Dzień i noc. Leo Lipski

Чтение книги онлайн.

      Olga przerywa karcerowemu. Widać, że Achmatow jest jeszcze nieprzytomny z myślenia. Że myślał całą noc. I jeszcze wiele innych. I przybił sobie. Groźbami nic się nie wskóra. Dałby się posiekać. Mruga oczami. Ona wskakuje na pryczę, na drugie piętro. Siada obok niego. Mówi karcerowemu:

      – Wyjdź!

      Po tym bierze do ręki jego olbrzymią głowę. Przestaje nią kiwać, jest zbudzony. Patrzy na nią nieprzytomnie. Ona mówi:

      – Jak ci nie wstyd?

      On zakrywa członek ręką.

      – Za co tu siedzisz?

      – Pajdkę chleba skradłem. Nie chciałem wyjść do pracy.

      – No, wyciągnij ten gwóźdź.

      On wie, że jak wyciągnie, to wszystko się zacznie od początku. Ona, zgadując myśli, pyta:

      – Na jak długo?

      – Trzy lata. Kułak28, kułak.

      – Jak długo siedzisz?

      – Dwa lata.

      – Durniu, za rok wyjdziesz.

      Ale w nim jest chłopski upór. Ona dodaje:

      – Ja sama wyciągnę.

      On chwyta prycze w dłonie i zaczyna ryczeć. Nie z bólu. Prycza trzaska pod jego rękami. Ryczy jak bawół. Ona tymczasem wyciąga gwóźdź. Patrzy, jak bardzo zranione jest miejsce. Potem zeskakuje z pryczy. Do mnie:

      – Zrób opatrunek.

      On dalej ryczy, aż karcer się trzęsie. Ile miesięcy jego powolnego buntu poszło na marne. I bezcelowego w gruncie rzeczy. Olga woła:

      – Achmatow! Milcz!

      Achmatow pierwszy raz patrzy na nią przytomnie. Spojrzenie jego mięknie. Zaczyna płakać bezgłośnie. Ona mówi:

      – A następnym razem tylko milicja ci pomoże! Achmatow! Pamiętaj!