.
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу - страница 8
Wat doen ’n mens as ’n geleentheid wat jou hele lewe binne ’n oomblik kan verander onverwags in jou skoot val? Die meeste van ons sal die kans aangryp en daarmee begin hardloop. Maar nie elke kans werk uit soos ons verwag het nie, en nie al die lewensveranderende scenario’s bring ’n verbetering nie. Net die Here kan ’n geleentheid skep wat in elke aspek volmaak is en al die begeertes van jou hart vervul.
Op my kort lewenspad van 22 jaar was dit dalk nog nie vir my nodig om regtig groot besluite te neem nie, maar vele van my klein besluite het tot groot veranderings in my lewe gelei. Ek het eenkeer gehoor ons kan nie insien hoe die legkaart gaan lyk terwyl ons nog net een stukkie in ons hand het nie. Maar pas al die stukkies inmekaar, dan sien jy die hele prent! Die lewe is ’n dag-vir-dag-ervaring, en al kan dinge soos geld en ’n graad ons help, is daar steeds ’n deel van ons wat ware geluk en tevredenheid soek. My lewenspad tot dusver was vol verrassings en onverwagte kronkels en draaie. Maar wanneer ek vandag terugkyk, kan ek sien hoe die Here sy hand die hele tyd oor my gehou het. Ek moet eerlikwaar sê: As dit nie vir Hom was nie, sou ek glad nie kon kom tot waar ek nou is nie. Ek wil graag twee jaar in die verlede teruggaan en my ervaring met jou deel oor hoe daar skielik aan ’n mens se hartsbegeertes voldoen kan word. Ek hoop jy sal sien hoe verwikkeld die werking van die Here in ons lewe is en dat Hy waarlik vir ons die heel beste wil gee.
Nadat ek klaar was met skool en my eerste jaar in argitektuur voltooi het, het ek by ’n kruispad gekom. Ek het besef argitektuur is nie vir my nie. Moes ek dit los en ’n ander graadkursus volg? Of moes ek die onbekende invaar en ’n droom wat ek al lank gekoester het, begin najaag? Ek het geweet die Here is by alles betrokke, maar ek het ook geweet as ek dit op ’n onbekende pad wou waag, ek vir seker moes weet wie Hy is en watter rol Hy in my lewe vervul voordat ek die lewenspel verder speel. Ek onthou nou nog die gevoel van onsekerheid. Was ek op die regte plek in my lewe? Neem ek die regte besluite? Ek het net geweet iéts moet verander.
Ek het besluit om ’n geloofsprong te waag en my graadstudie te staak. Jy sien, om te sing was nog altyd my eerste passie. Ek wou ’n jaar lank op my sang fokus, maar ek wou ook vasstel of daar nie iets anders was waarvoor ek net so lief kan wees soos vir sing nie. As ek dit sou ontdek, wou ek vasstel of dit die moeite werd sou wees om dit op te volg.
Die jaar het vir my goed begin. In my eerste jaar op universiteit het ek twee sangafrigters van Reach the stars, Cindy Dickinson en Denise Ostler, ontmoet. Hulle het my gedurig aangespoor om iets met my liefde vir sang te doen. Hulle het soms vir ons korporatiewe optredes gereël, en toe ook ons eerste gereelde optredes in ’n restaurant, elke Sondagaand vir drie maande.
Ek het ook in die fisioterapieafdeling van die St Augustine-hospitaal begin werk omdat ek wou vasstel of ek dalk fisioterapie wou gaan studeer. Ek het nog altyd daarin belanggestel, maar ek kon my nie voorstel dat ek dit lank sou kon doen nie.
In daardie tyd het ek ook weer begin studeer. Ek wou natuurwetenskappe op matriekvlak binne vier maande met ’n A-simbool slaag. Ek het gedink dit is nogal optimisties, want ek het in graad nege laas natuurwetenskappe as vak gehad, maar ek het nogtans probeer. Min het ek geweet al hierdie nuwe ervarings wat ek in daardie jaar aangegryp het trapklippe was op pad na die belangrikste rede waarom ek ’n gap-jaar moes neem.
Met die jaar wat so vlot verloop en die tyd wat gevlieg het, was die eerste vyf maande gou verby. Ek het die natuurwetenskapkursus voltooi, die Sondagoptredes was besig om tot ’n einde te kom en ek het min of meer opgehou om by die hospitaal te werk. Al het ek daarin belanggestel, het ek gou agtergekom ek is nie so lief vir fisioterapie as om te sing nie. Daar was ses maande van die jaar oor, maar my plan van aksie was nog nie vir my duidelik nie. Ek het darem geweet ek wou al my aandag by my sang bepaal. Dit was immers my hoofprojek vir die jaar.
Op 27 Junie 2008, ’n Vrydag, het ek die oggend opgestaan en my dag begin beplan. Dit was die eerste dag van die Mr Price Pro-kompetisie. My vriende sou my teen tienuur kom oplaai sodat ons die dag saam by die kompetisie kon geniet. Maar daardie dag het nie naastenby soos ’n ontspanne dag op die strand geëindig nie. Teen ongeveer halfelf het my vriende my gebel en verskoning gemaak omdat hulle my nog nie kom oplaai het nie. Een van hulle het nog vir sy neefs wag. Dit het my laat besluit om solank vir Denise te bel om te hoor hoe dit met haar gaan en om oor die Sondagaand se optrede in die restaurant te gesels. Ek wou ook sommer met haar gesels oor wat ek in die volgende ses maande sou doen. Op die een of ander manier het ons oor oudisies begin praat. Denise het my vertel dat een van hulle ander studente by die Bat-sentrum is om ’n oudisie te doen vir High School Musical, ’n realiteitsprogram wat die volgende Augustus deur M-Net uitgesaai sou word. Ek het niks daarvan geweet nie en toe op hulle webwerf na inligting gaan soek. Daar het dit duidelik gestaan: “As jy wil sing, dans of toneelspeel, is hierdie geleentheid vir jou.”
’n Vlam het in my begin brand. Ek het net geweet dit was iets wat ek móés doen. Ek het nie geweet watter lied ek vir die oudisie moes sing of wat ek moes aantrek nie. Ek het my vriende ge-sms dat ek nie meer strand toe kon nie en gaan aantrek. Op pad uit het ek by my pa, wat so pas by die huis gekom het, verbygeskuur en half grappig vir hom gesê: “Sien jou later, Pa. Ek’s op pad na ’n oudisie toe.”
Gelukkig het ek betyds by die Bat-sentrum aangekom. Hulle het die oudisie oop gehou vir dié wat nog op skool was. Ek was die laaste een wat ’n inskrywingsvorm ingevul het. Hulle het my gevra om voor oudisiekamer C te gaan wag. Ek was onder die indruk dat ek iets uit ’n musiekblyspel moes sing, en het gedink “Come what may” uit Moulin Rouge sou goed werk. Omdat ek taamlik laat daar opgedaag het, het ek gou aan die beurt gekom. Ek het my lied vinnig klaar gesing, en toe sê hulle ek moet dadelik gaan na waar almal bymekaar is. Hulle moes net wag vir die lys van die vrou wat na my oudisie geluister het voordat hulle kon besluit wie deurgaan na die volgende ronde. Ek was skaars vyf minute daar toe ek hoor hoe my naam uitgeroep word. Wat ’n verrassing! Alles was vir my half onwerklik. Ek kon nie glo wat gebeur nie, maar ek was baie opgewonde. Ek was een van die 50 kandidate in Durban wat sou deurgaan na die opleidingsronde van die volgende naweek. Toe ek met die goeie nuus by die huis kom, was my gesin almal effens verward daaroor. Ek het hulle immers nie voor die tyd gesê ek gaan vir ’n oudisie nie. Hulle almal het egter besef dit was iets baie spesiaals en het my ongelooflik baie ondersteun.
Die volgende dag het ek vreeslik opgewonde by die opleidingsronde opgedaag. Ons moes ’n hiphop-dansroetine en ’n lied uit High School Musical aanleer. Toe moes ons ons oudisielied sing, hierdie keer voor die beoordelaarspaneel en ’n hele paar televisiekameras. Dit was nie meer so gemaklik en ontspanne nie. Dit het vir my gevoel of ek in ’n droom leef, want ek het nog altyd na programme soos Idols en So you think you can dance gekyk en maar net gedroom oor hoe fantasties dit moet wees om nuwe dansroetines en nuwe liedjies te leer.
Die Saterdag moes ons die dans en liedjie aanleer. Hulle het ons in groepe ingedeel en die choreograaf het vir ons die bewegings gewys. Gelukkig was my groep vol lewe en bereid om hard te werk en uit te blink. Dit was natuurlik baie belangrik in daardie kompetisie aangesien die beoordelaars sommer dadelik kon sien wie lui is en wie nie die kompetisie ernstig opneem nie. Ná ure se repeteer het ons die dag op ’n hoë noot afgesluit. Ons almal het uitgesien na die laaste dag van die opleiding en om te sien wie die top-40 sou haal.
Dit het só gewerk: Elke groep het vir die beoordelaars gedans, en daarna het elke deelnemer alleen sy of haar oudisielied gesing. Die beoordelaars het dan besluit wie is in en wie is uit. Uit, en jy gaan huis toe. In, en jy bly daar om later die middag die lied te sing wat hulle vir ons geleer het. Dit was tyd om uit te blink, en hulle het blykbaar van ons dansitem gehou. Met my lied het dit nie so goed gegaan as wat ek beplan het nie. Dit het natuurlik nie gehelp dat ek twee sleutels te laag begin het nie. Ek kon maar net hoop hulle sou iets in my raaksien. Gelukkig hét hulle, en ek is deur na die finale ronde in Durban.
In СКАЧАТЬ