Emma en die geheime gang. Marianna Brandt

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ awe­some!”

      “Nee, ek kan nie so baie eet nie, Hendrik. Ons eet ons dood hier.”

      “Aag, kom nou, Em. Daar’s niks so lekker soos lekker kos nie.”

      “Pas net op dat jou broeke nie ook so styf begin sit soos die ander ouens s’n nie,” waarsku Emma. “O, ja, het jy gehoor hier word nie rugby of sokker gespeel nie?”

      “Ja, ek het. Maar dis oukei. Ek sal maar eet en swot. Dis wat die ouens hier doen.”

      Emma kan nie glo wat sy hoor nie. Hendrik was nog altyd mal oor rugby. Hy het in graad agt al in hulle vorige skool­ se tweede span gespeel.

      Op pad terug kamer toe sien Emma een van die meisies van die kamer langsaan hulle.

      “Haai, ek is Janine. Ek wou al met jou praat,” sê die meisie met die lang bruin hare en vriendelike groen oë.

      Emma glimlag. “Ek’s Emma. En ek kan sommer sien jy’s ook nuut hier.”

      “Hoe so?” vra Janine met ’n frons.

      “Al die kinders hier is spekvet,” fluister Emma. “Ons twee met ons maer lywe staan uit soos ’n geel puisie.”

      Janine lag. “Dis ’n goeie beskrywing.”

      Sy loer in die gang af en sê dan geheimsinnig: “Daar’s iets wat ek jou wil vra.”

      “Ja?” Emma kyk na die aantreklike meisie met die atletiese lyf in die stywe jeans en rektoppie.

      “Ek haat melk. Ek raak skoon naar daarvan,” kla Janine.

      “Great! Dit maak twee van ons. Ek is ook allergies vir melk,” sê Emma.

      Janine sug. “Maar nou móét ons voor etes milkshakes drink!”

      “Ek stuur dit net terug,” antwoord Emma. “Hulle kan jou nie dwing nie.”

      Janine glimlag. “Ek gaan dit probeer. Ek het vanaand van ete af weggebly, net daaroor.”

      “Dis nie nodig nie. Doen net wat ek doen,” sê Emma.

      “Oukei, ek sal, dankie!” Voor Janine by haar kamer ingaan, draai sy om na Emma en sê: “Ons moet weer praat.”

      “Ja, ons moet.”

      Emma stap na haar kamer en gaan lê en dink op haar bed. Janine is sekerlik net soos sy en Hendrik ook nie van ’n kinderhuis nie. As die meeste kinders in dié plek uit kinderhuise kom, hoekom neem hulle dan ander kinders soos sy en Hendrik en Janine in?

      Dit kan nie wees oor die bietjie geld wat hulle ouers be­taal nie. Dit kos tog seker baie meer as dit om in ’n plek soos dié te bly.

      5

      Die volgende aand word daar weer melkskommels voor hul­le neergesit. Emma ignoreer dit en skep ’n beskaafde bord kos in, soos altyd by die huis. Sy was nog nooit ’n groot eter nie, hoekom moet sy nou hier skuldig voel daaroor?

      Skielik staan mevrou Snopke langs haar. Emma kyk op in die lang neusgate bokant die dun rooi lippe. Op die vrou se skouer sit ’n yslike papegaai met ’n snawel wat nes hare lyk.

      “Hoekom eet jy so min?” vra mevrou Snopke. “Voel jy siek?”

      “Nee, Mevrou.” Emma loer na Willa en Anja wie se bor­de weer kreun onder die kos.

      “Hier by Kosterkloof Koshuis is dit belangrik dat julle goed eet. Kos voed jou brein. Dis hoekom ons kinders so bril­jant presteer.” Die vrou glimlag suur. “As daar iets verkeerd is met die kos, moet jy dit aan my kom rapporteer.”

      Voor Emma kan antwoord, hoor sy: “Eet, eet, eet, eet!”

      Sy kyk op en sien hoe die papegaai haar aangluur. “Toe, toe, toe, toe, eet!” sê hy in sy Snopke-papegaaistem.

      Die kinders aan Emma se tafel lag, en mevrou Snopke se suur mond vertrek in ’n glimlag. “Sê haar, Engelbert, sê haar.”

      Nog ’n engel, dié simpel voël, dink Emma.

      “Ek wil sien dat jy goed eet,” vervolg die vrou. “Ons hou julle dop. Julle eetgewoontes en julle vordering is vir ons baie belangrik.” Dit voel vir Emma of mevrou Snopke se oë haar in haar stoel vaspen.

      “Ek sal, Mevrou.” Maar Emma weet nie hoe sy dit gaan regkry nie, want háár genoeg is nie mevrou Snopke se genoeg nie.

      Die vrou draai om en gaan sit Engelbert in sy hok op die stoep. Dan stap sy tussen die tafels deur na die kombuis.

      Ek weier, dink Emma. Moet ek op die ou einde soos Willa en Anja lyk? Nooit!

      Sy eet stadig sodat dit lyk of sy baie eet, terwyl Anja en Willa weer hulle normale drie borde kos en drie bakke na­gereg verslind.

      Op pad kamer toe loop Emma vir Janine raak. Sy het ’n koek­blik in haar hand.

      “Waar’s jou blik?” vra Janine met groot oë. “As Mevrou jou sonder ’n blik sien, is jy in groot moeilikheid.”

      “In die kamer, nog vol van gisteraand se eetgoed,” sê Emma geïrriteerd. “Niemand het vir my gesê ons moet álles daarin opeet nie.”

      Janine kyk oor haar skouer en dan na Emma en fluister: “Hierdie plek is weird. Waar het jy gehoor ’n koshuismoe­der dwing jou om te eet? Dis mos nie haar probleem nie!”

      “Jy’s reg,” sê Emma, en hoe meer sy daaraan dink, hoe meer maak dit nie sin nie. Gaan alles hier net oor presteer? Al is jy op die ou einde hoe siek van eet?

      “Gaan jy die naweek huis toe?” vra Emma.

      “Ja, kan nie wag nie. My ma sal my nooit dwing om te eet nie. Dankie tog! Ek wil die hele naweek niks van kos hoor nie,” sê Janine.

      “Ek ook nie,” erken Emma.

      Die koshuis is nie te sleg nie, dis net die hele kosding wat haar irriteer. Dit voel asof daar oral oë is wat haar dop­hou. In haar kamer, in die badkamer, toilet, skool, oral. Die oë maak seker sy eet. En as sy dit nie doen nie, rapporteer hulle dit aan mevrou Snopke.

      Die volgende aand neem Emma ’n groot plastieksak in haar skouersak saam eetsaal toe. Terwyl almal aan haar tafel met honger oë staar na die kelnerinne wat kos indra, haal sy die sak uit en vou dit op haar skoot oop.

      Toe die kos op die tafels neergesit word, vlieg hande na die bakke toe. Dit pas Emma dat almal so te kere gaan oor die kos, want nou kan sy dit wat sy inskep ongesiens in die plastieksak op haar skoot laat verdwyn.

      Sy voel skuldig toe sy later by die oop sydeur uitgaan. Die vullishouers is in die koshuis se agterplaas, ’n hele ent van die sydeur af. Sy moet gou maak. Sy weet nie wanneer die buitedeure gesluit word nie.

      Emma durf die donkerte aan.

      Ouma Let se woorde spook by haar toe sy ’n vullishouer se deksel oplig. “ ’n Mens mors nie met kos nie. Eendag sal jy terugverlang СКАЧАТЬ