Ena Murray Omnibus 35. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ storm die huis met mening binne, en op die stoep gaap die man se mond behoorlik oop. So ’n geitjie!

      Ansie het glad nie ’n rustige nag nie, die nuwe lugversorging ten spyt. Sy is ontsteld en vies, met die gevolg dat sy eers laat aan die slaap raak en haar die volgende oggend verslaap. Lochner en Salmon is reeds weg veld toe en sy is sommer van voor af vies. Sy haal dit op die niksvermoedende Liesbet uit.

      “Hoekom het jy my nie kom wakker maak nie?”

      “Meneer het gesê ek moet jou laat slaap. Juffrou het glo sleg geslaap laas nag.”

      “O? En hoe weet hy dit?”

      Liesbet is ongestoord. “Meneer weet alles,” sê sy betigtigend.

      Ansie snuif net deur haar neus en stap op die stoep uit. Meneer het haar seker met sy X-straaloë op haar bed sien rondrol. Meneer weet gans te veel na haar sin. Wat meer is, sy is oortuig daarvan meneer weet baie meer van haar as wat hy wil laat blyk. En daar word maklik op meneer se tone getrap. Hy is oorgevoelig. Sal die man hom regtig nog verknies oor ’n simpel vroumens wat dit nie werd is nie? En nou haal hy dit sommer op haar uit!

      Sy staan haar nog so en opwerk toe die Land Rover die werf binnery. Haar oë is glad nie vriendelik nie, en sy môregroet word met ’n skaars merkbare knik van die kop beantwoord. Sy gaan hom nie só maklik vergewe nie.

      “Toe! Toe! Toe! Wat staan jy daar? Kom haal jou babas.”

      “My wat?”

      “Jy wou mos babas gehad het. Wel, hier is hulle nou. Twee vlakvarkwesies.”

      Sy spring soos ’n pyl uit ’n boog weg, al haar grimmigheid vergete. “Dan wás daar kleintjies! Ek het jou mos gesê!” Salmon sit en grinnik net met die twee klein varkies weerskante in sy arms en Lochner laat hom maar die verwyt welgeval. “ ’n Tweelinkie! Maar hulle is nog skaars mens!”

      “Asseblief! Jy bedoel skaars vark.”

      “Aag, Lochner, is hulle nie te dierbaar nie!”

      “Hmm. Nie Lochner, nie Salmon en beslis ook nie Liesbet weet iets van hulle af nie. Hulle is jóú indaba. Jý kyk na hulle.”

      “Maar wat eet sulke klein varkies?”

      “Hulle eet nog nie, o groot natuurbewaarder. Hulle drink nog melk.”

      Sy neem die twee varkies by Salmon en druk hulle teen haar vas. Dan kyk sy op in haar neef se glimlaggende gesig, haar oë sag. “Dankie, Lochner, dat jy gaan kyk het. Ek is jammer oor wat ek gisteraand gesê het. Ek het geweet dis nie waar nie. Ek weet jy gee om.”

      Sy arm gaan skielik om haar skouers en sy en die varke kry ’n drukkie. “Moenie my so gou bedank nie. Jy en Liesbet gaan nog lelik vassit oor hierdie varke, en ek wil niks daarvan hoor nie.”

      Dis ook sommer met die intrapslag so. “Jy hou daardie goed uit my huis uit, juffrou! Hulle is vuil en hulle is stout en hulle is lelik.”

      “Maar, Liesbet, hulle is so klein! Kyk net hoe dierbaar is hulle! En hulle is sonder ’n ma. Hul ma is dood.”

      “Almiskie! Hulle bly varke!”

      “Maar jy sal hulle darem nie van honger onder jou oë laat doodgaan nie, sal jy? Jý wat ook ’n moeder is, Liesbet?”

      Natuurlik kry sy haar sin, én ’n bottel met tiet en al. En melk. Liesbet en Lochner kyk toe hoe sy sommer plat op die grond gaan sit en die eerste klein varkie bottel gee, terwyl sy vra: “Sal die melk met sy magie akkordeer? Dis dalk te sterk . . .”

      “Ek twyfel of daar enigiets is wat nie met ’n vark se maag sal akkordeer nie,” antwoord hy en sê saggies sodat net Liesbet hom kan hoor: “Sy het ons hopeloos in die sak, Liesbet.”

      Maar Liesbet lyk nie ontevrede nie. “Die plaas het sommer lewe gekry vandat sy hier is, meneer. Jy moet haar nie weer laat weggaan nie.”

      Met sy oë op die toneeltjie voor hom, antwoord hy gedemp: “Die toekoms sal ons maar moet leer, Liesbet. Dis nie in ons hande nie.” Dan hardop: “Jy weet ook niks van babas af nie, dit kan ek sien. Jy moet hom op die rug vryf nadat hy klaar gedrink het sodat die winde kan uitkom!”

      Liesbet se hartlike lag keer dat sy onmiddellik tot die daad oorgaan, en sy jil terug: “Nee, dit los ek vir Liesbet.”

      “Aikôna,” is al antwoord wat sy kry.

      Die Tweeling, soos hulle sommer dadelik gedoop is, gedy soos sponse in water onder al die liefde en sorg wat op hulle uitgestort word. Snags slaap hulle in ’n omgekeerde kartondoos in ’n klein pakkamertjie, lekker warm toegemaak in ’n ou deken wat Liesbet wie weet waar uitgekrap het. Bedags begin hulle al op die werf rondwei en Liesbet het, in haar eie woorde, maar koebaai gesê aan haar blomme. Tussen die Tweeling en Lang Leentjie is daar geen hoop op ’n blom nie. Om alles te kroon, kom ’n steenbokkie wat met ’n af been gekry is, ook nog by en Bambi, soos sy liefderyk gedoop word, raak groot vriende met die ander werfdiere.

      Lochner lyk ietwat verleë onder sy buurman se blik toe Don op ’n dag daar aankom. “Jou lanklaas gesien, buurman. Jy is skaars die afgelope tyd,” groet Lochner.

      Don knik, sy oë verbaas op die werf vol diere. “Ja, ek was taamlik besig.” Hy laat na om te verduidelik waarmee hy besig was. Hy wil liewer nie vertel hy was besig om die Lodge ’n bietjie op te knap vir die koms van die filmspan nie. “Wat op aarde gaan hier aan?” vra hy dan maar liewer. “Dis mos teen jou geloof om ’n wilde dier mak te maak. En kyk wat loop nou al hier rond . . . kameelperde, varke, bokkies . . .”

      “Jy oordryf. Dis een kameelperd, een steenbokkie en twee vlakvarke. En natuurlik is dit steeds teen my beginsels, maar gaan sê dit vir ’n koppige vroumens wat anders dink.”

      “Dan is sy nog altyd hier?”

      “Natuurlik.”

      Hy kyk sy vriend ondersoekend aan. “Maar jy het gesê sy kuier net hier. Sy is darem nou al lank hier.”

      “Sy kan kuier so lank sy wil.” Lochner wil van die onderwerp afstap en sê: “Sien jy daar? Daardie een se naam is Lang Leentjie. En Lang Leentjie is so rond en vet nie van kameeldoringblare nie, maar van koekies.”

      “Koekies?”

      “Koek, my vriend. Daardie kameelperd vreet koek. En sien jy daardie twee varke wat soos twee skoothondjies agter haar aandraf? Daardie twee vlakvarke eet sjokolade. En daardie bokkie, gedoop Bambi, drink elke middag saam met ons tee.”

      “Ek sou dit nie geglo het as ek dit nie met my eie oë gesien het nie. Koek en sjokolade en tee! En jy laat dit toe? Jý?”

      Lochner grinnik. “Ek glo dit self nie!”

      ’n Rukkie later kyk Don Ansie streng aan. “Ansie, ek verstaan jy gee hierdie wilde diere koek en sjokolade en tee. Dit druis teen elke beginsel van die natuurliefhebber in. Jy gee nie aan wilde diere iets buite sy natuurlike dieet nie. Trouens, hierdie diere behoort al lankal in die veld teruggeplaas te gewees het. Dit lyk my Lochner kan jou nie beheer nie.”

      Sy kyk hom eers verbaas dan vererg aan. “Lang Leentjie kry soggens twee kléin koekies en middae twee kléin koekies. Die Tweeling СКАЧАТЬ