Die beginsel van stof. Breyten Breytenbach

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      is met bloed bevlek

      met laatnag wanneer sterre deur die gitblou

      geskeurde hemel akrobaat

      en sigeuners op die oorkantse oewer

      sing van stiergevegte en harlekyne en die hart

      ontbloot ’n blonde vrou haar borste

      by die lig van Van Gogh se geel Café la Nuit

      op die binneste plein

      en die brons drilvlees van die digter

      se wange bewe

      die maan is ’n skommelende dooie boot

      wat baniere lig vervoer het

      swart bulle bulk uit die vleie

      sonbesies is weggooiwoorde van die lewe

      in Arles het die katlagter jou hart aan die doring geryg

      die metafoor as skepper van betekenis

      ek gee my ma die skuld:

      deur geboorte aan my te verleen

      het sy my uitgelewer aan die dood

      vir my pa was dit slegs

      ’n onbesonne daad: in die paringsritueel

      wat tot ’n stolstorting moes verstyf

      was hy die komeet met te veel

      kosmiese saad in die stert

      en van meet af

      lig die dood op loer in my lyf

      soos ’n skaduwee van beweging

      wat die maan skyf vir skyf verorber

      en uitspoeg as donker klip

      ek gee my ma die skuld:

      sy was die skip waarin ek

      soos ’n onwettige immigrant

      die grens wou oorskry

      na die paradys

      net soos die maan bly soek

      soek na die gewig van water

      as voortbestaan van sinneloosheid

      in die nag vervloek ek kom en waan

      die gedig van afgryse wat gaan van lip

      na oorskryfvinger oor ’n see van papier

      gevaarwater soos die skadustreep

      van ’n verskote komeet:

      en weet my pa was die woorde

      maar my ma die mond:

      sy kon tog die stingel

      in die wond geknik het!

      ek gee my ma die skuld en die skedel

      wanneer ek oor die reëls en die reling leun

      om weer ’n flonkerwit rimpeling

      van haar immer ontwykende gesig te sien

      dobber in die boot se blou afbeelding

      berig, 16 September 2008. New York

      In die park wuif wind plataanbome se kruine

      met ’n laaste versugting van kolkende orkane

      wat oor watervoos stede aan die Golf geswiep het

      sodat slegs dryfhout en rotte en slym oorbly

      In beeldradiofuike spartelspuit hol politiekers

      verrotte formules en suwwe towerspreuke

      en die gepeupel jubel soos stadige gekke

      Op Union Square se plaasmark lê stapels boerpampoene

      waar son haar versoen met die seisoen van sterwe

      in geboepte spieëls. So flikker en flikflooi die verganklike

      naderhand op die tong

      Jy sal hoed begin dra

      as beskerming teen die besoedeling

      van berigte van bloed

      en verskroeide engele wat pluim

      en plons uit die bloute van onse hemel,

      om jou oë te verweer teen die vlekke

      van militêre vuurvliegtuie se blits en gloed

      Maar wanneer die donker bedompig dog broos

      spoel teen die hekke van strate

      en nag die geloei van vuurwaens vul

      wéét jy: as jy maar op die daknok kon klouter

      hoër as die platane se mompelwind

      Sal jy skrylings as vors die hoed kan lig

      voor die gat bo hierdie megapool

      waar Verhoeder en Behoeder en ander velerlei

      moederbeelde soos ploegskare glinster en skuur

      om die niet te skeur. Binnekort

      dool gedagtes diep tussen berge en riviere

      en hoor jy die bewussyn versamel en gedeel

      deur al die dooie ekke

      Stuur dan hiermee hierdie oomblik van self:

      hoe ontvou dit, bly ontvou die aanhoudende gewelf!

      die guns

      O Here, wanneer jy weer hierlangs verbykom –

      dink aan oom Martin, aan Daantjie, aan my ma …

      Maak hulle wakker sodat hulle nog net één keer

      mag sien hoe wonderbaarlik is hierdie wêreld,

      nog één keer opgewonde soos perde op stal

      die vars oggendlug van oneindigheid mag ruik

      Oukei, СКАЧАТЬ