Wigilia. Болеслав Прус

Чтение книги онлайн.

      – Ho! ho!… bal!…

      Tymczasem kobieta podała opłatki; łamali się i całowali.

      – Ojczulku – rzekła znowu starsza – oto szalik na gwiazdkę, będzie ojczulkowi cieplej.

      – A ja dziadziowi dam ołówek tabaki…

      – Dziecino ty moja, Haniu serdeczna! – zawołał starzec, szukając rękami głowy dziewczynki – ja tabaki nie zażywałem, żeby tobie tę ot lalunię kupić, a ty mnie znowu tabakę dajesz, pewno z bułeczek twoich?…

      I wydobył z za pazuchy kilkogroszową lalkę w różowej sukni.

      – Jaka śliczna! – zawołało dziecko.

      – A tobie, Kasiuniu, także szalik kupiłem… Ładny?

      I podał kobiecie chustkę włóczkową.

      – Czerwona, ojczulku…

      – Bodaj tych Żydów! – mruknął stary. – Mówili, że czarna…

      Zakołatano we drzwi.

      – Prosimy! a kto tam?…

      Na progu ukazał się tęgo zbudowany facet w kożuchu.

      – To ja, sąsiad… (bodaj mnie roztratowali!…) Niech będzie pochwalony…

      – Pan Wojciech! – zawołała kobieta. – Na wieki wieków…

      – Podaj opłatki, Haniu – rzekł starzec, wyciągając ręce.

      – Bo ja tu, z przeproszeniem, przyszedłem państwa prosić do nas na wilię. Stara, panie, Zosia i reszta (bodaj mi oś pękła na środku drogi) wszyscy hurmem proszą. Ot, co jest!

      Przy tych słowach mówca plunął przez zęby.

      – A panie Wojciechu, jakżebyśmy też śmieli panu robić subiekcję8?…

      – Nic z tego (bodajem onosaciał9!) Nie odejdę bez państwa…

      – Zawsze w domu… – mówiła nieśmiało kobieta.

      – A cóż to w domu? czy tu państwa kto na kantarze10 trzyma (bodajem Żydom wodę woził!…), czy co?