Heiligdom (Door Bloed Gebonden Boek 9). Amy Blankenship

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ er over vijf minuten,” zei Harley met grote ogen en zuchtte toen Nick gewoon ophing.

      Ze hadden allemaal de instructie gekregen om de vampiers te ontwijken vanwege hoe gevaarlijk zelfs één van hen zou kunnen zijn. Hier klootte Nick er met twee in dezelfde nacht ... en het was niet de eerste keer.

      “Verdomde vampiers,” mompelde Nick en herlaadde snel z’n opgehaalde pistool. Omdat hij zijn geluk niet wilde drukken, kwam hij uit de donkere steeg en hield zijn aandacht gericht op elke beweging om hem heen. Hij verstopte discreet het handvat van de dolk en stopte het met zijn met bloed bedekte hand in zijn zak ... hij zou de jeans later wassen.

      Nick fronste toen hij zich weer naar de voordeur begaf en het gesloten bord op ooghoogte naar hem terug staarde. Hij keek ernaar. Hoe had hij dat ding in vredesnaam gemist? Ter verdediging had hij het een beetje druk gehad met een paar gevaren. Zijn blik sloeg neer op de mededeling ... dat de winkel morgen gesloten zou zijn.

      “Verdomme,” vloekte Nick en onderdrukte de drang om de weerloze deur te schoppen.

      De overnachting moet zijn verzet. Het oude gezegde 'je dut in je verliest' kwam terug om hem te achtervolgen. Hij vergat zijn paranoia over vampiers volledig en marcheerde recht terug de steeg in waar de zijdeur van de winkel zich bevond. Hij stopte het pistool weg en voelde aan de deur en vond hem op slot.

      “Jeetje,” fluisterde Nick en knielde voor de deur. “Deze nacht zit vol verrassingen,” raasde hij tegen zichzelf. “Wat had je verwacht? Dat zij je zou bellen om je te vertellen dat ze was vertrokken naar haar ... overnachter? Dummy, het is niet alsof je haar vriendje bent of zo. Het feit dat je haar niet op een date hebt gevraagd, betekent niet dat anderen dat niet zullen doen.”

      Nick staarde naar het slot alsof het zijn schuld was. Hij had al gemerkt dat het alarmsysteem van de winkel alleen voor de show was en dat was al zo sinds de oude man stierf. Ofwel Gypsy had de rekening niet betaald of ze had het uitgeschakeld, niet denkend dat ze het nodig had.

      Hij grijnsde, de nachtsloten waren misschien genoeg om de nieuwelingen buiten te houden, maar dit was zijn stad ... zelfs hij was een professional. Het meisje had onmiskenbaar iemand nodig die op haar let.

      Hij haalde een klein portemonnee-achtig voorwerp tevoorschijn, klapte het open en trok twee gereedschappen tevoorschijn die eruitzagen als kleine priempjes. Hij plaatste ze allebei in het slot op de deur en trok hem open. Toen het slot draaide, hij grijnsde en legde snel het gereedschap weg.

      Nick keek om zich heen om er zeker van te zijn dat hij nog steeds alleen was en glimlachte toen hij naar binnen glipte en de deur achter zich dicht deed. Hij moest met Gypsy praten als ze thuiskwam over haar 'beveiligingssysteem'. Misschien zelfs zijn diensten aanbieden ... natuurlijk gratis.

      Nick bleef even staan en liet zijn nachtzicht in werking treden voordat hij door de opslagruimte en de hoofdkamer binnenliep.

      De winkel was prachtig 's nachts, de straatlantaarns die aan de voorkant schenen reflecteerden alle kristallen die door de kamer verspreid waren. De flessen drankjes en geuren weerspiegelden verschillende kleuren en de glinstering van gepolijste zilveren wapens aan de muren. Het was sereen en hypnotisch voor zijn katachtige zintuigen.

      Ervoor zorgend dat hij niets stoorde, trok hij door de winkel op een missie ... om alles uit te vinden wat hij kon over waar Gypsy was heengegaan en wie zij ontmoette. Als hij een rivaal had, wilde hij een gezicht en een naam.

      “Jaloers? Wie ik Neeee,” Nick rolde met zijn ogen om deze kleine poging tot humor. Hij had nog nooit echt jaloezie gevoeld en het feit dat hij het nu voelde, had hem nieuwsgierig als de hel gemaakt.

      Nadat hij al het papierwerk bij de balie had doorzocht, besloot hij dat hij op de verkeerde plaats keek. Nick ging terug zoals hij was gekomen en passeerde de opslagruimte tot hij bij een trap kwam naar de kelder. Hij had willen weten wat daar nu al een tijdje verborgen zat en het leek erop dat hij eindelijk zijn kans zou krijgen om erachter te komen.

      Zijn grijns vervaagde en zijn ogen vernauwden. De onderkant van de trap was geblokkeerd door wat leek op een ouderwetse kluisdeur die in de baksteen en mortel was ingebouwd. Hij trok een wenkbrauw op en realiseerde zich dat de winkel bovenop een schuilkelder moest zijn gebouwd. Dat was niet zo netjes. Het grote wiel aan de voorzijde van de metalen deur vertelde Nick dat het een cijferslot was.

      “Geweldig,” klaagde Nick “Deze plek is strakker afgesloten dan Envy met Devon als haar bewaker.”

      Hij wreef zijn handen in elkaar, stapte naar de deur en draaide het wiel rond. Toen drukte hij zijn oor tegen de deur en concentreerde zijn katachtige zintuigen op de kleinste trilling. Hij begon langzaam en methodisch het wiel rond te bewegen totdat hij eindelijk de laatste klik kreeg en de hendel hoorde echoën toen deze zijn greep losliet.

      “Hebbes,” fluisterde Nick en trok de dikke stalen deur verder open. Hij voelde de opwinding in hem opkomen toen hij zich realiseerde dat hij zich aan het voorbereiden was om het innerlijke heiligdom van Gypsy te zien.

      Het eerste wat hem opviel, was dat ze de lichten had ingeschakeld ... gewoon niet de normale lichten. Verschillende kristallen vazen waren verspreid en bevatten enorme kaarsen die waarschijnlijk een week aan zouden blijven als ze alleen werden gelaten. Ze voegden een mystieke sfeer toe aan de kamer en lieten veel van dezelfde kristallen zien die The Witch’s Brew boven verkocht. Bij het zien van het uiterlijk van de dingen heeft ze waarschijnlijk haar favorieten uit elke zending gekozen en voor zichzelf bewaard.

      Met zijn vingertoppen ging hij over een kristallen bol en vervolgens over een zwarte kristallen draak, kwam op Nicks lippen een glimlach hij wist wat ze voor Kerstmis moest krijgen. Zijn Gypsy-meisje had een fetisj voor kristallen ... niet dat het geen geweldig ding was om te verzamelen. Ze had een renaissance-type thema dat perfect bij haar paste.

      Het meubilair werd goed gebruikt maar op een comfortabele manier. Toen het oorspronkelijk werd gekocht, wist Nick zeker dat het een fortuin zou hebben gekost. Nu begon de donkerpaarse, bijna zwarte bekleding tekenen van slijtage te vertonen en hij glimlachte toen zijn vinger tegen een kleine scheur schoof die dicht was genaaid met zwarte draad.

      Zijn ogen lichtten op uit waardering bij het uitstallen van middeleeuwse wapens aan haar muur. Ze vond hem niet het type dat wist hoe hij ze voor iets anders dan decor konden gebruiken, maar daar was hij goed in. Hij heeft nooit iets gevoeld voor meisjes die als slechte ezels overkomen ... ze maakten het moeilijk voor een man om de held te spelen.

      Toen hij naar het computerbureau liep, bewoog hij voorzichtig om de weinige items heen om te proberen een aanwijzing te vinden over waar ze heen was gegaan. Toen hij de computer aanzette, vloekte hij zachtjes toen hij zag dat deze met een wachtwoord was beveiligd.

      “Wel verdomme,” hij greep zich vast en begon weg te draaien toen hij iets zag dat nog op de printer lag. Toen hij ernaar reikte, lichtten zijn ogen op toen hij zag dat het een gecorrigeerde vluchtroute was ... naar New York. Ze had de ene vlucht geannuleerd en een andere geboekt.

      “Dus je bent een dag eerder vertrokken dan verwacht,” zei Nick en speelde kort met het idee om het volgende vliegtuig naar New York te nemen, maar veranderde snel van gedachten. Hij wist niet eens waar ze naar toe ging als ze daar eenmaal was aangekomen.

      Nick legde het reisplan terug waar hij het had gevonden en leunde tegen de bank achter hem. Het stoorde hem nog steeds dat die vampiers deze plek hadden beslopen en hij vroeg zich af of hij moest blijven totdat ze terug zou zijn. Hij speelde met het idee en probeerde een goede reden te bedenken om te blijven.

      De winkel was redelijk veilig zolang het daglicht was, maar het zou geen kwaad om hem 's nachts gezelschap СКАЧАТЬ