezpieczeństwa Kerrowi udało się wymknąć. Mężczyzna jest uzbrojony i może być niebezpieczny.

      Jeden z dziennikarzy przerwał briefing.

      – Czy Tom Kerr uciekł?

      – Oddalił się stąd o godzinie 11:23 – potwierdził Wisting. – Był ubrany w szary T-shirt, ciemną kurtkę marki Adidas, niebieskie dżinsy i szare obuwie rekreacyjne. Wkrótce udostępnimy jego wizerunek, korzystając ze zdjęć zrobionych w zeszłym tygodniu.

      Morten P. miał najbardziej donośny głos spośród wszystkich dziennikarzy.

      – Z informacji, które uzyskaliśmy, wynika, że na skutek wybuchu wielu policjantów zostało rannych.

      Komisarz przytaknął.

      – Użyto materiałów wybuchowych. Trzech funkcjonariuszy zostało przetransportowanych do szpitala. Wielu innych doznało obrażeń, ale opatrzono ich na miejscu.

      Zignorował pytania, którymi zaczęli zasypywać go dziennikarze.

      – Chwilowo nie mogę udzielić żadnych szczegółowych informacji dotyczących zdarzenia. Na koniec pozwolę sobie powtórzyć, że Tom Kerr jest uzbrojony i niebezpieczny. Mieszkańcy okolicznych domów powinni dobrze zamknąć drzwi i nie wychodzić na zewnątrz. Wszystkie osoby, które zauważą Toma Kerra, proszone są o bezzwłoczny kontakt z policją. Jednocześnie prosimy o niepodejmowanie żadnych samodzielnych działań zmierzających do jego zatrzymania. Dziękuję.

      Odwrócił się i odszedł, znikając za wozami policyjnymi.

      11

      Line zatrzymała kamerę na grupce dziennikarzy. Czuła się podle. To uczucie często jej towarzyszyło, kiedy pracowała jako dziennikarka i jej jedynym zadaniem było relacjonowanie jakiegoś wypadku albo ludzkiej tragedii. Skończyła zlecenie dla Stillera i teraz filmowała wyłącznie z myślą o tym, by użyć tych nagrań w filmie dokumentalnym o Tomie Kerrze i Tym drugim. Ta od początku tajemnicza sprawa przybrała dramatyczny obrót i materiał, który nakręciła, był absolutnie unikatowy.

      Zaczęła powoli filmować ludzi stojących na placu.

      Adwokat Claes Thancke rozmawiał ze Stillerem i jej ojcem poza zasięgiem wzroku dziennikarzy. Thancke pokręcił demonstracyjnie głową, po czym zdecydowanym krokiem ruszył w kierunku swojego samochodu. Jeden z reporterów zauważył go i zawołał po nazwisku. Adwokat machnął lekceważąco ręką, wsiadł do auta i odjechał, odprowadzany przez kamerę.

      Line podeszła do Stillera i ojca.

      – Gdzie masz samochód? – spytał.

      – Na parkingu Kripos – odparła i skinęła głową na śledczego. – Miałam się tam zabrać z wami po odstawieniu Kerra do więzienia.

      – Weź mój – powiedział ojciec i wyjął z kieszeni kluczyki. – Musimy przejrzeć nagrania.

      Line miała ochotę zostać.

      – Możecie je obejrzeć na kamerze – zaproponowała. – Tu i teraz.

      Stiller potrząsnął głową.

      – Nie tylko my jesteśmy nimi zainteresowani – odparł. – Musisz umieścić je na serwerze, tak aby komendant i dowództwo Kripos również mogli się z nimi zapoznać.

      Westchnęła. Gdyby zabrała ze sobą laptopa, mogłaby to zrobić od razu.

      – Chętnie bym tu została do czasu zakończenia sprawy – przyznała.

      – W ciągu najbliższych kilku godzin nic się tutaj nie wydarzy – uspokoił ją Stiller.

      – Skąd ta pewność? – spytała. – Już go złapaliście?

      Śledczy nie odpowiedział.

      – Dasz mi znać, jak tylko stworzysz link do nagrań? – spytał.

      Przytaknęła.

      – Nie przesyłaj go nikomu innemu poza mną – uściślił. – Ja roześlę go dalej.

      Odwrócił się i ruszył w stronę furgonetki.

      – Ma rację – powiedział ojciec, podając jej kluczyki do samochodu. – Nie ma sensu, żebyś tu została. Przez wiele następnych godzin nic się nie wydarzy.

      Line zrobiła minę, która mówiła wyraźnie, że to jej się nie podoba.

      – W СКАЧАТЬ